Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατούπης , αρθρογράφος

Ξαφνικά όλοι οι Έλληνες έγιναν ὁ ἐργατικότερος λαὸς τῆς Εὐρώπης, ξεπεράσαμε μάλιστα καὶ τοὺς χαλκέντερους Γερμανούς. Ἐργαζόμαστε πάνω ἀπὸ 2000 ὧρες ἐτησίως, περισσότερες δηλαδὴ κι ἀπὸ χῶρες μὲ ὑψηλὴ παραγωγικότητα ὅπως τὸ Λουξεμβοῦργο ἢ ἡ Νορβηγία. Αὐτὸ τοὐλάχιστον μᾶς λέει σὲ σχετική του ἔκθεση ὁ Ὀργανισμός Οἰκονομικῆς Συνεργασίας καὶ Ἀνάπτυξης (ΟΟΣΑ). Δὲν ἔχω κανένα λόγο νὰ μὴν πιστέψω τὴν ἔκθεση· ἔχω ὅμως καμπόσους ἄλλους γιὰ νὰ ἀπορρίψω τὸ συμπέρασμα ποὺ βγάζουν ἄκριτα κι ἐπιπόλαια διάφοροι, βασισμένοι στὰ στοιχεῖα τῆς ἔκθεσης: ὅτι ἐργαζόμαστε ὄχι μόνο σκληρὰ ἀλλὰ καὶ ο ὐ σ ι α σ τ ι κ ά. Αὐτὸ γιατὶ ἡ ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ ἀναφέρεται μόνο στὴν ποσοτικὴ διάσταση τοῦ πράγματος.

Γράφει ο Ηλίας Καννέλης   Εχω μπροστά μου μια κινδυνολογική ανταπόκριση από την Αθήνα στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» (3/6/2013), του δημοσιογράφου Αντιτια Τσακραμπόρτι, ο οποίος επιχειρεί να αποδομήσει το κλίμα αισιοδοξίας που διακινείται σχετικά με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος επικαλείται και τον γνωστό «αντιμνημονιακό» οικονομολόγο Γιάνη Βαρουφάκη. Τον είχε συναντήσει πριν από δύο χρόνια στο μπαλκόνι του σπιτιού του, με θέα την Ακρόπολη, όπου είχε προβλέψει ότι η ελληνική οικονομία βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Στη διάρκεια μιας από τις βαρυσήμαντες παρεμβάσεις του στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ο κ. Νίκος Βούτσης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Αθήνας, αναφέρθηκε στην οπλοφορία των «μπάτσων». Σιγά τα ωά, θα μου πείτε. Ξέρω πολλούς αστυνομικούς που αυτοαποκαλούνται «μπάτσοι». Πλην όμως, ορισμένοι το πήραν προσωπικά και εκπρόσωποι των ειδικών φρουρών κατέθεσαν μήνυση. Οπότε και ο κ. Βούτσης επεδόθη σε επίδειξη προχωρημένων ασκήσεων υποκριτικής. Δεν εννοούσε όλους τους αστυνομικούς, αλλά ορισμένους εξ αυτών, που συναγελάζονται με «μπράβους» και ως εκ τούτου εθίζονται στη συμπεριφορά τους. Εξάλλου, όπως διευκρίνισε, οι προθέσεις του ήσαν αγαθές. Ηθελε να θέσει το ζήτημα της οπλοφορίας στο επίπεδο των ιδεών, όπως ο Πλάτων το κάλλος, και προκειμένου να γίνει κατανοητός ανέφερε συγκεκριμένα παραδείγματα.

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

 

«Κάποιος εχθρός θα χαίρεται την όμορφη ασπίδα μου. Στα πόδια το ’βαλα, την πέταξα πίσω από κάποιο θάμνο. Με γεια του, με χαρά του! Δεν πάει στο διάολο και η ασπίδα; Εφόσον βγήκα ζωντανός, καλύτερη θα πάρω!». Οι παραπάνω στίχοι δεν ανήκουν σε κανέναν τυχαίο. Ο Αρχίλοχος -θεμελιωτής, κατά τον Ελύτη, της λυρικής ποίησης- βγάζει απ’ τον 7ο π.Χ. αιώνα αναιδέστατα τη γλώσσα στο σπαρτιάτικο «ή ταν ή επί τας», στα άγια των αγίων κάθε πατριωτικής ιδεολογίας. «Ας είμαι εγώ καλά κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά», λέει με άλλα λόγια ο βλάσφημος μέγας ποιητής.

Γράφει ο Κώστας Σπυρόπουλος

Διάβαζα την καταγγελία της Ομοσπονδίας Εργαζομένων Μεταλλείων-Λιγνιτορυχείων-Λατομείων Ελλάδας κατά του Αλέξη Τσίπρα και έτριβα τα μάτια μου. Με έπιασαν οι αμφιβολίες και τα φαντάσματα του παρελθόντος. «Λες να ‘χουμε να κάνουμε με συνδικαλιστές τύπου Τάκου Μακρή; Μην είναι τίποτα βαλτοί;». Εψαξα και κατάλαβα ότι είναι εργάτες από κείνους που «δένουνε τ΄ ατσάλι». Πιο εργάτες στη σημερινή αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα, δε γίνεται.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Την προηγούμενη εβδομάδα, η τηλεοπτική εκπομπή «Φάκελοι» είχε μία από τις καλύτερες στιγμές της. Στην ίδια εκπομπή παρουσίασαν, τη μια μετά την άλλη, τις συνεντεύξεις δύο ανθρώπων που δεν αποτελούσαν δύο διαφορετικές πολιτικές προτάσεις απλώς, αλλά δύο διαφορετικές οπτικές, δύο διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης της ζωής, δύο διαφορετικούς κόσμους.

Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης

Ιούλιος 1981. Τα ΝΕΑ με στέλνουν να καλύψω τις μεγάλες συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη με το Canto General σε Κούβα και Νικαράγουα. Μαζί ο συνάδελφος Δημήτρης Γκιώνης (Ελευθεροτυπία) και δύο ακόμα που δεν ζουν πια. Ο Άρης Παπάνθιμος (Ριζοσπάστης) και η, αγαπημένη μου φίλη, φωτογράφος Νίκη Τυπάλδου. Στην ομάδα η Φαραντούρη, ο Πανδής και με άλλα τραγούδια ο Νταλάρας. Η υποδοχή στην Αβάνα εντυπωσιακή, όσο και οι συναυλίες με χιλιάδες Κουβανούς να παραληρούν καθώς ο Μίκης ξεπρόβαλε με ανοιγμένα τα χέρια και οδηγούσε τους ερμηνευτές στην εκτέλεση του επικού έργου του Νερούδα.

Γράφει ο Νίκος Ξυδάκης

Όποιος έχει περπατήσει τα τελευταία χρόνια την πλατεία Ταξίμ και τη Μεγάλη Οδό του Πέρα, τη σημερινή Ιστικλάλ, έχει εντυπωσιαστεί από τη δημογραφική ρώμη της Τουρκίας, έτσι όπως εκφράζεται στο πιο πολυσύχναστο σημείο της Κωνσταντινούπολης. Παντού και διαρκώς νέοι άνθρωποι, με γοργό βήμα, από τα ξημερώματα έως αργά τη νύχτα. Το νεανικό σφρίγος και το μέγα πλήθος ήταν ό,τι απεκόμισα από την περσινή επίσκεψη. Ηταν η Τουρκία του Ερντογάν.

Στην προηγούμενη επίσκεψη, προ δεκαπενταετίας, η προσοχή μου είχε συγκεντρωθεί στα πανταχού παρόντα πορτρέτα του Κεμάλ Ατατούρκ, ιδίως το γιγάντιο που εδέσποζε στην Ταξίμ, και στην πανταχού παρούσα αστυνομία. Αργότερα έμαθα ότι η αστυνομία επί Ερντογάν τριπλασιάστηκε, αλλά στην Ταξίμ δεν την είδα.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βέργος

Οταν ενας Ελληνας ακούει το όνομα "Εθνική Τράπεζα", πλημμυρίζει από αισθήματα δέους. Για τους γηραιούς επενδυτές, η "ΕΘΝΙΚΗ" είναι κάτι σαν την "ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ" του χρηματιστηρίου, ή κάτι σαν το "ΑΓΙΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ" των Εγγλέζων, ένα σύμβολο, ένα ιερό χαρτί που δεν πρέπει να πουληθεί, πρέπει να κρατηθεί για τα εγγόνια, για τις μέλλουσες γενεές.

Ακόμη και η Ελληνική εκκλησία προσφέρθηκε κάποια στιγμή να "στηρίξει το χαρτί" συμμετέχοντας στην αύξηση. Για ένα ξένο επενδυτή, από την άλλη, ο οποίος κάνει κουμάντο εδώ και χρόνια στην ελληνική αγορα, η ΕΘΝΙΚΗ είναι ένας ελληνικός τίτλος μικρής κεφαλαιοποίησης (smallcap) που περιλαμβάνεται σε "δείκτες" και γι΄ αυτό είναι σημαντικός.