Γράφει η Αγγελική Σπανού

Αυτές τις μέρες συζητείται στην τουρκική εθνοσυνέλευση νομοσχέδιο για την απαγόρευση του «χαπιού της επόμενης μέρας», που αποτρέπει την εγκυμοσύνη. Προηγήθηκε μια προσπάθεια του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ για τον περιορισμό των αμβλώσεων, που δεν τελεσφόρησε, παρόλα αυτά ο Ερντογάν δεν έκρυψε την άποψή του ότι «έκτρωση σημαίνει φόνος». Η τουρκική κυβέρνηση κάνει ένα βήμα τη φορά, όχι πολλά μαζί, όχι απότομα. Το αλκοόλ δεν απαγορεύτηκε, αλλά δεν επιτρέπεται η πώλησή του από τις 10 το πρωί ως τις 6 το απόγευμα και καθόλου δίπλα σε σχολεία και τζαμιά, όμως αυτό δεν αφορά τα μαγαζιά που λειτουργούν ήδη.

Γράφει ο Γιώργος Κοκκόλης

Οι ογκώδεις διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη ταράζουν ολόκληρη την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου ξυπνώντας μνήμες από την Αραβική Άνοιξη, κυρίως ως προς τη βίαιη καταστολή με την οποία αντιμετωπίζονται από τις δυνάμεις ασφαλείας. Τι κρύβεται όμως πίσω από τα συλαλλητήρια στο Ταξίμ;

Στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τα γεγονότα οι Έλληνες δημοσιογράφοι και τα πολιτικά κόμματα έδωσαν ρεσιτάλ ασυναρτησίας: Οι λαϊκοδεξιοί έτριβαν τα χέρια τους γιατί επιτέλους οι προφητείες των Γεροντάδων επιβεβαιώθηκαν και ο τρισκατάρατος γείτων θα καταρρεύσει εκ των έσω ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στον δικό του αστερισμό έβλεπε «Τουρκική Ανοιξη» κατά των… νεοφιλελεύθερων μέτρων που προωθεί ο Ερντογάν.

Γράφει ο Κώστας Κάρης

Έχει δίκιο η Μαρία Ρεπούση. Και μάλιστα είναι θύμα επίθεσης για να προετοιμαστεί ένα έδαφος συμψηφισμών.

Έχει δίκιο γιατί επιμένει ότι η πολιτική και τα κόμματα πρέπει να μην παρεμβαίνουν στην ιστορική έρευνα. Αν μείνουμε στη παράδοση της πολιτικής σκοπιμότητας της Ιστορίας, μόνον την προπαγάνδα και τη λογοκρισία θα ενδυναμώσουμε και όχι την αυτογνωσία. Να τη στηρίζουν και να παρακολουθούν, να αξιοποιούν τα συμπεράσματά της πρέπει.

Έχει δίκιο που αντιτίθεται στην ποινικοποίηση των απόψεων των ιστορικών.

Γράφει ο Ηρακλής Μήλλας

Τις τελευταίες εβδομάδες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έκανε ορισμένα λάθη. Ξεκίνησε μια διαδικασία ειρήνευσης και συμφιλίωσης με τους Κούρδους πολιτικούς και μαχητές χωρίς να έχει εξασφαλίσει την υποστήριξη ή, έστω, τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Ταυτόχρονα, προώθησε μια συνταγματική αλλαγή (που μάλλον θα υποστηριχτεί μόνο από τους Κούρδους πολιτικούς μέσα στο κοινοβούλιο) που δίνει το μήνυμα μιας προεδρικής δημοκρατίας μετατρέποντας τον ίδιο σε απόλυτο κυρίαρχο της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Πολλοί εκλαμβάνουν αυτές τις συντονισμένες κινήσεις σαν μια υποχώρηση σε «εθνικά θέματα» για ίδια κέρδη. Με την εξωτερική πολιτική που άσκησε και με την υποστήριξη που παρέχει στις αντι-Ασάντ δυνάμεις, η Τουρκία φαίνεται να γίνεται μέρος του προβλήματος στην Μέση Ανατολή.

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Ευτυχισμένη η χώρα όπου οι κάτοικοί της δεν γεννιούνται μόνο αντιρατσιστές αλλά και ιστορικοί. Ευλογημένη η χώρα όπου πολιτικοί, επαγγελματίες παρατρεχάμενοι, επιχειρηματίες κ.λπ., αντί να διαβάζουν Ιστορία, τη διδάσκουν. Ευλογημένη η χώρα όπου ο κυβερνητικός της εκπρόσωπος κραδαίνει, δίκην πιστοποιητικού ιστοριομάθειας, την καταγωγή του.

Μακάρια η χώρα όπου οι ομιλούσες κεφαλές των παραθύρων, αντί να μαθαίνουν από τους ιστορικούς, τους διορθώνουν. Τυχαία φτιάχτηκαν «τα καλύτερα ΜΜΕ του κόσμου»;

Από το βλέμμα

Η Χριστίνα, 13 ετών, ζει με τη γιαγιά της και την αδελφή της στα Σπάτα. Η μητέρα της αποσυρμένη κάπου για απεξάρτηση, ο πατέρας άγνωστος. Ο Μάριος, 23 ετών, αλβανικής καταγωγής, ζει μόνος του στην περιφέρεια της Καβάλας· δουλεύει σε στάνη, στο facebook παρουσιάζεται σαν d.j. Λατρεύει το χιπ-χοπ, ντύνεται και φωτογραφίζεται σε στυλ χιπ-χοπ, λατρεύει τα αγροτικά 4Χ4 και τις μοτοσυκλέτες. Στο facebook ξετυλίγει φωτογραφικά τη μοναχική ζωή του, ένας άγουρος άνδρας χωρίς πολλούς φίλους, που ποζάρει σαν τον σταρ Eminem και γνέφει Yo! Φωτογραφίζεται στο χωριό του, σε έναν ελληνορθόδοξο γάμο.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο Χατζιδάκις μόλις είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος· αν δεν κάνω λάθος, είχε δηλώσει ότι απαγορεύει στο κρατικό ραδιόφωνο να μεταδίδει μουσική του, διότι τη μεταδίδει για να την κακοποιήσει. Το ωραίο στην υπόθεση δεν είναι η ίδια η απαγόρευση. Είναι η αιτιολογία. Θυμωμένος όπως ήταν με το κράτος του ανερχόμενου πασοκισμού, δήλωνε με τον τρόπο του ότι δεν θέλει να έχει καμία σχέση μαζί τους. Οχι μόνον δεν χρειάζεται το κρατικό ραδιόφωνο, αλλά το θεωρεί και επιβλαβές για το έργο του. Υπερβολές θα μου πείτε. Ωραίες υπερβολές ενός ανθρώπου που ήξερε να υπερασπίζεται την ευαισθησία του όχι μόνον με τη μουσική του, αλλά και με τη δημόσια παρουσία του.

Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Σύμφωνα με πολλά ειδησεογραφικά sites και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, η Μαρία Ρεπούση χθες "ξαναχτύπησε". Και αυτό που περιέγραφαν ως "νέο χτύπημα", ήταν πως η ιστορικός και βουλευτής αμφισβήτησε τον χορό του Ζαλόγγου "προκαλώντας για μια ακόμα φορά την εθνική μας μνήμη". Κάπως έτσι το έλεγαν και το έγραφαν.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ξυπνάω νωρίς. Και αυτόματα, κάνω το λάθος να πατήσω το τηλεκοντρόλ. Πέφτω σε πρωινή συζήτηση για το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης. Όπως σε όλες τις ανάλογες τηλεοπτικές συζητήσεις, σε μάχες που έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, λαϊκοί αγωνιστές δίνουν αγώνες για να υπερασπίσουν το κράτος, το δημόσιο, την ενημέρωση, την κρατική τηλεόραση, από την επίθεση των μνημονίων και των κερδοσκόπων.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Αυτό που συμβαίνει με την ΕΡΤ είναι η μικρογραφία της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Όταν δεν προβλέπεις εγκαίρως τις επιταγές των καιρών και τα επερχόμενα προβλήματα, τότε η προχειρότητα και η δημαγωγική “καθυστέρηση” σε φέρνει από το ένα άκρο στο άλλο, σαν το εκκρεμές. Και υφίστασαι βεβαίως και κάθε είδους προβοκάτσια ή τακτική του “ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα” - και μετά κάποιος σου πουλάει και “ανακούφιση”, γιατί θα γίνουν τα μισά, σαν το γνωστό ανέκδοτο με το σπίτι του χότζα, που γέμισε κατσίκες για να αδειάσει λίγο στη συνέχεια.