Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης

Αν θυμάμαι καλά, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που έσπασε το ταμπού της κλασικής ενδυμασίας των βουλευτών, το κοστούμι και τη γραβάτα, με το περίφημο ζιβάγκο του. Τον ακολούθησαν και άλλοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να διαφοροποιηθούν από τους «κατεστημένους» πολιτικούς. Έγιναν στόχος σχολίων, γελοιογραφιών, επιθεωρήσεων, αλλά έως εκεί. Ακολούθησαν -και έως σήμερα υπάρχουν- οι άνευ γραβάτας βουλευτές, τα παντελόνια των γυναικών βουλευτών, το casual ντύσιμο του Ψαριανού, δίχως να προκαλούν κραδασμούς στους εντός Βουλής comme il faut.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

H πρόσφατη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Σλαβόι Ζίζεκ, που προκάλεσε τη σπασμωδική αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας (η «ανακοίνωση» περί γκούλαγκ ήταν μάλλον άτοπη), δίνει τροφή για σκέψη γύρω από τις ιδεολογικές συγγένειες και τα πολιτικά ήθη της ελληνικής Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο δεκαπεντάχρονο που κάνει τα πάντα για να προκαλέσει αποπληξία στους μπαμπάδες; Τι σημαίνει αυτή η έλλειψη σοβαρότητας, αυτή η στάση épater le bourgeois που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αριστερίστικες ομάδες που τον συναγωνίζονται σε αριστεροσύνη; Η Αριστερά σήμερα συγκεντρώνει πολύ κόσμο -με έξαλλη χαρά: the more the merrier!- αλλά με λιγοστές ιδέες: η φτώχεια των ιδεών εκδηλώνεται μέσω της ανώριμης και θορυβώδους συμπεριφοράς καθώς και μέσω ιδεολογικών ταυτίσεων χωρίς σαφή κριτήρια.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Η προβολή της ταινίας «Χάννα Άρεντ» συμβάλλει αυτές τις μέρες στον διάλογο γύρω από την ευθύνη των υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής και γενικότερα στον διάλογο γύρω από την ευθύνη του πολίτη. Όπως είναι γνωστό, η Χάννα Άρεντ αναλύει την αντίληψη της «ευτέλειας του Κακού» στο βιβλίο της «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ» (1963) το οποίο προέκυψε από την κάλυψη της δίκης του Άιχμαν για λογαριασμό του περιοδικού «Νew Yorker». Να γιατί νομίζω ότι αυτή η ανάλυση είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στη σημερινή Ελλάδα.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Φοβάμαι πως, όπως όλα τα θέματα τα αντιμετωπίζουν «επικοινωνιακά», το ίδιο κάνουν και με την αυξανόμενη απήχηση του νεοναζισμού. Δεν απευθύνονται στους πολίτες που επηρεάζονται απ’ αυτόν, αλλά «χειρίζονται» το ζήτημα, απευθύνονται στο δικό τους ακροατήριο. Χειρότερα ακόμα. Χρησιμοποιούν το θέμα στη μεταξύ τους διαμάχη, για να κερδίσουν πόντους στην αδιάκοπη αντιπαράθεση ανούσιας ανταλλαγής δηλώσεων.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

“Μα καλά, οι ίδιοι δεν συναισθάνονται οτι εκτίθενται με αυτή την ιστορία”; Με αυτή την ειλικρινή απορία, ένας από τους πιο γνωστούς και ταλαντούχους ηθοποιούς μας, που βρίσκεται στην εμπορική και καλλιτεχνική του ακμή, εξέφρασε την έκπληξη του για τις διαφαινόμενες τοποθετήσεις μελών στο Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου, ένα από τα επεισόδια που ταλανίζουν τον πολύπαθο δημόσιο βίο μας.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Τελευταία μας απασχολεί το θέμα της οπλοφορίας στη Βουλή. Δεν εξετάζουμε από πού και ως πού έχουν δικαίωμα να οπλοφορούν οι βουλευτές, αλλά συζητάμε αν πρέπει να μπαίνουν ή όχι αρματωμένοι στο Κοινοβούλιο. Κάπως έτσι χάνεται η λογική. Ακριβώς όπως όταν αντί να αναγνωρίσει το μεγαλύτερο κυβερνών κόμμα ότι υπάρχει πρόβλημα φασισμού και να συμβάλει στη λύση του, εμφανίζει τους ναζιστές κάπως σαν ΣΥΡΙΖΑ της άλλης πλευράς και αναπτύσσεται στα σοβαρά προβληματισμός για το αν είναι το ίδιο ακραίοι βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τους υμνητές του Χίτλερ.

Το αυτονόητο είναι πια αντικείμενο διαπραγμάτευσης και σε λίγο μπορεί να φαίνεται σαν κάτι παράξενο.

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίσης

«Πώς θα θελα να ξεριζώσω τις γλώσσες και τα αρχίδια αυτών των πιθήκων!», έγραψε ένας παλιός μου φίλος στο facebook, κάτω από μια φωτογραφία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Η υποδοχή της φαντασίωσής του ήταν θριαμβευτική: Διακόσια likes πήρε μέσα σε μία ώρα. «Κατήντησες ανεπαισθήτως σαν κι εκείνους;», τον ρώτησα. Όχι μονάχα διέγραψε αυθορεί το σχόλιό μου, αλλά με πέταξε και στο πυρ το εξώτερον. «Δεν θέλω να έχω πλέον καμιά σχέση μαζί σου!», μου ανακοίνωσε. Θα με θεώρησε φαίνεται μαλθακό, φλώρο. Μπορεί -ποιος ξέρει;- και να με υποπτεύθηκε ακόμα ως κρυφοσυμπαθούντα τα ναζιστικά καθάρματα…

My medical choice, ©New York Times

Angelina Jolie

Η μητέρα μου πολέμησε τον καρκίνο για περίπου μία δεκαετία και πέθανε στα 56 της. Ίσα που πρόλαβε να κρατήσει στην αγκαλιά της το πρώτο της εγγόνι. Τα υπόλοιπα όμως παιδιά μου δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσουν την καλοσύνη και την αγάπη της.

Μιλάμε συχνά για τη «μανούλα της μανούλας» και βρίσκω τον εαυτό μου να προσπαθεί να τους μιλήσει για την ασθένεια που την πήρε μακριά μας. Με έχουν ρωτήσει αν το ίδιο μπορεί συμβεί και σε μένα. Πάντα τους έλεγα να μην ανησυχούν, όμως η αλήθεια είναι πως έχω κι εγώ το «ελαττωματικό» γονίδιο BRCA1, που αυξάνει κατά πολύ τον κίνδυνο να εμφανίσω και εγώ καρκίνο του μαστού ή των ωοθηκών.

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος

«Νευρικότητα, τρέμουλο, άνοια, ανορεξία, παρορμητικά οξυμένες αισθήσεις, έντονες παραισθήσεις, ακραία επιθετική συμπεριφορά, υψηλός πυρετός, έντονη καρδιακή αρρυθμία, αμνησία, απώλεια βάρους (ιδιαίτερα λίπους), οστεωμένο πρόσωπο, διεσταλμένες κόρες ματιών, πολυήμερη αϋπνία (insomnia), ανηδονία. Ξύνεσαι με μανία, γδέρνεσαι, πληγιάζεσαι, γιατί πιστεύεις ότι κάτω από το δέρμα σου κυκλοφορούν ζωύφια. Είναι δύσκολη η αποτελεσματική ιατρική φροντίδα όταν ο χρήστης καταρρεύσει. Ιδιαίτερα μια λάθος φαρμακευτική αγωγή μπορεί να αποβεί και επικίνδυνη. Το πιο καλό φάρμακο ίσως είναι να κοιμηθεί μερικές ημέρες».

Του Αριστου Δοξιαδη

Πληθαίνουν τα θετικά μηνύματα για την ελληνική οικονομία στον ξένο Τύπο αλλά και στις χρηματαγορές. Καλό αυτό, αλλά να μη μας ξεγελάει. Η παραγωγή είναι πολύ ισχνή, το κράτος πολύ προβληματικό, οι ανισορροπίες και οι ανισότητες επίμονες.