Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

Όταν, την άνοιξη του 2010, η «Ανανεωτική Πτέρυγα» απεχώρησε από τον Συνασπισμό και προανήγγειλε μία νέα κίνηση, η πρόσκληση που απηύθυνε στην ελληνική κοινωνία βρήκε εντυπωσιακή απήχηση. Εκατοντάδες άνθρωποι που -μολονότι έντονα πολιτικοποιημένοι- δεν θα τους πέρναγε έως τότε καν απ’ το μυαλό να διαβούν το κατώφλι του οποιουδήποτε κόμματος, προσήλθαν με ενθουσιασμό στις προϊδρυτικές συναντήσεις.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Ποτέ δεν ακούσαμε τόσο πολλούς ανθρώπους να μιλάνε για μεταρρυθμίσεις όσο αυτές τις μέρες. Οι μεν τις προωθούν αλλά δεν τους αφήνουν οι άλλοι και οι άλλοι διακαώς τις επιθυμούν επίσης, αρκεί να γίνονται σωστά. Μιλώντας πάντα για αλλαγές, έχουμε καταφέρει τόσα χρόνια να τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο ίδιο σημείο. Το κράτος είναι πάντα το ίδιο, όπως ήταν και πριν, δομές και λειτουργία μένουν ανέπαφες.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ προέταξε τη συνέπεια των λόγων του και την προσωπική του αξιοπρέπεια απέναντι σε έναν Πρωθυπουργό που εμφανώς επιχειρεί να τσαλακώσει τους εταίρους του. Να βγάλει στην άκρη εκείνους που τον έκαναν Πρωθυπουργό με την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν μπορεί να απουσιάζει από καμιά πολιτική ανάλυση. Γιατί δεν είναι θέμα κοινωνικής συμπεριφοράς και καλών τρόπων. Είναι πολιτική επιλογή -από την πλευρά του Πρωθυπουργού- και έδειχνε ότι αλλού το πήγαινε. Αυτό το χάλασε ο Κουβέλης, στο μέτρο που του αντιστοιχούσε.

Άρθρο που θα έπρεπε να προβληματίζει στη Γαλλική Le Monde:

"Τέρμα οι υπουργοί που διαδέχονταν ο ένας τον άλλο στα στούντιο, τα δελτία τύπου που διαβάζονταν μονότονα, τέρμα η αυτολογοκρισία, δηλαδή να μη γίνεται λόγος για ό,τι ενοχλούσε, λόγω του φόβου να χάσει κανείς τη δουλειά του.

Ποτέ δεν έγινε λόγος στη δημόσια είτε και στην ιδιωτική τηλεόραση, για το φυσικό σύνορο που απαγόρευε να επισκεφθεί κανείς, τα πομακοχώρια στη Θράκη.

Κανείς δεν έλεγε ότι πρόκειται για στρατιωτική ζώνη που απαιτεί ειδική συμπεριφορά.

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Το τραγούδι παλιό και αγαπημένο. Ο τίτλος του, «Αδωνις» -ένα δοξασμένο, τα χρόνια του ΄80, Καφέ της Νέας Σμύρνης. Η πρόκληση μεγάλη. Το ίδιο όνομα έχει ένας αρκετά εκτεθειμένος βουλευτής της ΝΔ, εύκολος στόχος. Η νέα καριέρα του τραγουδιού, με πρώτη εκτέλεση μπροστά στο οργισμένο κοινό του Ραδιομέγαρου, προδιαγράφεται σίγουρη. Το πλήθος παραληρεί. Το πάθος μεγάλο. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θλιβερό. Το ηθικό άστα να πάνε.

Γράφει η Λένα Διβάνη

Πριν λίγους μήνες διάβασα τη διαμαρτυρία μιας νέας ερευνήτριας βιολόγου, της Βαρβάρας Τροχανά, που δήλωνε στο περιοδικό Nature ότι σκέφτεται να φύγει από τη πατρίδα της γιατί είναι αδύνατον να κάνει τη δουλειά της. Το ελληνικό πανεπιστήμιο την εξέλεξε μεν επίκουρη καθηγήτρια αλλά αρνείται να τη διορίσει «γιατί δεν έχει τα απαιτούμενα κονδύλια» ώστε να μπορεί να πληρώσει τουλάχιστον το νοίκι της (γιατί με τα 1.300 ευρώ που παίρνουν -αν παίρνουν- μηνιαίως οι λέκτορες, λιγότερο κι από συνταξιούχο του ΟΤΕ δηλαδή, μόνο νοίκι και κοινόχρηστα μπορούμε να πληρώσουμε).

Γράφει ο  Κώστας Γιαννακίδης

Στην Ελλάδα όλοι έχουν κύκλους. Ακόμα και εκείνοι που δεν θέλουν να έχουν. Αυτοί δεν αποκλείεται να έχουν πηγές ή περιβάλλον - αν μη τι άλλο, όλοι διαθέτουν "περιβάλλον".Στην Ελλάδα οι κύκλοι ενημερώνουν. Συχνά δε, στέλνουν και email με επισυναπτόμενα non paper. Δεν πρέπει να συμβαίνει σε άλλη χώρα στον κόσμο. Πηγές του πρωθυπουργού, απαντούν στους κύκλους της Προεδρίας.

Από το combustions

Ο λαζόπουλος ξεσπαθώνει κατά της τρόικας / το πλήθος αλαλάζει /  ο λαζόπουλος μιλά για τους ανέργους και δακρύζει on-air / το πλήθος βουρκώνει, ένας κόμπος μέσα σε όλους / ο λαζόπουλος τραγουδά χατζιδάκι / το πλήθος πιάνεται χέρι-χέρι και ονειρεύεται μια θάλασσα πλατιά / ο λαζόπουλος λέει ένα αστείο με την λέξη «κλάνω» / το πλήθος γελά σαν να μην είχε γελάσει ποτέ ξανά / ο λαζόπουλος είναι ο άνθρωπος μας, είναι ο επαναστάτης που δεν μπορέσαμε να γίνουμε εμείς, ο δούρειος ίππος στην καρδιά του συστήματος.

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης

Είναι ίσως το πιο διαδεδομένο ψέμα: «Για την κατάστασή μας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι!». Αυτούς που δεν έβρισκε να απολύσει ο Μανιτάκης και «αναγκαστήκαμε» να διαλύσουμε ολόκληρη τη δημόσια ραδιοφωνία-τηλεόραση. Και για την ανεργία επίσης, αυτοί φταίνε. Τους χρυσοπληρώνουμε και δεν μας μένουν λεφτά για ανάπτυξη. Ε, λοιπόν, ας σοβαρευτούμε. Το πρόβλημα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά οι πολιτικοί (και μερικές φορές και οι δημοσιογράφοι που τους καλύπτουν - στους συνδικαλιστές δεν θα αναφερθώ, είναι στην κατηγορία πολιτικοί και κάτι χειρότερο: υποψήφιοι πολιτικοί).

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος

Στην πολιτική και στη ζωή γενικότερα, εκτός από ικανότητες, θα πρέπει να έχεις και λίγο τύχη. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ικανός και η τύχη του έχει χαμογελάσει αρκετές φορές. Για αυτό άλλωστε, αυτός και ο συνασπισμός που ηγείται, αποκόμισαν τεράστια πολιτικά οφέλη κερδοσκοπώντας από το οικονομικό και πολιτικό δράμα των τελευταίων χρόνων.