Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Μια ημερομηνία: 17 Ιουνίου 2013. Και ένα όνομα: Κωνσταντίνος Μενουδάκος, ανώτατος δικαστής, πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και τα δύο είναι πολύ πιθανό να γραφτούν με ανεξίτηλα γράμματα στη σύγχρονη ελληνική πολιτική και δικαστική Ιστορία. Δεν πρόκειται για υπερβολή. Ένας δικαστής με κοινή λογική και δημοκρατική ευαισθησία πέταξε στα σκουπίδια τον τσαμπουκά ενός πρωθυπουργού, λέγοντάς του πολύ απλά: Δεν μπορείς να ρίξεις μαύρο στην κρατική τηλεόραση, δεν είναι ιδιοκτησία σου. Και κανένας άλλος δεν θα μπορεί να το επαναλάβει στο μέλλον.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Στο Μέγαρο Μαξίμου δεν είχαν υποψιαστεί ότι μαυρίζοντας τις οθόνες της δημόσιας τηλεόρασης θα προκαλούσαν πρωτοφανή διεθνή κατακραυγή και θα γύριζαν τη χώρα πίσω, στην άκρη του γκρεμού. Δεν το σκέφτηκαν, γιατί δεν υπάρχει στο δικό τους πολιτισμό κάτι αυτονόητο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, που το περιέγραψε πολύ απλά ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς στην επιστολή του προς τον πρωθυπουργό, που, κανονικά, θα έπρεπε να ντραπεί πάρα πολύ γι’ αυτές τις επισημάνσεις σχετικά με την παραβίαση του κοινοτικού δικαίου. Αλλά τι είναι κανονικό στο Μέγαρο Μαξίμου;

Γράφει η Λώρη Κέζα

Με μεγάλη ανακούφιση έμαθαν οι νοικοκυραίοι ότι καταργήθηκε το τέλος υπέρ της κρατικής τηλεόρασης. Με το δεκάευρο που εξοικονόμησαν, παράγγειλαν μια πίτσα. Τη μασούλισαν στον καναπέ, απολαμβάνοντας το σαρακοστό επεισόδιο του σίριαλ «Η Φατμέ στο Γενί τζαμί», μια προσφορά της ιδιωτικής τηλεόρασης στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου αποκάλυψε πόσα κόστιζε στους νοικοκυραίους το κρατικό κανάλι, αυτό που δεν το έβλεπαν καν. «Την ΕΡΤ την πληρώνει ο ελληνικός λαός µε το χαράτσι στους λογαριασµούς του ηλεκτρικού: γύρω στα 300 εκατοµµύρια τον χρόνο». 

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Είναι εντυπωσιακό, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι στο χθεσινό σας άρθρο στην Καθημερινή, επιμένετε στην προσέγγιση, που σας οδήγησε στην αιφνίδια παύση όλων των λειτουργιών της ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι τα 2/3 του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, αποδοκιμάζουν την ενέργεια σας αυτή. Οι μόνοι που σας έχουν μείνει να εγκρίνουν τις κινήσεις σας (ούτε καν το ένα τρίτο των ερωτώμενων) είναι όσοι ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, ενώ είναι ζήτημα αν σας επιδοκιμάζουν οι μισοί ψηφοφόροι σας.

Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο περίπου απολιτικό (αλλά όχι ακριβώς). Ας κάνουμε για λίγο πέρα τις πολτικές γνώμες και τις απόψεις, και τις κρίσεις των πολιτικών πράξεων και λόγων, αν έχετε για λίγο την καλοσύνη. Θέλω για κάτι άλλο να σας μιλήσω, για κάτι που είδα μόλις και πολύ με τάραξε.

Και τα άλλα με τάραξαν, όλα με έχουν ταράξει, αλλά αυτό

(συγγνώμη, μου είναι δύσκολο)

...αυτό, λέω, ήταν αν όχι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (το ποτήρι έχει ξεχειλίσει προ πολλού), αλλά μια υπενθύμιση, μια υπογράμμιση πραγμάτων που ήξερα μα ξάφνου ξεχείλισαν στην επιφάνεια του μυαλού μου ακαριαία, βορβορώδη, σα βόθρος μετά από πλημμύρα, όταν διάβασα τις λέξεις.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλου

Το κεντρικό μας πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι και οι μηχανισμοί που έχουν αναλάβει τις μεταρρυθμίσεις είναι εκείνοι που δημιούργησαν το ελληνικό τέρας. Παρά το πλήθος των κηνσόρων, αθώοι δεν υπάρχουν: ολόκληρο το πολιτικό σύστημα -καθώς και μεγάλο μέρος των πολιτών- έχει συμμετάσχει σ’ αυτή τη δημιουργία. Τώρα, παρατηρείται τακτική γόρδιου δεσμού που φαίνεται εύκολη και καθαρή, αλλά η οποία δεν οδηγεί πουθενά: η κυβέρνηση αποτυγχάνει να κλείσει ή να εκκαθαρίσει πλείστες προβληματικές δημόσιες επιχειρήσεις° διστάζει να καταργήσει πλείστα σκανδαλώδη προνόμια που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και μαρτυρούν το έλλειμμα της δικαιοσύνης - αλλά, να που με μια εντυπωσιακή κίνηση, καταργεί, ή αναστέλλει επ’ αόριστον, τη διεφθαρμένη δημόσια τηλεόραση, στη διαφθορά της οποίας έχει συμβάλει.

Γράφει ο Κώστας Καναβούρης

Αν είσαι τώρα εδώ, βράδυ της Πέμπτης στο κτήριο της ΕΡΤ, αν είσαι τώρα εδώ κι ακούς τον βόμβο «των πλησιαζόντων γεγονότων», θα το καταλάβεις: κάτι δεν σκέφτηκε καλά ο ιθύνων βλάξ αυτής της σκληρής περιπέτειας, πρωτίστως του ελληνικού λαού, μιας περιπέτειας που ήρθε προκειμένου να καταπλακώσει όλες του τις άλλες σκληρές περιπέτειες.

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης

Η πτώση της ΕΡΤ απ' τα νεοδημοκρατικά πυρά σήμανε ταυτόχρονα και το γκρέμισμα του μεγαλύτερου νεοελληνικού μύθου. Ότι τα προβλήματα μπορούν να συσσωρεύονται, να συσσωρεύονται, να συσσωρεύονται και κανείς να μην κάνει τίποτα. Ή, μάλλον, όλοι να κάνουν τα στραβά μάτια.

Γράφει ο Τάσος Τέλογλου

Μέχρι τώρα επαναστάσεις και πραξικοπήματα έθεταν ως στόχο, για να καταλάβουν την εξουσία, τον έλεγχο του ραδιομεγάρου. Ο κ. Α. Σαμαράς -στο πρώτο του μεγάλο λάθος ως πρωθυπουργός- και οι σύμβουλοί του, αποφάσισαν να ανοίξουν τις πόρτες του ραδιομεγάρου στις δυνάμεις της Aριστεράς, με τέτοιον τρόπο που κανείς άλλος να μην έχει πρόσβαση.

Έξι φορές χρησιμοποιεί ο Σ. Κεδίκογλου τη λέξη «αδιαφάνεια» προκειμένου να πείσει ότι «δεν κλείνει η ΕΡΤ. Κλείνει ένα στραβό οικοδόμημα, με στραβά θεμέλια» [δηλώσεις του στο Βήμα FM]. Πόσο διαφανής, όμως, είναι ο ίδιος; Και, μάλιστα, σε σχέση με την ίδια την ΕΡΤ;