του Πάσχου Μανδραβέλη | Καθημερινή

Μια πολύ ενδιαφέρουσα είδηση για απάτη με το γνωστό συμπλήρωμα διατροφής «σπιρουλίνα» δημοσίευσε η «Καθημερινή»: «Δύο άνδρες είχαν συστήσει το 2010 διαφημιστική εταιρεία, μέσω της οποίας ήρθαν σε συμφωνία με εταιρεία παραγωγής σπιρουλίνας με σκοπό τη μεταπώλησή της. Κάθε συσκευασία σπιρουλίνας των τριάντα δισκίων κόστιζε στους κατηγορουμένους 79 λεπτά, όταν τα φαρμακεία και τα καταστήματα πώλησης τυποποιημένων προϊόντων -στα οποία επιτρεπόταν η πώληση του εν λόγω προϊόντος- χρεώνουν την κάθε συσκευασία των 70 δισκίων προς 10 ευρώ. Στη συνέχεια υπάλληλοι της εταιρείας, ανέλαβαν να προωθήσουν το προϊόν, υποστηρίζοντας δήθεν ότι προσφέρουν δωρεάν τη συσκευασία των 30 χαπιών, με μοναδική επιβάρυνση τα έξοδα αποστολής, που, κατά τους ισχυρισμούς τους, ανέρχονταν σε 7,95 ευρώ. Στο διάστημα των τριών μηνών, οι κατηγορούμενοι έπεισαν 78.180 καταναλωτές να αγοράσουν από τη δική τους σπιρουλίνα, αποκομίζοντας συνολικά το χρηματικό ποσό των 278.320 ευρώ» (Καθημερινή 24,.1.2014)

του Νίκου Δήμου | Protagon

ΜΟΥ ΕΤΥΧΕ ΛΟΙΠΟΝ να γεννηθώ και να ζω σε κράτος θεοκρατικό. Όπου το Σύνταγμα της χώρας δεν αρχίζει με την επίκληση: «στο όνομα του λαού» αλλά «στο όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Όπου όλοι οι αξιωματούχοι – πρόεδροι, υπουργοί, βουλευτές, ορκίζονται από κληρικούς στο ευαγγέλιο. Όπου όλες οι δραστηριότητες: σχολεία, επιχειρήσεις, οικοδομές, καινούργια αυτοκίνητα – αρχίζουν με αγιασμό. Όπου οι μητροπολίτες δικαιούνται να υβρίζουν όποιον θέλουν, να υποκινούν μίσος και διώξεις, χωρίς να λογοδοτούν στην δικαιοσύνη. (Όσες μηνύσεις και αγωγές έγιναν, πήγαν αμέσως στο αρχείο). Αλλά όπου, όποιος σατιρίσει τους αφελείς που δίνουν βάση στο παραλήρημα ενός περίεργου (το λιγότερο) μοναχού, καταδικάζεται σε δέκα μήνες φυλάκισης. Όπως Ιράν.

του Κωνσταντίνου Ζούλα | Καθημερινή

Εχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια. Φέρτε στον νου σας το ανέμελο κλίμα της εποχής, καθώς η χώρα βρισκεται λίγο πριν από την κορύφωση της εποχής της αστακομακαρονάδας. Tις νίκες στο Εuro, τη Eurovision, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από τα παράθυρα της «Καθημερινής» στο Φάληρο βλέπαμε μια πραγματική κοσμογονία. Μιλιούνια εργάτες δούλευαν νυχθημερόν για να τελειώσουν το περιβόητο σύμπλεγμα των οδικών «δαχτυλιδιών» στο Δέλτα του Κηφισού. Το εντυπωσιακό έργο, όπως και τα περισσότερα άλλωστε, είχαν καθυστερήσει α λα ελληνικά. Εξ ου και οι γερανοί με τις μπουλντόζες πήραν φωτιά και τέτοια εποχή εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά μας χιλιάδες εργάτες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πλησίαζαν πλέον απειλητικά.

Διαβάζοντας το report του think tank DEMOS σχετικά με την οπισθοχώρηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, αισθάνθηκα ντροπή, βαθειά θλίψη και στενοχώρια. Η χώρα μας δεν έχει οπισθοχωρήσει απλώς ως προς τους δείκτες της έρευνας. Έχει καταβαραθρωθεί. Όχι ότι ήταν ιδιαίτερα ψηλά αλλά σήμερα βρίσκεται στην τελευταία ή τις τελευταίες θέσεις μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Αν ήταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η Αλβανία (δεν βάζω τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας γιατί μάλλον θα μας ξεπερνούσαν σε αρκετούς δείκτες) θα βρισκόμασταν στον φυσικό μας χώρο, τα Βαλκάνια, που ναι μεν βρίσκονται γεωγραφικά στην Ευρώπη αλλά δεν ανήκουν σ’ αυτή κατά την προσφυή διατύπωση το Mark Mazower: in Europe but not of it. Και δεν ανήκουν σ’ αυτή διότι διατηρούν τουλάχιστον στο φαντασιακό της Δύσης μια εικόνα πρωτογονισμού (primitivism), βίας, εθνικιστικών ανταγωνισμών, ανομίας και διαφθοράς.

Προσπαθώντας να αποστασιοποιηθώ από την υποκειμενικότητα με την οποία κρίνω τα πράγματα, κάθε φορά που η δουλειά μου με αναγκάζει να λείπω από τη χώρα είναι ένα μεγάλο μάθημα για μένα.

Σε κάθε ταξίδι, στο αεροπλάνο, στο τρένο ή στο λεωφορείο δεν περνά η ώρα αν δεν έχεις κάτι που θα χαζέψεις. Άρχισα λοιπόν να προσπαθώ να μαθαίνω ολοένα και περισσότερα πράγματα για τη Γερμανία.

Τι είναι αυτό λοιπόν που την καθιστά πέρα από μια οικονομική υπερδύναμη σε ένα διαμορφωτή συνειδήσεων και πολιτισμού. Πως κατάφερε η Άνγκελα Μέρκελ να κερδίσει σε μεγάλο ποσοστό την εμπιστοσύνη των πολιτών της αλλά και το σεβασμό των ηγετών του κόσμου;

του Γιώργου Φλωρίδη | Athens Voice

Ήταν, λένε, τα παλιά χρόνια κάποιος που είχε δανειστεί 100 γρόσια, με τη δέσμευση να επιστρέψει στον δανειστή του 110 σε ένα χρόνο. Επειδή την ημέρα της αποπληρωμής ήταν πάλι άφραγκος, δανείστηκε από κάποιον άλλο τα 110 γρόσια, δεσμευόμενος να επιστρέψει 120 τον επόμενο χρόνο. Έτσι εξοφλήθηκε η αρχική οφειλή των 110 γροσίων.

του Μάνου Ματσαγγάνη | Protagon

Με δύο πρόσφατες δηλώσεις του, για τη φοροδιαφυγή και το απεχθές χρέος, ο Γιώργος Σταθάκης, βουλευτής και μέλος της σχετικά πιο ρεαλιστικής συνιστώσας του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να αλλάξει το θέμα συζήτησης μεταξύ των οπαδών του κόμματος αυτού. Την περασμένη εβδομάδα μιλούσαν για το πόσο ΟΚ είναι να σκοτώνεις ανθρώπους, αρκεί να έχεις πολιτικό κίνητρο (μια ιδέα που ίσως θα έπρεπε να συζητήσουν πρώτα με τους αγαπημένους του Παύλου Φύσσα). Αυτή την εβδομάδα μιλάνε για ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Πάλι καλά, είναι και αυτό ένα είδος προόδου.

Πριν από λίγες μέρες, σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, είδα τον τίτλο «ΕΙΚΟΝΕΣ- ΣΟΚ: ΤΟΥΣ ΧΛΕΥΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΟΥΝ». Ας μπω κατευθείαν στο «ψητό».  Η είδηση αφορούσε σε μια ακροδεξιά ομάδα στη Ρωσία, η οποία παγιδεύει ομοφυλόφιλους μέσω ίντερνετ, τους απομονώνει  και τους εξευτελίζει με κάθε τρόπο (ξυρίζοντας τους το κεφάλι, ξεγυμνώνοντάς τους κτλ). Μα φυσικά, η ομάδα αυτή ανέλαβε δράση και απέκτησε ισχύ ύστερα από τη νομοθεσία Πούτιν κατά των ομοφυλοφίλων.

του Προκόπη Δούκα | Athensvoice

Στη μικροπολιτική επαρχιώτικη εσωστρέφεια της συζήτησης περί αθείας και εκκλησίας, όταν ο ένας λοξοκοιτάει (για πολλοστή φορά) την θρησκοληψία και τον εθνικισμό που τροφοδότησε τη Χρυσή Αυγή, αναζητάς την εναλλακτική. Η «εναλλακτική» όμως φιλάει σταυρούς πια, για να μην τα «χαλάσει» με την εκκλησία. Ακριβώς όπως το λαϊκό ΠΑΣΟΚ, 30 χρόνια πριν.

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου | Καθημερινή

Ο Εμφύλιος πόλεμος είναι ένα ιστορικό γεγονός. Ή μάλλον, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, εδώ και μερικές δεκαετίες ορισμένοι επιστήμονες προσπαθούν να τον ορίσουν ως ιστορικό γεγονός. Να εντοπίσουν δηλαδή, σαν να βλέπουν τη ροή της Ιστορίας σε αργό ρυθμό, τον τρόπο με τον οποίον, μια συγκεκριμένη χρονική περίοδος, μια κομβική «στιγμή» κινητοποίησε το υπόβαθρο της κοινωνίας. Να ορίσουν τον τρόπο με τον οποίον διέκοψε τη ροή της Ιστορίας. Με δυο λόγια να τον βγάλουν από το επίπεδο του κοινωνικού μύθου όπου κατοικούσε ανενόχλητος για πολλές δεκαετίες, κάνοντας την ιστορία να μοιάζει με συλλογική φαντασίωση. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρότινος ακόμη και για το όνομά του δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε. Ηταν συμμοριτοπόλεμος, ήταν κομμουνιστική ανταρσία ή μήπως ήταν εμφύλιος;