του Αύγουστου Κορτώ | Protagon

Προχτές, σ’ ένα καναπεδάκι του μπαρ όπου συχνάζω, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι στα μισά μου χρόνια κόντεψαν να πιάσουν το πρώτο τους παιδί – μιλάμε για φίλημα και χαϊδολόγημα και στεναγμό σεβνταλίδικο, που θα λίγωνε και άγαλμα. Ακτινοβολούσαν έρωτα τα μανάρια μου.

Δεν ξέρω κατά πόσον κάποιος άλλος θαμώνας ενοχλήθηκε απ’ τις παθιάρικες περιπτύξεις των δύο νεοσσών, πάντως κάτι τέτοιο δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου. Κι εγώ, έπειτα από ένα χαμόγελο θυμηδίας (καθώς η εφηβική λαχτάρα τους είχε κάτι το παιδικό στη λαιμαργία και την αθωότητά της) απλώς έστρεψα αλλού το βλέμμα μ’ ένα αίσθημα συμπόνιας, καθώς κι αυτά τα έρμα δεν έβγαζαν το άχτι τους σε κοινή θέα από βίτσιο, αλλά κατά πάσαν πιθανότητα επειδή δεν είχαν κάποια καβάντζα να ξεμοναχιαστούν και να χορτάσουν ο ένας τον άλλο.

του Αρίστου Δοξιάδη

Σήμερα το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο ανακοίνωσε οτι ένας ανασφάλιστος ασθενής που είχε εξετάσει πέθανε γιατί “... δεν καταφέραμε να βρούμε δημόσιο νοσοκομείο που θα τον δεχτεί χωρίς κόστος,  αφού αδυνατούσε να ανταποκριθεί οικονομικά.” Η ανακοίνωση εδώ.  Το ΜΚΙ αναφέρει οτι υπάρχουν και άλλοι ασθενείς που κινδυνεύουν για παρόμοιους λόγους,  και κάνει έκκληση για να σωθούν.

Του Γιώργου Παγουλάτου | Καθημερινή

Ο άνθρωπος περπατά ανυποψίαστος στον δρόμο όταν ξαφνικά τον πλησιάζουν τρεις αγριεμένοι τύποι. «Πες μας ρε φίλε», του λένε, «είσαι μαζί μας ή με τους άλλους;». «Μαζί σας, μαζί σας», απαντά σαστισμένος ο ανθρωπάκος. «Εχασες φιλαράκο, εμείς είμαστε οι άλλοι».

του Φώτη Γεωργελέ | Athensvoice

Τα δελτία ειδήσεων λένε ότι η λευκή νύχτα του Σαββάτου πέτυχε. Ο κόσμος πλημμύρισε το Σύνταγμα. Δε βγήκα αμέσως έξω μόλις τέλειωσε το δελτίο, περίμενα να πάει δέκα, να δω με τα μάτια μου όχι μόνο αν έπιασε η ιδέα αλλά και πόσο θα κρατήσει, για πόση ώρα έχει δυναμική. Και μέχρι το πρωί να ήτανε, πάλι κόσμο θα είχε.

Γράφει ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής | Athnes Voice

Λέγαμε πρόσφατα για το ιδιότυπο ελληνικό φρούτο της Κοινωνίας των Δύο Τρίτων. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ανεκπλήρωτο σχήμα της Κοινωνίας των δύο τρίτων, που είχε γίνει της μόδας στους διεθνείς κύκλους των διανοητών πριν χρόνια. Εδώ ευδοκιμεί με άλλους όρους, που είναι παγκοσμίως αδιανόητοι. Είναι γέννημα μιας ανεξέλεγκτα εξελισσόμενης μπανανίας και του πυραμιδικού πελατειακού της παρακράτους, που καταφέρνει να καθιστά συνένοχους ολοένα και περισσότερους πελάτες, εις βάρος μιας εξαθλιούμενης μειοψηφίας. Αποτέλεσμα του φαινομένου είναι η χρεωκοπία που ζούμε και ακόμα δεν έχει βρει τον πάτο της.

της Λίνας Παπαδάκη | Protagon

Η Γιώτα Γιάννα μιλάει απόψε στους «Πρωταγωνιστές» για τον Μανώλη Αγγελόπουλο και του αφιερώνει τρία τραγούδια. Με τελευταίο τη Μισιρλού, γονατίζει, στα χέρια της η φυσαρμόνικά της. Το κοινό σχεδόν δεν αναπνέει.

Αντιγράφω αποσπάσματα από το κείμενο του Γιώργου Χρονά που συνοδεύει την έκδοση με το πρώτο της cd (Εκδόσεις Οδός Πανός). Ήθελα χρόνια να τη γνωρίσω.

της Αγγελικής Σπανού | AthensVoice

Στη Γαλλία το επίδομα ανεργίας ανέρχεται στο 60% του τελευταίου μισθού και ανάλογα με τα χρόνια εργασίας που έχουν προηγηθεί μπορεί κανείς να το παίρνει μέχρι και για τρία χρόνια. Υπάρχει επίσης ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα των 460 ευρώ το μήνα για όλους όσους ζουν στη Γαλλία, εκτός αν πρόκειται για μετανάστες χωρίς χαρτιά.

του Δημήτρη Καμπουράκη | Protagon

Ο γυμνασιάρχης ήταν ένα στριμμένο άντερο. Με το παραμικρό μοίραζε αποβολές. Άλλοι καιροί. Μιλάμε για επαρχιακό γυμνάσιο πριν τριάντα πέντε χρόνια. Ξέρετε τι σήμαινε βαθιά ελληνική επαρχία εν έτει 1977; Η Αθήνα ήταν πολύ μακριά, πέρα απ’ την άκρη της απελπισιάς. Ο πατέρας σου, ο μπάρμπας σου, ο χωροφύλακας, ο γυμνασιάρχης, ο επιστάτης του σχολειού, είχαν απόλυτες εξουσίες πάνω σου. Ο αυστηρός γείτονας που σε πετύχαινε να βγαίνεις στα μουλωχτά απ’ το μπιλιάρδο, δεν ενημέρωνε το σπίτι σου, σε πλάκωνε κατ’ ευθείαν στις σφαλιάρες.