Πω, πω, πόσο με τρόμαζε εκείνο το «σκλάβα» ομολογία της τεράστιας φωνής! Φωνή που έβγαινε από έγκατα κι έπιανε ταβάνι ουρανό.
Αν μου έλεγες τι δεν θα έλεγα ποτέ σε άντρα θα ήταν ο συγκεκριμένος στίχος. Αν μου έλεγες ποια φράση γυναίκας σε άνδρα θα με έκανε να τη λυπηθώφτύσωυποτιμήσω, κολλητά το ένα στο άλλο, θα σου άπλωνα τις λέξεις των στίχων και την ψυχοσύνθεση αυτής που τους αφιερώνει. Έχετε ακούσει πιο ρισκαδόρικο στίχο; Δεν παίζει σε κόψη ξυραφιού; Δεν έχει όλα μα όλα τα στοιχεία να γίνει ανέκδοτο, να σπάσεις πλάκα αναμεταδίδοντάς το... «Η σκλάβα σου ήμουν, η σκλάβα σου είμαι και σκλάβα θα μείνω!». Μόνο σε μπλουζ μαύρης φωνής θα μπορούσε να χωρέσει και να ‘ναι και λιώμα. Να ‘χει η φωνή το κεφάλι κάτω, κατάχαμα και τους ώμους γυρτούς, παραδομένους. Να πιάνει χώμα. Να πέφτει στα γόνατα. Μα η Τζένη το έλεγε και κοίταζε κατάματα. Δεν έκανε καν συσπάσεις. Τις είχε εξαντλήσει όλες στο ρινγκ του έρωτα! Δεν επιζητούσε καν με το βλέμμα ενθαρρυντική αγκαλιά να τη σκεπάσει στο κρεσέντο της. Δεν σου επέτρεπε σχολιασμό, σκέψη, λογική. Λες και αφήνονταν στο θείο, χωρίς ελπίδα κι όπου την έβγαζε. Σαν ιερή τελετή διονυσιασμού και αναστενάρη μαζί. Η Τζένη με το λακκάκι στο πηγούνι. Μπορεί κι όλη σε ένα λακκάκι!
Χρόνια μετά… χοντρά ενήλικη εγώ, γνώρισα μια φίλη της από τη Θεσσαλονίκη. Τυχαία μου ανέφερε ότι ήταν καρδιακές φίλες. Μίλα μου για την Τζένη Βάνου, την προέτρεψα. Και στήθηκα όλη αφτιά να μάθω. «Η Τζένη είναι χρυσός άνθρωπος. Σπουδαίο πλάσμα. Μια κυρία στην κυριολεξία. Ανώτερη. Μόνο ένα κουσούρι έχει... Δεν είναι να πέσει σε έρωτα. Τα δίνει όλα! Δεν λογαριάζει τίποτα. Οι έρωτες την κατάστρεψαν. Και μεταξύ μας... Δεν θα βάλει ποτέ μυαλό». Κι έτσι κούμπωσε μια φωνή, ένας στίχος που πιλάτευε τη ψυχή μου, με μια γυναίκα που τον τραγουδούσε κοιτάζοντας εκεί που έπρεπε… Στο άπειρο. Κατά κάποιο τρόπο μας επέβαλε σεβασμό σε κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα κοροϊδεύαμε (μέχρι ίσως να το παθαίναμε).
