του Σταύρου Τζίμα | Καθημερινή

Αύριο θα είναι μια δύσκολη ημέρα για την Εσθήρ Κοέν. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ και κάθε άλλο παρά για ευχάριστα θέματα θα συζητήσουν. Η ενενηντάχρονη Στέλλα στα ελληνικά, Κοέν, είναι μία από τους δύο εν ζωή Εβραίους των Ιωαννίνων, από τους πενήντα περίπου που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και επέστρεψαν από το Αουσβιτς. Και ο Γερμανός πρόεδρος ζήτησε να τη δει.

Είναι άραγε ψυχολογικά έτοιμη αυτή η γυναίκα, να ανασύρει από την ομίχλη της λήθης (;) τον εφιάλτη; «Αισθάνομαι περίεργα. Είμαι ταραγμένη. Θέλω να τον ρωτήσω, πού βρέθηκε τόσο μίσος, για να κάψουν ζωντανούς εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή έτυχε να έχουν διαφορετική θρησκεία;

του Κώστα Γιαννακίδη | Protagon

Οι Εκδόσεις Λιβάνη τύπωσαν και διαθέτουν προς 15 ευρώ το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη». Αν το περιεχόμενο αντιστοιχεί στο δείγμα που διαβάσαμε, τότε ο αναγνώστης παρακολουθεί ένα ημερολόγιο εγκλήματος, με πιπεράτες περιγραφές δράσης. Ως εκεί. Η έκδοση του βιβλίου προκάλεσε μέγα κύμα αντιδράσεων. Όχι τόσο για το αν ο άνθρωπος που το προλογίζει ανήκει ή δεν ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, πρωτίστως, για την επιλογή των Εκδόσεων Λιβάνη να δώσουν βήμα, προβολή και χρήμα σε έναν δολοφόνο.

του Τάκη Θεοδωρόπουλου | Καθημερινή

Η μοναδική φορά στη ζωή μου που είχα την τιμή να απολαύσω live συνεδρίαση στο Κοινοβούλιο ήταν τον Ιούνιο του 2010, όταν είχα κληθεί στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων να μιλήσω για την πολιτική του βιβλίου. Τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα, αν και ποτέ τα πράγματα, όταν τα ζεις δεν είναι ακριβώς όπως τα περιμένεις. Στα έδρανα της αίθουσας της Γερουσίας ήταν σκορπισμένοι καμιά σαρανταριά άνδρες και γυναίκες, γνωστές φυσιογνωμίες οι περισσότεροι, από τους οποίους, δύο ώρες μετά, δεν είχαν απομείνει παρά πέντε ή έξι. Οι υπόλοιποι είχαν δώσει το «παρών», προφανώς το βιβλίο δεν ήταν από τα καυτά θέματα της εκλογικής τους περιφέρειας, ως εκ τούτου αποχωρούσαν διακριτικά. Την τέχνη την ήξεραν καλά: εκεί που μέχρι λίγο πριν στεκόταν μία από τις γνωστές φυσιογνωμίες, όταν το βλέμμα ξαναπερνούσε από το ίδιο σημείο δεν υπήρχε κανείς.

της Σώτης Τριανταφύλλου | AthensVoice

Ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόμαστε τις κρίσεις –προσωπικές και κοινωνικές: από τη χρεοκοπία μας κι από τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, μέχρι τις πυρκαγιές και τους σεισμούς– καταδεικνύει την εγκατάλειψη της λογικής μπροστά στο σαρωτικό κύμα του συναισθηματισμού. Σχετικά πρόσφατη εκδήλωση τοξικού συναισθηματισμού ήταν η συλλογική αντίδραση στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που πήρε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας: ένα γεγονός που μαρτυρούσε την ύπαρξη ψυχασθενών στην αστυνομία, τη μη εφαρμογή των νόμιμων διαδικασιών (π.χ. σύλληψη για εξύβριση αρχής), καθώς και μια πλευρά της νεανικής κουλτούρας, την αψηφησιά των οργάνων της τάξης. Το γεγονός κατέληξε σε ένα είδος επετείου του «λαϊκού κινήματος» με υψηλούς δραματικούς τόνους. Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά: ο λαός διψάει για αίμα –επιλεκτικά: περιέργως, τα θύματα της αριστερής βίας δεν είναι θύματα– είτε πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, είτε για αποτέλεσμα προβοκάτσιας.

του Αντώνη Κουρουτάκη | Protagon

Ίσως και να είναι ο πιο δημοφιλής δήμαρχος. Όλοι παραδέχονται τη δουλειά που έχει κάνει στη Θεσσαλονίκη, και ακόμα και οι αντίπαλοι του αναγνωρίζουν το αυθεντικό πάθος του για την πόλη. Ανάμεσα τους και εγώ παρακολουθώ το έργο του και τα λεγόμενά του και σε ανύποπτη στιγμή είχα πει «μακάρι να ήμουν Θεσσαλονικιός να τον ψηφίσω». Φυσικά αναφέρομαι στο Δήμαρχο κ. Μπουτάρη.

Πριν λίγες μέρες, διάβασα μια δήλωση του, με αφορμή την επανεκκίνηση των ελέγχων αναφορικά με τον αντικαπνιστικό νόμο. «Σεβόμαστε τους μη καπνίζοντες, αλλά να σεβόμαστε και τους καπνίζοντες» είχε πει. 

του Βασίλη Καραγιάννη | AthensVoice

Η παραπάνω παραδοσιακή ουκρανική έκφραση, ενδεχομένως να ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της κρίσης της Ουκρανίας.

Κι αυτό γιατί αν και παραπέμπει στην αισιοδοξία ότι ακόμα και τα πιο αδύνατα πράγματα μπορούν να συμβούν, ταυτόχρονα εμπεριέχει και στοιχεία σαρκασμού για την πολυπλοκότητα του θέματος.

Τους τελευταίους τρεις μήνες, χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Ανεξαρτησίας διαδήλωναν κάτω από πολικές συνθήκες υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ουκρανίας. Αυτό και μόνο δείχνει ότι στην Ουκρανία υπήρχε σημαντικό πολιτικό πρόβλημα.

της Μαρίας Κατσουνάκη | Καθημερινή

Ποιος δεν θα δάκρυζε με την ιστορία μιας μητέρας που της αποσπούν βίαια το τρίχρονο αγόρι της για να το δώσουν σε μια παρένθετη οικογένεια, ενώ εκείνη, νεαρή κοπέλα, σπαράζει πάνω στην κλειστή σιδερένια πύλη του μοναστηριού στο οποίο φιλοξενείται, ως «έκπτωτη γυναίκα»;

Η σκηνή είναι μία από τις αιχμές του δράματος που χειρίζεται ο Βρετανός Στίβεν Φρίαρς στην τελευταία του ταινία «Φιλομένα» (θα προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη). Είχα παρακολουθήσει την ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 1.000 ατόμων, τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Τορόντο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ της πόλης. Ηταν μια ανοιχτή πρωινή προβολή για κοινό, το οποίο στη συντριπτική πλειονότητά του ήταν Καναδοί συνταξιούχοι, άντρες και γυναίκες. Παρατηρούσα τα πρόσωπα. Συγκινημένα αλλά όχι δακρυσμένα.

του Άλκη Γαλδαδά | Protagon

Μετά το μνημόνιο, που ευτυχώς κανείς δεν το εμποδίζει να ολοκληρωθεί και το πλεόνασμα που φουσκώνει και αυξάνει με τις ώρες πια και όχι με τις ημέρες, την Παρασκευή είχαμε κι άλλα καλά νέα για τον τόπο αυτόν. Τελείωσε ένα ακόμη δράμα της σημερινής Ελλάδας και πάει να στηθεί ντεκόρ παραδείσου σ’ αυτά τα χώματα. Αθώοι όσοι εκεί στην Άρση Βαρών είχαν κατηγορηθεί ότι αντί να παραγγείλουν στην Κίνα βιταμίνες και αθώες πρωτεΐνες, παρήγγειλαν ουσίες που σε κάνουν παράνομα πιο δυνατό και ανοξείδωτο. Και οι άλλοι, που εκτός από τα ξύδια της τελευταίας στιγμής, κατέβασαν τις ουσίες των Κινέζων αμάσητες και χωρίς να ρωτήσουν τι τους έδωσαν και αυτοί αθώοι.

του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, Μεταρρύθμιση

Με ιώβεια υπομονή, ψυχρή καρδιά και σταθερό χέρι θα πρέπει να οπλιστεί ο παρατηρητής όλων όσων συμβαίνουν σήμερα στη χώρα της Ουκρανίας. Η χώρα βιώνει τις τελευταίες ημέρες έναν εμφύλιο πόλεμο, όπου οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταλυθεί με την εδραίωση παραγόντων που αποσκοπούν στην ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, παραμερίζοντας όχι μόνο τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας.

του Άγγελου Στάγκου | Καθημερινή

Η στήριξη της εγχώριας αγροτικής παραγωγής και η παροχή κινήτρων προς τον αγροτικό πληθυσμό για να παραμείνει στις «επάλξεις» αποτελούν στοιχεία της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων απανταχού της Ευρώπης, αλλά και στις ΗΠΑ. Ολες οι κυβερνήσεις θέλουν -και σωστά- να εξασφαλίζουν ότι ένα τουλάχιστον σημαντικό ποσοστό της διατροφής του πληθυσμού θα προέρχεται από την εγχώρια αγροτική παραγωγή και ταυτόχρονα βέβαια να κερδίζουν τις ψήφους των αγροτών. Δίχως να λησμονείται ότι ένα μέρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και των θέσεων εργασίας σε κάθε χώρα ή ακόμη και των εξαγωγών βασίζεται στην ύπαρξη αγροτικής παραγωγής. Γι’ αυτό, άλλωστε, στην Ευρωπαϊκή Ενωση υιοθετήθηκε η περίφημη Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), στην οποία δόθηκαν και δίδονται τεράστια κονδύλια.