του Γιώργου Σιακαντάρη | Τα Νέα Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε μια ακόμη εκδήλωση του περήφανου φρονήματος ενός μεγάλου τμήματος αυτού του λαού, που εμπνέεται από τις θεωρίες συνωμοσιολογίας, των ψεκασμών, της περίφημης δήλωσης Κίσινγκερ, της κλοπής των φωνηέντων μας και πολλών άλλων παρεμφερών θεωριών. Πριν λίγες μέρες στη Νάουσα έκλεισαν τα σχολεία κατόπιν πρωτοβουλίας του δημάρχου και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, γιατί δεν υπήρχε καθόλου πετρέλαιο για να ζεσταθούν τα παιδιά. Ακολούθησε μια πρόταση του ιδρύματος Σόρος για την προσφορά μερικών τόνων πετρελαίου, ώστε να καλυφθούν προσωρινά οι ανάγκες των σχολείων.
του Τάκη Καραγιάννη | Protagon
Η ομορφιά είναι θέμα προσωπικής αισθητικής, συνεπώς το ότι ζούμε σε πραγματικά άσχημες πόλεις συναντά εύκολα αντίλογο. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με το σκεπτικό ότι οι ελληνικές πόλεις, μεγάλες ή μικρές, είναι ανοργάνωτες, μη λειτουργικές και διοικούμενες από ανεπαρκείς για τις σύγχρονες ανάγκες άρχοντες.
«Κάποιος μου είπε ότι η κλασική μουσική αφορά την ελίτ. Και συγγνώμη, ο Ελληνας τι είναι; Μόνος του δεν θέλει να είναι στην παραλία; Μόνος του δεν θέλει να είναι στον δρόμο; Μόνο που είναι ελίτ στα λάθος και στα ασήμαντα». Την περασμένη Τετάρτη ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκου για βραβείο Γκράμι, στην κατηγορία της καλύτερης ερμηνείας μουσικής δωματίου - μικρού συνόλου για το άλμπουμ «Σονάτες για βιολί του Μπετόβεν», που αποτέλεσε το δισκογραφικό του ντεμπούτο με την εταιρεία Decca. Είτε αποσπάσει τη σημαντική αυτή διάκριση είτε όχι, τον Ιανουάριο του 2014 στο Λος Αντζελες, ο 46χρονος Ελληνας καλλιτέχνης έχει ήδη τη θέση του ανάμεσα στους μεγαλύτερους βιολονίστες στον κόσμο.
της Αγγελικής Σπανού | AthensVoice
Ήταν μια επικοινωνιακή σύλληψη μοναδική: Να πάει ο Τσίπρας στον Ρεν και να του πει ότι, αν το παρακάνουν οι εταίροι και υπερβούν τις κόκκινες γραμμές μας, τότε θα τους ευχηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ «καλό κουράγιο». Σίγουρο το πεντάλεπτο στα δελτία των οκτώ, βέβαιος ο σχολιασμός από φίλους και αντιπάλους και γενικώς η βαβούρα πάνω στον ασυγκράτητο εξυπνακισμό του πιθανού επόμενου πρωθυπουργού της χώρας.
Για δύο συνεχόμενες θητείες, στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, σαν γενικός γραμματέας και πρόεδρος του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ), ξεναγούσα, μεταξύ άλλων καθηκόντων, τους υπουργούς που επισκέπτονταν την ετήσια Έκθεση Βιβλίου στα περίπτερα των εκδοτικών οίκων.
Το απέδειξε με τα κείμενά του την εποχή της Γιουγκοσλαβικής κρίσης, που ήταν μια ανάσα ορθολογισμού στην παράνοια μιας χώρας που αποθέωνε τους «Σέρβους αδελφούς» και έκλεινε τα μάτια στα τραγικά γεγονότα στο Σεράγεβο, τη Σρεμπρένιτσα και τόσα άλλα μέρη.
Βυθισμένος στην πολυθρόνα με τα πόδια ανοιχτά κάτω από την κοιλιά του, πότε χάιδευε τα αξύριστα μάγουλά του, έπειτα έξυνε την μπάκα του (καμάρι του και κιμπαριλίκι του) ή καθάριζε το αυτί με το νύχι του μικρού δακτύλου του. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων είχε ξεχάσει να φέρει μαζί το κομπολόι του και τώρα δεν ήξερε τι να κάνει με τη νευρικότητα που ένιωθε. Ο φοβερός και τρομερός Τζορτζ Σόρος τον είχε προσκαλέσει στην σουίτα του ξενοδοχείου του και, από το ύφος του συνεργάτη του Σόρος στο τηλέφωνο, ο πρόεδρος είχε μείνει με την εντύπωση ότι ο σκοπός της συνάντησης θα ήταν επαγγελματικός - ίσως για να διαπιστώσει ο Σόρος από τον κατ' εξοχήν ενδιαφερόμενο για τα συμφέροντα των μαθητών τις άλλες ανάγκες του σχολείου, εκτός από τη θέρμανση.
του Φώτη Γεωργελέ | Athens Voice
Χθες βράδυ, όπως κάνω συνήθως πριν γράψω αυτό το κείμενο, είδα τις πολιτικές συζητήσεις. Μία από αυτές μού άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Οι καλεσμένοι ήταν στο πάνελ και συζητούσαν, ενώ στις εξέδρες πολίτες έπαιρναν το λόγο, έκαναν ερωτήσεις στους πολιτικούς και έλεγαν τις απόψεις τους.
Το κείμενο αυτό διαβάστηκε κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Ψυχογιού Η πολιτική βία στην ελληνική κοινωνία στις 23.11.2013 στην Κοζάνη.


Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon