του Τάκη Καραγιάννη | Protagon

Είναι αφελές να πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις την καθημερινότητα του κόσμου με το ζόρι. Είναι ναπολεόντεια έπαρση να ελπίζεις πως η απαγόρευση πρόσβασης στην τεχνολογική και διαδικτυακή καθημερινότητα θα μείνει ατιμώρητη. Και είναι αντιδημοκρατικό και στα όρια της γραφικότητας να τα βάζεις με το twitter ή οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό Μέσο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να γίνεις διεθνώς ρεζίλι, να ξοδέψεις πολύτιμα ερείσματα και να μετατρέψεις και τους τελευταίους υποστηρικτές σου σε απαθείς παρατηρητές, στην καλύτερη περίπτωση.

του Φώτη Γεωργελέ | AthensVoice

Μου συμβαίνει ένα ευχάριστο γεγονός το οποίο οδηγεί όμως σε δυσάρεστα συμπεράσματα. Όλη την εβδομάδα που μεσολαβεί μέχρι να γράψω αυτό το κείμενο, παρακολουθώ, διαβάζω μανιωδώς τα μέσα ενημέρωσης και κρατάω σημειώσεις. Εκατοντάδες σημειώσεις, δεκάδες σελίδες, τις οποίες διαβάζω και ξαναδιαβάζω συνεχώς. Τον τελευταίο καιρό, ενώ συνεχίζω να διαβάζω τον ίδιο όγκο πληροφοριών, παρατηρώ ότι δεν κρατάω σχεδόν καθόλου σημειώσεις. Ίσως μόνο τους τίτλους, τα γεγονότα. Ο πρύτανης ζητάει να πληρωθούν οι μέρες της απεργίας που κράτησαν κλειστά τα πανεπιστήμια ένα εξάμηνο. Πλην του ότι κανείς λαϊκός αγωνιστής δεν αισθάνεται ντροπή να επιχορηγείται από το δημόσιο χρήμα ο αντιμνημονιακός του αγώνας εναντίον των δυνάμεων κατοχής, το ίδιο το γεγονός δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο. Το ξέρουμε, έχει ξανασυμβεί, ξέρουμε τις αιτίες. Δεν κρατάω σημειώσεις γιατί πια τα «ξέρω», τα έχω γράψει, επαναλαμβάνομαι.

του Δημήτρη Φύσσα | Athens Voice

Το κύριο αίτημα της απεργίας των φαρμακοποιών είναι να πουλάνε μόνο οι ίδιοι τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ).

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι φαρμακοποιοί:

Α) θέλουν να πουλάνε μόνο οι ίδιοι ντεπόν, ταλκ, ιώδιο, κοινή δερματική αλοιφή, ασπιρίνη, οξιζενέ ή σιρόπι για το βήχα.

Β) θέλουν να διατηρούνε ψηλό ποσοστό κέρδους.

Γ) θέλουν το ψηλό αυτό ποσοστό κέρδους να είναι το ίδιο για όλους.

Γράφει ο Θεόδωρος   Ι. Μπαβέας

Έχουν περάσει από της 17-9- 1994 δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια, από τότε που οι Θεματοφύλακες του Αιγαίου συναντήθηκαν στην ΠΟΛΙΟΧΝΗ της Λήμνου με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης και της UNESKO.

Το μυστήριο με το αεροπλάνο της Malaysia Airlines συνεχίζει να απασχολεί τα διεθνή media και να ρίχνει νερό στον μύλο των θεωριών συνωμοσίας. Αναμενόμενο και λογικό, δεν είναι μικρό πράγμα να εξαφανίζεται ολόκληρο Boeing 777 με 239 επιβάτες και μέρες ολόκληρες να αγνοούνται τα ίχνη του. Πίσω, όμως, από τον ανθρώπινο πόνο και το άγχος των συγγενών όσων επιβιβάστηκαν στη μοιραία πτήση, κρύβεται ένα καλά οργανωμένο κύκλωμα. Εμπορίας εγγράφων, διαβατηρίων, ελπίδας. Αλλά και τρομοκρατίας και human trafficking.

Για δύο βασικά λόγους: 1. για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα 2. για να αλλάξει η χώρα

του Ηλία Μαγκλίνη | Καθημερινή

Συχνά οι δολοφόνοι γράφουν και βιβλία. Διάφοροι εγκληματίες έχουν γράψει την αυτοβιογραφία τους, συνήθως μέσα από τη φυλακή. Επίσης, εκτελεστές έχουν γράψει βιβλία. Μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό ο Ρούντολφ Ες, ο διοικητής του στρατοπέδου του Αουσβιτς, ο οποίος, φυλακισμένος όταν ήταν και καθώς περνούσε από δίκη, συνέγραψε μια συγκλονιστική μαρτυρία για όλα όσα έζησε και έπραξε στο πιο εμβληματικό στρατόπεδο εξόντωσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Ες κρίθηκε ένοχος φυσικά και απαγχονίστηκε. Το βιβλίο του κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νεφέλη.

του Γιώργου Λακόπουλου | Protagon

Καλά, δεν υπάρχει σ' αυτήν τη χώρα ένας τομέας, στον οποίο να λειτουργούν τα πράγματα με βάση την κοινή λογική;  Στο προσκήνιο ήρθε εκ νέου το θέμα των «αιώνιων φοιτητών» -άλλη ελληνική πατέντα κι αυτή! Τώρα, εδώ που τα λέμε, αιώνιος δεν είναι κανένας, αλλά εμείς έτσι το 'χουμε -και δεν πάνε να κουρεύονται οι φυσικοί νόμοι. Αλλά κι οι άλλοι νόμοι, αυτοί που ψηφίζουν οι βουλευτές και μετά ξεχνάνε να ρωτήσουν αν εφαρμόσθηκαν. 

του Τάκη Θεοδωρόπουλου | Καθημερινή

Σε μια εποχή κατ’ εξοχήν αντιηρωική όπως η σημερινή, όταν κουβαλάς στις πλάτες σου το βάρος μιας ηρωικής πράξης, όπως ο Μανώλης Γλέζος, όταν έχεις στις αποσκευές σου το πιστοποιητικό ηρωικής γνησιότητας, τότε, ό,τι κι αν κάνεις προστίθεται στο αποθεματικό κεφάλαιο του ηρωισμού σου.

Συναντάς, ας πούμε, με όλες τις δυνατές επισημότητες, τον πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, και παρά την πολιά σου κόμη εξακολουθείς να συμπεριφέρεσαι όπως την ημέρα εκείνη που σκαρφάλωσες στον Ιερό Βράχο για να κατεβάσεις τη σημαία του Τρίτου Ράιχ.

του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα της κρίσης, στο επίπεδο των ιδεών και των νοοτροπιών. Ο «κοινός νους» όλο και περισσότερο αναπαράγει εκφράσεις και πεποιθήσεις που παραπέμπουν σε μια ατμόσφαιρα πολέμου. Εμφύλιου πολέμου. Παράλληλα, ένα τοξικό νέφος μίσους και μισαλλοδοξίας ισοπεδώνει κάθε απόπειρα ψύχραιμης συζήτησης. Το ζούμε όλοι, το βιώνουμε καθημερινά. Επιφανείς μελετητές της ελληνικής ιστορίας, με βαθιά γνώση των ιστορικών διαδρομών της, όπως ο Γ. Β. Δερτιλής, προειδοποιούν ότι οδεύουμε προς τον τέταρτο εμφύλιο στα χρονικά της ελληνικής νεωτερικότητας και αναρωτιούνται δραματικά: Ποιο μίσος θα σας ξεσκίσει στον εμφύλιο πόλεμο που ετοιμάζετε πάλι, πανηγυρίζοντας;[1]

Στο κείμενο που ακολουθεί γίνεται μια απόπειρα εξήγησης για την επικράτηση αυτού του απεχθούς ιδεολογικού διπόλου ρητορικής του μίσους και εμφυλιοπολεμικού λόγου.