Γράφει η Γεωργία Πανοπούλου
Ο Ηλίας έχασε πρόσφατα τη μητέρα του και είναι συντετριμμένος. Ήταν μοναχοπαίδι και ήταν πολύ δεμένος μαζί της, ειδικά μετά το διαζύγιο των γονιών του. Εργάζεται σε μία ιδιωτική εταιρία και έκανε χρήση της άδειας των δύο ημερών που δικαιούται για το θάνατο συγγενούς (ΕΓΣΣΕ 2002-2003). Οι συνθήκες είναι πλέον δύσκολες στη δουλειά, η επιχείρηση δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, και ο Ηλίας προσπαθεί να διατηρήσει το επίπεδο της απόδοσής του ξέροντας ότι δεν έχει περιθώρια χαλάρωσης.
Γράφει ο Τάκης Καραγιάννης
Όταν είσαι πάνω στον βράχο και ετοιμάζεσαι για βουτιά, υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος. Να παραπατήσεις και να είναι βασανιστική η πτώση. Να μην κάνεις ένα μεγάλο βήμα, ένα άλμα να σε παραδώσει στο κενό, αλλά να κάνεις ένα φοβικό. Μικρό και ασθενές, αλλά ικανό να σε κάνει να γκρεμοτσακιστείς. Αυτό έπαθε και η ΑΕΚ. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει, ο γκρεμός είναι μπροστά, αλλά δεν πηγαίνει εκεί με άλμα. Το κάνει με τούμπες. Τα επεισόδια ήταν το ασθενές βήμα πριν από την αιώρηση. Και το ζήτημα είναι πώς θα προσγειωθεί.
Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης
Στη χώρα μας υπάρχουν, περίπου, 10.000 ιερείς. Κατά προσέγγιση ο αριθμός, ίσως είναι και περισσότεροι. Κανένας υπουργός δεν έχει δείξει ποτέ την ίδια θρησκευτική προσήλωση στην καταμέτρηση των ιερέων, μ' εκείνη που δείχνει όταν μετράει τους υπόλοιπους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτοί οι 10.000 άνθρωποι αμοίβονται από το Δημόσιο, δηλαδή από τους υπέμετρους φόρους που μας επιβάλλουν. Και τους πληρώνουμε όλοι αυτούς τους μισθούς. Ορθόδοξοι, καθολικοί, μουσουλμάνοι, ινδουιστές. Ακόμα και οι άθεοι καλούνται να καταβάλλουν φόρους υπέρ ιερέων. Δεν μου φαίνεται δίκαιο.
Γράφει ο Άρης Δημοκίδης
Μακάρι να πίεζαν και οι *σοβαροί δημοσιογράφοι* τόσο τους καλεσμένους τους, όσο πίεσε αυτή την ανορεξική Νανά Καραγιάννη.
Είναι ντροπή να βάλω βίντεο από την Αννίτα Πάνια; Λέμε όλοι, συνήθως: "Εκμεταλλεύται τους καθυστερημένους που πηγαίνουν στην εκπομπή της", "είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει στην ελληνική τηλεόραση" και τα λοιπά.
Τα ξέρουμε - τα έχουν πει πολλές φορές οι σοβαροί και οι ανθρωπιστές.
Γράφει ο Νίκος Μπίστης
…είναι γνωστό ότι λάσπες και σκατά πατεί. Γνωστό για όλους; Δεν νομίζω. Γιατί ορισμένοι δεν θέλουν να μάθουν παρά τις προειδοποιήσεις. Για θυμηθείτε. Στις 17 Ιανουαρίου έγραψα ένα άρθρο στο Protagon με θέμα τον Μανώλη Γλέζο και με τίτλο «Προστατέψτε τους ήρωες». Το κείμενο τελείωνε ως εξής:
Γράφει ο Νίκος Δήμου
Το πρώτο μου κείμενο για τους (και τις) gay το έγραψα πριν από 32 χρόνια – και μου χάρισε την πρώτη μου λογοκρισία. Κόπηκε (από το περιοδικό «Επίκαιρα»). Σχολίαζα εκεί το σύνθημα του περιοδικού «Αμφί»: «Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας». Έγραφα:
«Όπως διαφωνώ με τις φεμινίστριες διότι προσπαθούν να απελευθερώσουν μόνο το γυναικείο φύλο – ξεχνώντας πως η ελευθερία ή θα είναι κοινή ή αδύνατη– έτσι κι εδώ διαφωνώ με την παρουσία της λέξης "ομοφυλόφιλης". Πιστεύω ότι πρέπει γενικά να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση ΚΑΘΕ επιθυμίας. Για την αλλαγή των κοινωνικών δομών που νομοθετούν τις ανθρώπινες επιλογές.
Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης
Πριν από λίγο καιρό, χάσαμε έναν συμφοιτητή μου που ήταν και καλός φίλος. Μια σοβαρή αρρώστια άφησε στη μέση σειρά από δραστηριότητες, ενδεικτικές ενός ακάματου δημιουργικού ανθρώπου. Στην κηδεία συζητούσαμε ότι όλα τα σπουδαία και δημιουργικά που πρόλαβε να κάνει ο μακαρίτης τα έκανε μολονότι δεν είχε πάρει πτυχίο από τη σχολή - χρωστούσε αρκετά μαθήματα κι ύστερα, όταν άρχισε να δουλεύει, πρακτικά το πτυχίο δεν του χρησίμευε σε τίποτα, οπότε το ξέχασε. Μερικούς μήνες μετά, ο μεν φίλος μου λείπει απ' τους δικούς του, ο δε κωδικός αριθμός του φοιτητικού μητρώου του συνεχίζει να είναι καταγεγραμμένος στη γραμματεία της σχολής του.Του Πάσχου Μανδραβέλη
Οταν ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση, οι δημοσιογράφοι απουσίαζαν. Εννοούμε ως συλλογικότητα, διότι η TV ωφέλησε πολλούς μεμονωμένα. Κάποιοι συνάδελφοι έγιναν σταρ, απέκτησαν λεφτά και ορισμένοι από αυτούς έγιναν και ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Η φρενίτιδα του ανταγωνισμού στην τηλεόραση δεν είχε θεσμικό αντίβαρο. Οι πολιτικοί φοβούνταν, οι δημοσιογράφοι δεν μιλούσαν και το τηλεοπτικό προϊόν γινόταν όλο και πιο ποταπό, όλο και πιο χυδαίο. Η ιδιωτική τηλεόραση όργωσε εν πολλοίς το χωράφι που σήμερα θερίζει η Χρυσή Αυγή. Ο λαϊκισμός των καναλιών, οι «δράκοι» για τους «κινδύνους του έθνους», που ασύστολα εκπεμπόταν στα σαλόνια των πολιτών, ο ρατσισμός για τους Αλβανούς (τότε), οι γκραν-γκινιόλ εισαγωγές στα δελτία ειδήσεων έκαναν τον ελληνικό λαό καλό αγωγό των φασιστικών ιδεών και συμπεριφορών.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Στα χρόνια που ακολούθησαν την άνοδο του λαού στην εξουσία, το επίθετο «λαϊκός» ήταν το απαραίτητο πρόσημο πάσης υπεραξίας. Από τα Μουσεία Λαϊκής Τέχνης ώς τους λαϊκούς τραγουδιστές, το λαϊκό θέατρο και τον λαϊκό καπιταλισμό, ο εναγκαλισμός του περιούσιου, υπό τη μορφήν επιθετικού προσδιορισμού, υπήρξε ένας πρώτης τάξεως επαγγελματικός προσανατολισμός. Στην αντίπερα όχθη συνωστίζονταν οι λίγοι, οι διεφθαρμένες ελίτ, όσοι ανάλγητοι και υπερόπτες πάθαιναν ναυτία από τους κραδασμούς της λαϊκής ψυχής. Καμία πολιτική δεν ευδοκίμησε στον τόπο αν δεν θυσίαζε ένα έστω δάκρυ στον βωμό του «λαϊκού».
Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon