Γράφει ο Κωστής Παπαϊωάννου

Δεχόμαστε καλόπιστα ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη και η ανάκαμψη θα ξεκινήσουν από τα ορυχεία χρυσού και χαλκού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Δεχόμαστε ότι το τίμημα που κατέβαλε η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός για τη γη που της παραχωρήθηκε ήταν εύλογο (11.000.000 ευρώ για 317.000 στρέμματα, ήτοι 34 ευρώ ανά στρέμμα). Δεχόμαστε ότι θα δημιουργηθούν πολλές θέσεις εργασίας. Δεχόμαστε ότι δεν θα υπάρξουν σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις: η εταιρεία βεβαιώνει εξάλλου ότι η Χαλκιδική θα μείνει πράσινη, η σκόνη στην ατμόσφαιρα λίγη και ασφαλής, τα υπόγεια ύδατα αναλλοίωτα. Δεχόμαστε ότι καλώς το Δημόσιο δε θα εισπράττει έσοδα από δικαιώματα εξόρυξης, αφού ο μεταλλευτικός κώδικας δεν το προβλέπει.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Η Κύπρος είναι το Βατερλό όλων των ελληνικών δημαγωγικών μύθων. Και ΑΟΖ είχαν ανακηρύξει και τα πετρέλαια διαπραγματεύονταν και Ρώσους φίλους και καταθέτες διέθεταν και αριστερό πρόεδρο είχαν, όχι «δοσίλογους» όπως εμείς. Κι όμως, ούτε ο συχωρεμένος ο Τσάβες τους έστειλε δωρεάν πετρέλαιο, ούτε οι Ρώσοι και οι Κινέζοι τους δάνεισαν. Και ο Χριστόφιας κλαίγοντας τους ανακοίνωσε τη χρεοκοπία και τα μνημόνια. Το ’χουν αυτό οι συμπατριώτες μας, όταν χρεοκοπούν οι πολιτικές τους, κλαίνε. Πριν 9 χρόνια ένας άλλος εξίσου μεγάλος πατριώτης τορπίλισε το όνειρο δεκαετιών, την επανένωση του νησιού, τον τερματισμό της κατοχής. Για να μη μοιραστεί την ευημερία της η πλουσιότερη κοινότητα με την πιο φτωχή. Κλαίγοντας κι αυτός. Η ιστορία εκδικείται.

Γράφει ο Γιώργος Μαυρωτάς

Το έμαθα από το twitter. Ο Γιώργος Κατίδης -ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, που έβαλε το νικητήριο (ίσως και σωτήριο) γκολ στον χθεσινό αγώνα- πανηγύρισε χαιρετώντας, στην κερκίδα, ναζιστικά. Είδα τη φωτογραφία που σε μερικά λεπτά ανέβηκε, καθώς και το video. Σοκ η πρώτη αντίδραση, δεν είχαμε δει παρόμοια περιστατικά σε αγωνιστικούς χώρους στην Ελλάδα. Μετά από λίγο άρχισαν οι αντιδράσεις (παρεμπιπτόντως, πολύ γρήγορα αντανακλαστικά το ελληνικό twitter). Προσπάθησε να απολογηθεί για τη βλακεία του ο Κατίδης με δηλώσεις μετάνοιας («δεν ήξερα τι σημαίνει») αλλά εις μάτην. Το τι του σούρανε στο Twitter (και όχι μόνο, φαντάζομαι) δεν περιγράφεται. Ακόμα και απειλές (το χειρότερο, βέβαια, που θα μπορούσαν να κάνουν κάποιοι θερμοκέφαλοι είναι να τις πραγματοποιήσουν και να ανοίξουν έναν κύκλο βίας). Πιστεύω, όμως, ότι η σχεδόν καθολική αντίδραση πέρασε το μήνυμα που θα έπρεπε.

Aυτές τις μέρες χαίρομαι που δεν είμαι επαγγελματίας σε κάποιο έντυπο. Θα έπρεπε οπωσδήποτε να παραδώσω ένα κείμενο. Να γράψω κάτι για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο. Να πω κι εγώ μια... γνώμη, να έχω μια άποψη. Αν είσαι παπαγαλάκι και πληρώνεσαι για το «συμπέρασμα» είναι εύκολο. Συμφωνείς πάντα με τη Μέρκελ. Όσο κι αν εκτεθείς, είσαι συνηθισμένος. Κι όσοι σε διαβάζουν είναι συνηθισμένοι να σε διαβάζουν στημένοι στα τέσσερα....

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Βροχή πέφτουν οι διώξεις σε πρώην υπουργούς, βουλευτές, νομάρχες, δημάρχους· γενικώς σε πολιτικούς. Επειτα από μια μακρά περίοδο αδιαφορίας για πιθανολογούμενα οικονομικά εγκλήματα εκατομμυρίων ευρώ, οι πολιτικοί άρχισαν να διώκονται και να καταδικάζονται με βαριές ποινές, ακόμη και για παραλείψεις στο «πόθεν έσχες». Να καλοδεχθούμε αυτές τις εξελίξεις, αλλά και να προβληματιστούμε. Γιατί, επί παραδείγματι, πριν από μερικά χρόνια μπορούσε ένας πολιτικός να κάνει τα πάντα χωρίς να φοβάται τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης, ενώ σήμερα αν αμελήσει να δηλώσει ένα ακίνητο στο «πόθεν έσχες» τιμωρείται με κάθειρξη οκτώ ετών;

Γράφει ο old boy

Μερικά πλάνα από το βίντεο του χρυσαυγίτη πολιτευτή που μιλάει για φούρνους και σαπούνια θα μπορούσαν να ανήκουν σε σίκουελ της ταινίας του Φίλιππου Τσίτου, «Aκαδημία Πλάτωνος». Οι ομοιότητες είναι πολλές: όπως ο Πλωμαρίτης κάθεται σε τραπεζάκια έξω και απολαμβάνει τον καφέ του χαριεντιζόμενος με τους ομοϊδεάτες του, έτσι και στην ταινία τέσσερεις μεσήλικοι Έλληνες κάθονται όλη μέρα σε τραπεζάκια έξω, πίνοντας φραπέδες και μπύρες και βλέποντας την ως τότε ολόδική τους αθηναϊκή γειτονιά να γεμίζει με κινέζικα μαγαζιά. Εκείνοι σχολιάζουν περιπαικτικά τους Κινέζους απέναντί τους, ο χρυσαυγίτης αποκαλεί «μπαμπουίνο» έναν μετανάστη που σέρνει ένα καρότσι απέναντί του. Ένα μαύρο σκυλί δίπλα στον Πλωμαρίτη φέρνει στο νου τον σκύλο της ταινίας, oνόματι Patriot, που είναι εκπαιδευμένος να μυρίζει και να γαβγίζει ειδικά τους Αλβανούς.

Είσαι μεταπτυχιακός φοιτητής.

Βρίσκεσαι στο πανεπιστήμιο.

Ένα αυτοκίνητο σταματάει σε ένα σημείο που βρίσκεσαι μόνος.

Πέντε φουσκωτοί ξυρισμένοι με ρόπαλα σε τσακίζουν στο ξύλο και σε μαχαιρώνουν στο πόδι.

Σου κλέβουν την ταυτότητα για να ξέρουν τη διεύθυνσή σου.

Του Νικηφόρου Μαλεβίτη / reporter.gr

Είναι δύσκολο να συγκρατήσει κανείς την αναγούλα του, βλέποντας το ρεπορτάζ με τον υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής και τους υποστηρικτές του κόμματος, που μεταδόθηκε από το Βρετανικό δίκτυο Channel4. Παρακολουθώντας τα «επιχειρήματα» των πρωταγωνιστών, μπήκα στον πειρασμό να αμφισβητήσω το κατά πόσον είναι τελικά καλή ιδέα η αρχή «κάθε πολίτης, μία ψήφος». 

Γράφει η Λώρη Κέζα

Αντιφάσεις. Μιλάει για «τσοντοκάναλα» και στήνεται στα μικρόφωνα που τείνουν τα τσοντοκάναλα φορώντας το γυαλιστερό κουστουμάκι του. Στα τσοντοκάναλα, όπου θέλει να πρωταγωνιστεί ο φαιός βουλευτής, θα έπρεπε να εμφανίζεται τσίτσιδος. Η τσόντα δεν ταιριάζει με το γεροντίστικο σακάκι του. Ο ακροδεξιός βουλευτής αθωώθηκε από το δικαστήριο λόγω μη αξιόπιστης μαρτυρίας. Είχε κατηγορηθεί ότι δάνεισε το αυτοκίνητό του σε άτομα που επιτέθηκαν σε φοιτητή. Δεν αποδείχτηκε η κατηγορία, έφυγε ελεύθερος. Βγαίνοντας από την αίθουσα του δικαστηρίου δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη γλύκα του φακού. Τον τραβάει. Τη θέλει την τσόντα του. Μόλις λοιπόν είδε τα μικρόφωνα, λειτούργησε ως πορνοστάρ.