Η ομιλία του Τάσου Γιαννίτση στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατική Παράταξη στη Θεσσαλονίκη (2/12/13)   Σε μια κοινωνία όπου έχουν καταρρεύσει βεβαιότητες, άξονες αναφοράς, αξιοπιστία και εμπιστοσύνη, το κεντρικό ερώτημα είναι αν έχει κανείς να προσφέρει μια πειστική προοπτική. Τονίζω το ‘πειστική’, γιατί  όταν ακόμα και σήμερα, με τον πιο φυσικό τρόπο, χωρίς καμιά αιδώ, διατυπώνονται δημόσια, φαύλες, κατάφορα άδικες και εξοργιστικές για τον δοκιμαζόμενο Ελληνα προτάσεις ή εφαρμόζονται αντίστοιχες πρακτικές, η κοινωνία πολώνεται. Από τη μια στοιχίζονται πολυποίκιλες δημιουργικές δυνάμεις, σε ευρύτερους ιδεολογικούς και κοινωνικούς χώρους, που έχουν καταλάβει ότι τις είχαν εγκλωβίσει μέσα στο πρόβλημα.

Με την αναφορά που δημοσίευσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σχετικά με τις πανευρωπαϊκές συνέπειες των κοινωνικών ανισοτήτων στην υγεία, είδαμε να ξαναζωντανεύει ο μύθος ότι στην Ελλάδα το 50% των οροθετικών κολλάει ΗΙV επίτηδες για να πάρει επιδόματα (σελ 112). Ο ισχυρισμός είναι βέβαια τόσο εξωφρενικός που προφανώς δε θα μπορούσε να ίσχυε, όχι στην Ελλάδα, αλλά σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Απ’ό,τι φαίνεται όμως, τέτοιες σκέψεις αρμόζουν περισσότερο σε νοήμονες πολίτες και λιγότερο σε δημοσιογράφους καθεστωτικών ΜΜΕ (ή σε ειδικούς του Παγκόσμιου Οργανισμού), οπότε «το συγκλονιστικό εύρημα» αναπαράχθηκε από πολλά διεθνή μέσα, με ελάχιστα να το αντικρούουν γρήγορα στη χώρα μας, όπως η αγγλική Ελευθεροτυπία και το press project.

της Ξένιας Κουναλάκη | Καθημερινή

Στις προβολές της ταινίας «Η ζωή της Αντέλ», όταν φτάνουν οι ερωτικές σκηνές, το κοινό χαχανίζει με την αμηχανία μαθητών έκτης δημοτικού. Ενίοτε κάποιος από τους θεατές κατρακυλά σε ομοφοβικό παραλήρημα κι εγκαταλείπει την αίθουσα. Σε τηλεοπτική εκπομπή για την αντίστοιχη «Αντέλ του Κολωνού», πολίτες μιλούν για τους ομοφυλόφιλους σαν να μιλούν για κατοικίδια. Αναμασώντας ψυχρά κλισέ, είναι λες και τους αντιμετωπίζουν σαν «τους καλύτερους φίλους των ανθρώπων».

του Μάνου Ματσαγγάνη | Protagon

Το ΔΝΤ υπερασπίζεται τη δημοσιονομική προσαρμογή για τη μείωση των ελλειμμάτων, αλλά καλεί τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας να πάρουν μέτρα φορολογικής πολιτικής για τη δίκαιη κατανομή του βάρους, και μέτρα κοινωνικής πολιτικής για την προστασία των αδυνάτων.

«Για παράδειγμα, μεγαλύτερη έμφαση στους προοδευτικούς φόρους και στην προστασία των κοινωνικών παροχών για τις ευπαθείς ομάδες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση κάποιων από τις επιπτώσεις της δημοσιονομικής προσαρμογής στην ανισότητα.» (βλ. εδώ)

του Βασίλη Βενιζέλου | Protagon

Έβαλε ένα CD με μουσική και άρχισε να κλαίει. Aυτή ήταν η πρώτη αντίδραση του Νϊκου Δέδε, όταν πληροφορήθηκε πριν από χρόνια ότι είναι φορέας της λοίμωξης HIV/AIDS. Τα χρόνια πέρασαν, η νόσος έπαψε να είναι καταληκτική και ο Νίκος Δέδες είναι πλέον ένας σαν όλους εμάς, τους «υγιείς». Ο Νίκος Δέδες είναι σήμερα ο πρόεδρος της πολύ αξιόλογης και πολύ δραστήριας μη κυβερνητικής οργάνωσης «Θετική Φωνή», αλλά και μέλος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων. Μιλάει σήμερα στο protagon και χαρακτηρίζει με νηφαλιότητα και αισιοδοξία τη λοίμωξη HIV/AIDS ως «μία δυσάρεστη εξέλιξη στη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά αντιμετωπίσιμη».

της Ιωάννας Καραμάνου | Protagon

Έχουν απήχηση οι παραστάσεις αρχαίου δράματος εκτός Ελλάδας και τι είδους υποδοχή μπορεί να έχουν από ένα μη ελληνικό κοινό; Κατ’ επέκταση, πώς επικυρώνονται οι αξίες του αρχαιοελληνικού έργου σε ένα διαφορετικό πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο και ποιες οι προσδοκίες των ξένων θεατών; Η ιστορία της παράστασης του αρχαίου δράματος στη Βρετανία παρέχει πλούσιο υλικό. Ιδιαιτέρως αν λάβει κάποιος υπόψη του τις μνημειώδεις παραστάσεις αρχαίου δράματος από το Royal National Theatre, αλλά και τις καθιερωμένες ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα παραστάσεις αρχαιοελληνικών δραμάτων από το πρωτότυπο (αρχαίο) κείμενο στα Πανεπιστήμια του Κέμπριτζ, της Οξφόρδης και του Λονδίνου.

της Αντιγόνης Λυμπεράκη | Athensvoice

100 χρόνια πριν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ διαπίστωνε τo δίλημμα «Σοσιαλισμός Ή Βαρβαρότητα;». Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις, μου ήρθε ξαφνικά η πεποίθηση πως το αντίστοιχο δίλημμα σήμερα είναι «Λαϊκισμός Ή Σοβαρότητα;» 

Επειδή σε αυτή τη χώρα είναι δύσκολο να συνεννοηθούμε ακόμη και για τα αυτονόητα, ας αρχίσουμε από τα γεγονότα:Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να αρνηθεί το γεγονός ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης έχει παραχθεί πολιτική βία σε υπερβολικές ποσότητες, πρωτόγνωρες για ευρωπαϊκή χώρα, με την εξαίρεση της Ιταλίας στα “χρόνια του μολυβιού”. Μοιάζει ότι η χώρα αυτή παράγει περισσότερη βία από όση μπορεί να καταναλώσει, για να παραφράσουμε τον Ουίνστον Τσόρτσιλ.Είναι επίσης γεγονός ότι η πολιτική βία στην Ελλάδα είναι πολύχρωμη. Χρονικά προηγήθηκε η ακροαριστερή βία και ακολούθησε η ακροδεξιά με αποκορύφωμα τις στυγερές δολοφονίες του Παύλου Φύσσα, του Γιώργου Φουντούλη και του Μάνου Καπελώνη.Εκείνο επίσης που εντυπωσιάζει είναι η ευρύτατη αποδοχή της πολιτικής βίας από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

του Ευτύχη Παλληκάρη | Protagon

Νεκρή φύση; Όχι πια!

Λένε πως όταν ο Μεγαλοδύναμος δημιούργησε την Κρήτη και κοσκίνιζε το χώμα, έριχνε τις πέτρες στο Σέλινο. Εκεί στη νότια μεριά του νομού Χανίων, με θέα το Λιβυκό, ανάμεσα στις πέτρες, υπάρχει ωστόσο αρκετή γη για καλλιέργεια. Λένε πως το σελινιώτικο λάδι είναι από τα καλύτερα. Μόνο που οι ελιές, πλην εξαιρέσεων, έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους. Και με τις περιουσίες τους ελάχιστοι ασχολούνται. Οι επιδοτήσεις, χρόνια τώρα, υπαρκτών και μη ελαιώνων, οι επιδοτήσεις για την κατσίκα, που ρήμαξε ανεξέλεγκτη τη χλωρίδα και για κάποιους τα rooms to let ώθησαν σε διαζύγιο τους κατοίκους με τη φροντίδα των χωραφιών τους.

του Νίκου Κακαρίκα | Protagon

Δεν ήμουν ποτέ fan της Δέσποινας Βανδή. Με την απόφασή της όμως να ακυρώσει τις κοινές της εμφανίσεις με τον Νότη Σφακιανάκη, λίγες μόνο ημέρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα, απέδειξε πως δεν είναι μόνο μια pop τραγουδίστρια χωρίς άποψη.

Ιδιαίτερα, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων της αποφεύγουν συστηματικά να μιλήσουν ξεκάθαρα για το (νεο)ναζιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα.