του Ανδρέα Πετρουλάκη | Protagon

Είναι εξοργιστικό και τόσο επαναλαμβανόμενο που έχει γίνει σύμπτωμα. Άλλη μία τραμπούκικη επίθεση σε κάποιον που έχει διαφορετικές ιδέες από τις δικές τους. Αυτήν τη φορά στον Νίκο Μαραντζίδη. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης τρεις νεαροί, με την καθοδήγηση κάποιου μεγαλύτερου κατευθύνθηκαν εναντίον του ενώ έπινε τον καφέ του σε κεντρικό καφέ της Καμάρας, για να του ζητήσουν το λόγο γιατί γράφει κατά της αριστεράς. Καταλάβατε; Η αριστερά είναι υπεράνω κριτικής στον δημοκρατικό κόσμο των αυτόκλητων προστατών του λαού. Δεν έχει δικαίωμα ο Μαραντζίδης να γράφει τις απόψεις του εναντίον οποιουδήποτε αυτοί δεν εγκρίνουν. Είναι η αντίληψή τους περί Δημοκρατίας, Ελευθερίας του λόγου και της σκέψης.

του Σωτήρη Βανδώρου | Bookspress

Εάν το πιο γνωστό έργο του Τζον Στούαρτ Μιλλ, το Περί Ελευθερίας (1859), εκφράζει την πλέον εμβληματική διατύπωση του πολιτικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, το δοκίμιό του Για την υποτέλεια των γυναικών (1869) αποτελεί την «ακραία» λογική του απόληξη. Είναι αυτό που συνδυάζει τις θεωρητικές αρχές και αξίες με τη ζώσα πραγματικότητα, διατυπώνοντας ένα ριζοσπαστικό πολιτικό αίτημα. Εδώ ο φιλελευθερισμός συναντά, avant la lettre, το φεμινισμό. Συνιστά τη στιγμή που ο φιλόσοφος Μιλλ μετατρέπεται σε δημόσιο διανοούμενο (ας μη φοβηθούμε τη λέξη, μόνο και μόνο επειδή έχει γίνει κατάχρησή της), αλλά και τη στιγμή που ο βίος του Τζον Στουαρτ συντονίζεται στο ακέραιο με το στοχαστή Μιλλ, κι εμείς υποκλινόμαστε σε μια μεγάλη προσωπικότητα.

«Όποιος αγαπά, τρελαίνεται». Μια απόπειρα, από την επιφανειακή ζωή, να περάσει κανείς στη βαθειά ζωή, να λάβουν νέο νόημα τα πράγματα, μια παρηγορητική διαδικασία είναι ο έρωτας. Κι η ήττα στον έρωτα και η προδοσία πιστοποιείται όταν λήξει η μάχη. Άμα όμως ο ένας από τους δύο δεν την κηρύσσει περαιωμένη και λήξασα, την ερωτική ιστορία, όταν δεν παραιτείται από αυτή, αλλά τη συνεχίζει μονάχος του, τότε η μάχη διεξάγεται ακόμα. Και στον έρωτα δεν χωρούν οι συζητήσεις και οι εξηγήσεις. Αυτές γίνονται μόνο για προσωρινή τακτοποίηση. Κι είναι η μνήμη που μας δαγκώνει. Και «είναι η αγάπη που δεν μας αφήνει να ζήσουμε». Αποσπασματικά τη ζούμε τη ζωή, κ ο μ μ α τ ά κ ι α. Όμως και μέσα στο λίγο μεγαλώνουμε, βγάζουμε φτερά. Όλοι αυτοί που τους κατέκλυσε η λύπη κυκλοφορούν ανάμεσά μας και είναι πολύ όμορφοι. Η αποσταγμένη λύπη φουσκώνει τα πανιά της ύπαρξης και δεν έχει σχέση με την ήττα. Είναι το εύσημο, το παράσημο μιας ουσιαστικής βίωσης. Η βαθύτερη συνείδηση του εγώ.

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος | Καθημερινή

M​​​​πορείτε να πείτε ό,τι θέλετε για τη δεκαετία του ’60. Μπορείτε να πείτε ότι τα Ανάκτορα και η αμερικανική πρεσβεία παρενέβαιναν στην ελληνική πολιτική ζωή, μπορείτε να πείτε πως υπήρχε παρακράτος που λειτουργούσε, μπορείτε να μιλήσετε για χούντες και ό,τι άλλο θέλετε. Ομως εκείνο που σίγουρα δεν μπορείτε να πείτε είναι πως κάποιος αρχηγός της τότε ΕΡΕ πρότεινε στον Κώστα Λινοξυλάκη να μπει στο ψηφοδέλτιο. Και κανείς αρχηγός της αριστεράς δεν περίμενε δύο εβδομάδες να του απαντήσει ο Γιάννης Γκιωνάκης αν θα δεχθεί να κατέβει υποψήφιος με το κόμμα του». Αυτά έλεγε ο φίλος Πέτρος Μάρκαρης προχθές το βράδυ μιλώντας για την ποιότητα του πολιτικού υλικού της χώρας. Διότι τότε, θα μου πείτε, αρχηγοί της ΕΡΕ ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, η δε αριστερά διέθετε ηγέτες σαν τον Ηλία Ηλιού και τον Ιωάννη Πασαλίδη. Και όταν ο κ. Τσίπρας λέει ότι ελπίζει να μην βρεθεί ο Ηλίας Τσιριμώκος του 2014, θα μπορούσε κανείς να πει ότι εκφράζει απλώς τον ενδόμυχο φόβο του. Διότι το μόνο βέβαιο είναι ότι σε μια πολιτική σκηνή όπου παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο ο Τσιριμώκος, το επίπεδο Τσίπρα δεν έχει θέση.

Γράφει ο Αλέξιος Αρβανίτης | BooksJournal

Τις προάλλες, ο κύριος Τσίπρας χαρακτήρισε «ανοησίες» το δίλημμα «ρήξη ή ρεαλισμός» κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του νέου βιβλίου του καταξιωμένου οικονομολόγου Γιάνη Βαρουφάκη. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι η ανοησία δεν έγκειται στο συγκεκριμένο δίλημμα αλλά σε κάθε ψευτοδίλημμα που υπεραπλουστεύει την περίπλοκη πολιτική πραγματικότητα, συνέχισε ακάθεκτος για να προτείνει τελικά το δικό του ψευτοδίλημμα: «ενσωμάτωση ή ανατροπή». 

Σήμερα από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται, ευαισθησία σεβασμός και κυρίως παιδεία των πολιτών για την προστασία του περιβάλλοντος γενικότερα.

Αλήθεια πιο μήνυμα επήρε ο πρωθυπουργός και οι συγκυβερνήτες από τις πρόσφατες  εκλογές; Δεν είχε αντιληφτεί πριν από τις εκλογές  ότι τα σκληρά μέτρα της οικονομικής δικτατορίας δεν είναι συμβατά  με  το στοιχειώδες ανθρώπινο βιοτικό επίπεδο των πολιτών;

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Νίκος Σηφουνάκης σε άρθρο που δημοσιεύθηκε σήμερα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» έκανε λόγο, μεταξύ άλλων, για την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου, σύμφωνα με το οποίο θα αντιμετωπιστούν τα πάντα, όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, από την αρχή.

του Τάκη Θεοδωρόπουλου | Καθημερινή

Ομολογώ την αμαρτία μου. Τέτοιες μέρες το καλοκαίρι του 2004 αισθανόμουν εξόριστος στον τόπο μου. Θα μου πείτε δεν λέω τίποτε πρωτότυπο. Ως Ελλην το έχω αυτό το προνόμιο, να αισθάνομαι εξόριστος και στην Ελλάδα και εκτός Ελλάδος. Οσο είσαι εδώ θέλεις να σηκωθείς να φύγεις, κι όταν λείπεις σε πιάνει η νοσταλγία και δεν βλέπεις την ώρα να επιστρέψεις. Υπάρχουν μερικές στιγμές, όμως, που τα πράγματα παίρνουν τον χαρακτήρα του επείγοντος, η ατμόσφαιρα γίνεται ασφυκτική, σου λείπει η αναπνοή και αναζητάς λίγο οξυγόνο. Ηταν τέτοιες μέρες το 2004, η Αθήνα είχε γίνει εργοτάξιο για να υποδεχθεί του Ολυμπιακούς και η εθνική ποδοσφαίρου έπαιρνε τη μία νίκη μετά την άλλη στο ευρωπαϊκό κύπελλο στη Λισσαβώνα. Τότε έμενα σε ένα διαμέρισμα του κέντρου και κάθε βράδυ απολάμβανα τις εξάρσεις της ελληνικής ψυχής, τα κορναρίσματα, τις φωνές και τις σημαίες που ανέμιζαν έξω από τα αυτοκίνητα. Είχαμε πάρει τη Γαλλία, την Τσεχία και περιμέναμε την Πορτογαλία στον μεγάλο τελικό.

Γράφει ο Θεόδωρος  Ι. Μπαβέας

Είναι φανερό ότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός στην εσωτερική και εξωτερική αγορά τουρισμού σε παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η ανταγωνιστικότητα έχει δημιουργήσει  άμιλλα μεταξύ των διαφόρων τουριστικών προορισμών και μέσα στην χώρα  μας με αποτέλεσμα  την δημιουργία των εναλλακτικών μορφών τουρισμού.