Στο Ρεπανίδι με τα μποστάνια και τα περιβόλια μας περίμενε δεξιά του δρόμου ο λαϊκός καλλιτέχνης των σκιάχτρων. Κανένας δεν θα σου πάρει τα καρπούζια πατριώτη, ίσως κάποιος περαστικός να τρυγήσει ένα πεπονάκι. Δεν άντεξε στη δίψα του και σου το έκλεψε με ένα τρυφερό αίσθημα ενοχής όπως σε κάθε παιδική σκανδαλιά. Χαλάλι του. Θα του το έδινες άλλωστε μόνος σου αν ήσουν εκεί και σου το ζητούσε . Φταις και εσύ όμως που το φόρτωσες με τόση γλύκα και με τέτοια αρώματα. Και μη φοβάσαι τις κουρούνες και τις γαγήλες που τριγυρνούν για να αρπάξουν κι αυτές το μερτικό τους. Τις άλλες γαγήλες να φοβάσαι που φτιάχνουν νόμους για να σου πάρουν ολόκληρο το βιός.
Το χέρι της Μαρούλας κρατά γερά το σπαθί μα το βλέπω πολύ γερασμένο έτοιμο να ξεκολλήσει από την πολλή προσπάθεια. Έχει πολλούς εχθρούς να κυνηγήσει, πολλούς εφιάλτες να κατατροπώσει αλλά λίγους υπερασπιστές να εμψυχώσει. Το βάθρο που την κρατά υποχώρησε και η Μαρούλα προσπαθεί να κρατηθεί όρθια. Οι προσκυνημένοι τρέμουν όταν βλέπουν ήρωες και ηρωίδες στα βάθρα τους, γι αυτό Μαρούλα φυλάξου. Η προδοσία είναι καλά στημένη και διαθέτει ύπουλα όπλα.
Ψάξαμε όλο το Ρεπανίδι μα πουθενά δεν βρήκαμε τους τρεις Θανάσηδες τα ξωτικά που φυτεύουν σπόρους και φυτρώνουν φαλακροί τσαγκάρηδες και τουφεκόδεντρα, ούτε τους Ρεπανιδιώτες αβράκωτους. Βρήκαμε όμως τον Αη Γιώργη με τα καλά του, έτοιμο να σκοτώσει τους δράκους που έχουν κατακυριεύσει τη ζωή μας. Τα παλιά μικρά σπίτια με τη μια κάμαρα να βλέπει βορινάστέκουν εκεί απλά και λιτά, αν και δίπλα τους κάποιοι θέλησαν να δείξουν τον πλούτο τους έστω και με ασχήμια. Το παλιό Δημοτικό σχολείο – ΕΕΕΕΚ σήμερα – κόσμημα σωστό, μας θυμίζει ότι εδώ οι άνθρωποι μπορεί να έτρωγαν λαχανίδες από τους κήπους, αγαπούσαν όμως τον τόπο τους και έδιναν την αξία που πρέπει στη γνώση και την ομορφιά.
Το άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά κατάγναντα στον ήλιο… καμαρώνει για τη ομορφιά του μα το αφήνουμε γρήγορα για να δούμε τα λιγνά κορίτσια στο γιαλό να μαζεύουνε το αλάτι στην αλυκή. Δεν ήταν όμως εκεί. Το δυνατό μπουρίνι του Αυγούστου τα σκόρπισε, το αλάτι έλιωσε με τη βροχή και όλα μαζί έγιναν λιανοτράγουδα να τα ακούνε οι Έλληνες και να αναθαρρεύουν , να πετιούνται από ξαρχής σήμερα που βρέθηκαν με το σουγιά στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο. Περάσαμε το Κοντοπούλι χωρίς να δούμε τις νοικοκυρές να καθαρίζουν τα φρέσκα φασολάκια στη δροσερή αυλόπορτα. Είδαμε όμως τις πέτρες. Αυτές τις περήφανες πέτρες στο χρώμα της ώχρας αυτές που δεν βολεύονται κάτω από τα ξένα βήματα.
Ο δρόμος για την Ηφαιστία χωματόδρομος καλοστρωμένος βράχηκε για να υποδεχτεί τους καλεσμένους του. Ώρα δειλινού με το φώς να χρυσίζει τους λόφους και τα θυμάρια να σκορπούν το μεθυστικό τους άρωμα. Στους ίσκιους κοιμούνται οι λόφοι… αυτό το αυγουστιάτικο απόγευμα και συ αρμέγεις με τα μάτια σου το φως της οικουμένης. Οι λόφοι προς την Ηφαιστία σαν να φτιάχτηκαν από σταθερό χέρι ζωγράφου, κρύβουν μέσα τους ιστορία και είναι ποτισμένοι με τον ιδρώτα των ανθρώπων που αγωνίζονται αιώνες τώρα για την επιβίωση.
Αμυγδαλιές αφρόντιστες απότιστες στη μανία του βοριά δεν ξεχνούν κάθε χρόνο να ανθίσουν και να καρπίσουν. Το ίδιο και οι συκιές, οι προύνοι, τα εγκαταλελειμμένα αμπέλια. Και αν έρθουν δύσκολες μέρες όπως στην Κατοχή πως θα επιβιώσουν οι άνθρωποι; Σε μας θα έρθουν. Θα φάνε το σύκο και το αμύγδαλο, θα πιούν ένα ποτήρι ευλογημένο Καλαμπάκι και θα στυλωθούν για να παλέψουν και να νικήσουν τη θύελλα της φύσης και των ανθρώπων.
Ο ήλιος πέφτει και ο Βασίλης Λέκκας βγάζει γλυκό και μέντα στο Γιάννη το φονιά, ενώ η Νανά Μπινοπούλου κοιμίζει την Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης. Εδώ στην Ηφαιστία που το χάρτινο φεγγαράκι από πάνω μας βεβαιώνει πως έφυγε η βροχή και μπορούμε αμέριμνοι να αφήσουμε τη μουσική να μας γλυκαίνει την ψυχή. Εδώ που ο αέρας και το κρύο μας ανάγκασαν να σφίγγουμε πιο πολύ το διπλανό μας - Αύγουστο μήνα. Εδώ που ο Αίολος εκείνο το βράδυ είχε τα νεύρα του και τα έβαλε με τον ηχολήπτη προσπαθώντας να αχρηστέψει τις κονσόλες του. Μη ρωτάς Βασίλη τι ζητά η Αθανασία στο μπαλκόνι σου μπροστά . Ζητά την πραγματική Αθανασία και να ζει σε ένα τόπο μαγικό σαν αυτόν που η φύση χάρισε στην πατρίδα μας.
Να γιατί δεν πωλούνται οι παραλίες τα δάση τα μνημεία και οι ζωές μας που διαλαλεί το πανό μπροστά στις αμυγδαλιές. Θέλουμε να μείνουν στα παιδιά μας να τα αγαπήσουν όπως εμείς και να τα έχουν αποκούμπι για τους δύσκολους καιρούς. Θέλουμε να μπορούν να ζουν την ομορφιά και να είναι αφέντες στον τόπο τους. Αγωνίστηκαν γενιές Ελλήνων, χύθηκε αίμα πολύ για να μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια σε μια ελεύθερη χώρα. Δεν θα γίνουμε φτωχοί ιθαγενείς στην υπηρεσία άπληστων κερδοσκόπων.
Να γιατί αντιστεκόμαστε. Την πατρίδα μας ξεπουλούν ασπόνδυλοι εθελόδουλοι, πνιγμένοι στις ενοχές για την καταστροφή που προξένησαν. Τους ενώνει ο φόβος μπροστά στη λαϊκή οργή και προσπαθούν να κρατηθούν και να εξασφαλίσουν ατιμωρησία. Μετέτρεψαν όλους τους νέους σε ανέργους ή σε μετανάστες και τους εργαζόμενους σε σύγχρονους σκλάβους. Τώρα πουλάνε (για να ξεπληρώσουν το χρέος που δημιούργησαν) και το χώμα που πατάμε και το νερό που πίνουμε . Πουλάνε τον ιδρώτα και το μόχθο όλων των προηγούμενων γενεών, ό, τι αγαπήσαμε και ότι πονέσαμε, ό, τι μας δένει με τον τόπο, το χρόνο και τη μνήμη. Μόνο έτσι μπορούν να φτιάξουν δειλούς, φοβισμένους και υποταγμένους λαούς. Δεν ξέρουν όμως πως οι λαοί λένε πάντα την τελευταία λέξη.
