Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Το αν η Εκκλησία επιτρέπει να υπάρχει στους κόλπους της σε υψηλό αξίωμα ο υμνητής ενός στυγερού δολοφόνου δεν θα έπρεπε να αφορά μόνο αυτήν. ΄Ενας μητροπολίτης είναι εκ των πραγμάτων πνευματικός ηγέτης μιας μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας - δεν είναι μόνο η προσωπικότητα που εμπνέει, είναι και το αξίωμα που παρασύρει. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς άλλους μητροπολίτες και παπάδες. Τα άμφια υποβάλλουν τους πιστούς και τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τα πυκνά γένια για κάποιους γίνονται δόγμα. Και όταν το δόγμα περιέχει μηνύματα εθνικιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά ή και παρανοϊκά ακόμα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Αγίου Αιγιαλείας αλλά και σε άλλες, η πολλαπλασιαστική ισχύς του ράσου γίνεται επικίνδυνη.

Γράφει ο Ψυχογιός Δημήτρης

Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν το διάβασα στο Euro2day το παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Wall Street Journal προχθές, στις 29 Ιανουαρίου 2013:

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος

 

«Γιατί το κάψατε, ρε παιδιά; Είπαμε να τους φοβερίσετε, όχι να το κάψετε ή να τους κάψετε». Αν λέει αλήθεια η μάρτυρας που κατέθεσε ότι άκουσε αυτές τις φράσεις να λέγονται από μια γυναίκα μερικά λεπτά μετά την τριπλή δολοφονία στη Μarfin, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ανατριχιαστικό. Ανατριχιαστικότερο ακόμη και από τις μέχρι τώρα υποθέσεις της Αστυνομίας ότι επρόκειτο για οργανωμένο σχέδιο εξαρχής. Το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν χρειάζεται καμία σοβαρή οργάνωση, δεν απαιτείται κανενός είδους στρατηγικό σχέδιο για να χαθούν τρεις ζωές. Φτάνει να διαθέτεις εύφλεκτα υλικά και να βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η τύχη.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Η απεργία στις συγκοινωνίες δεν είναι η πιο σημαντική. Ούτε η πιο αναίτια. Είναι όμως συμβολική και αποκαλυπτική. Δείχνει ότι η εποχή της παραπλάνησης έχει τελειώσει. Αν κάτι καλό μάς έμεινε απ’ αυτή την τριετία είναι ότι όλοι κάναμε ταχύρρυθμα μαθήματα οικονομίας. Μάθαμε να μετράμε. Καταλάβαμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο πρόσθεση και πολλαπλασιασμός. Είναι και αφαίρεση. Ό,τι προστίθεται από κάπου αφαιρείται.

Η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα παρήκμασε και φτάσαμε στο σημείο να εισάγουμε ντομάτες από άλλες χώρες. Κάτι πήγε πολύ στραβά στον τρόπο που το κράτος αλλά και οι Βρυξέλλες αντιμετώπισαν το όλο ζήτημα. Πολλοί αγρότες έμαθαν να ζουν από τις επιδοτήσεις, χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά για την ποιότητα ή την εμπορευσιμότητα των προϊόντων τους. Αυτό το μοντέλο τελείωσε.

Στα ερείπια ενός ρουσφετολογικού και πελατειακού κράτους εις το οποίο η διαφθορά, η σπάταλη,   η αναξιοκρατία, η φοροδιαφυγή , και τα σκάνδαλα, τα οποία σήμερα παραδέχονται και οι κυβερνώντες ήταν για πολίτες και πολιτικούς τις περισσότερες φόρες κοινωνική καταξίωση, προσπαθεί σήμερα η εκ παρθενογένεσης προερχόμενη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και να θεραπεύσει μέσα από αυτή την τραγική και την οικονομική εξαθλίωση της χώρας, χρόνιες παθογένειες νοσηρότητα και παραβατικότητα τόσο στο Δημόσιο όσο και την κοινωνία τις οποίες αντιλήφθησαν τώρα για πρώτη φορά και παράλληλα να προσαρμόσει την Ελληνική οικονομία με βάσει τα συμφωνηθέντα με την τρόικα των δανειστών μας μέσα στην Ευρωζώνη , έτσι ώστε να πάρουμε την δόση του ΔΑΝΕΙΟΥ αφού πλέον είναι σε όλους γνωστό ότι ως χώρα ζούμε με δανεικά σχεδόν από την απελευθέρωση μας από τους Τούρκους

Γράφει ο Μάνος Ματσαγγάνης

Συμβαίνει σπάνια ένα επιστημονικό ζήτημα με περίεργες τεχνικές πτυχές να συζητιέται ξαφνικά στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου. Αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει τώρα, με τη διαμάχη γύρω από το ζήτημα των «δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών», θέμα με το οποίο ομολογώ ότι και εγώ έχω ασχοληθεί ελάχιστα από τότε που ήμουν δευτεροετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ.

Γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης

Κάθε τόσο υπάρχει ένα καινούργιο ζητούμενο, που υποτίθεται ότι αν το πετύχουμε, θα μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία. Τους τελευταίους μήνες το ζητούμενο είναι να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση προσπαθεί να το πετύχει αυξάνοντας φορολογικούς συντελεστές. Μεσοπρόθεσμα, λέει η τρόικα, πρέπει να το πετύχουμε περιορίζοντας τη φοροδιαφυγή. Φοβάμαι ότι το κυνήγι φορολογικών εσόδων είναι χίμαιρα, και μας απομακρύνει από τον πιο σημαντικό στόχο, που πρέπει να είναι, σε απόλυτη προτεραιότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας σε διεθνώς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.

Είστε σίγουροι;

Ντομάτα για πρώτη φορά έφαγα όταν ήμουν παιδί και ζούσα σε χωριό. Από τότε, πάνε τριάντα χρόνια στην πόλη, δεν ξανάφαγα. Αυτό που έτρωγα ήταν ένας σχεδόν άνοστος κόκκινος καρπός που τον έλεγαν «ντομάτα», αλλά που η γεύση του απείχε πολύ από εκείνη την αξέχαστη γεύση των παιδικών χρόνων. Τη Ντομάτα, δηλαδή.

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις όσων μπροστά στη γενικευμένη ανομία και τη συχνή χρήση βίας επισείουν το σκιάχτρο της Βαϊμάρης. Είναι βέβαιο ότι η ανομία που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας από τις απλές εκδηλώσεις τής κοινωνικής ζωής, όπως το παρκάρισμα, έως τις δομικές κακοδαιμονίες μας, όπως η φοροδιαφυγή, δεν μπορεί να διατηρηθεί για πάντα. Το αίτημα για κοινωνική τάξη αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσει, είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης.