Μου έγραψε ο Κώστας Γκαζής:

Άρη. Σου στέλνω τον απολογισμό από ένα ταξιδάκι που έκανα, to hell and back που λέμε, στα άδυτα του ελληνκού τελωνείου. Ίσως το βρεις ενδιαφέρον. Έζησα μεγάλες στιγμές. Πρέπει να τονίσω πως στο κείμενο που στέλνω δεν θα βρεις ΟΥΤΕ ΜΙΑ υπερβολή. Πρόσωπα και καταστάσεις είναι αποτυπωμένα ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ painstaking ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Δεν έβαλα ΟΥΤΕ ΜΙΑ σφραγίδα, ΟΥΤΕ ΜΙΑ υπογραφή, ΟΥΤΕ ΕΝΑ γραφείο παραπάνω στο story, από όσα χρειάστηκαν πραγματικά. Καλή συνέχεια / ο Θεός μαζί μας!

Κώστας Γκαζής

Από το  theelfatbay

Οι εικόνες που προβλήθηκαν στο χαζόκουτο και οι εξιστορήσεις με συνθηματολογία παλαιοκομμουνιστικής αίγλης, δεν με εξέπληξαν. Αντιθέτως το σκηνικό παραμένει το ίδιο για να μην χαλάσει η μαγιά. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ταΐζει το ετοιμοπόλεμο πόπολο, το λούμπεν προλεταριάτο, τους θιασώτες του υπαρκτού σοσιαλισμού, τον μπερδεμένο σαχλοσυριζαίο, τον χωριάτη καλαζνικολάγνο, τις σκιές που προβάλλουν δειλά απ’τα σοκάκια των Εξαρχείων, κρατώντας την μολότοφ σαν φαλλό που ανυπομονεί για το φλογάτο παγωτό στο αστικό μισητό μοτίβο. Όλοι οι προνομιούχοι της αξιοπρόσεκτης κι άσφαλτης ιδεολογίας, θυμίζουν τους εμιγκρέδες που έγλειφαν τον Λουδοβίκο 18ο ερχόμενοι απ’την εξορία, την ισχυρογνωμοσύνη του Καρόλου 10ου, ανακυκλώνοντας για χιλιοστή φορά τα φρικτά στερεότυπα.

Η χυδαιότητα δεν έχει όρια. Τίποτα πλέον δεν αρνείται την υπερβολή για να μην θεωρηθεί φασιστικό, ρατσιστικό, κομπλεξικό, ασόβαρο, ταξικό, παράταιρο. Το ελληναριό δεν το βουλώνει για να συλλογιστεί με σοβαρότητα τι μέλλει γενέσθαι. Αντιθέτως, ανεμίζει λάβαρα, γκαρίζει για το αστυνομευόμενο κράτος, σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα, αγχώνεται να συμπορευτεί με την 6/12/2008 για το βεβιασμένο θέσφατο της διελκυστίνδας του δίκιου, που σε λίγο θα κοπεί στη μέση και όλοι θα πέσουμε με τον κώλο στο χώμα. Τέτοιες πρακτικές είναι αποκλειστικότητα του ΚΚΕ που θεωρεί τους νεκρούς ιδιοκτησία του, αποτυπώνοντας το σφυροδρέπανο στην επιτύμβια στήλη με φρικαλέους επικήδειους. Τρίζουν τα κόκαλα του προτεστάνη Guisot όταν διατράνωνε τα ιδεώδη της Δημοκρατίας στους πεισμωμένους αριστοκράτες με την περούκα.

Ο βόθρος δεν έχει πάτο τελικά αφού σε λίγο καιρό το Σύνταγμα θα κατακλύζεται καθημερινά απ’το κάθε κατακάθι που θεωρεί εαυτόν αναξιοπαθούντα. Οι βάνδαλοι, οι ακροαριστεροί, οι σταλινιστές και οι αναρχοφασίστες δεν δίνουν δεκάρα για τα θύματα της Μαρφίν, τον Θάνο Αξαρλιάν, τον Μανώλη Καντάρη. Στην διαδήλωση είδα μικρά παιδιά να φωνάζουν, κρατώντας σημαίες. Δυστυχώς το ποσοστό των ηλιθίων γονιών αυξάνεται, θεωρώντας αγωνιστικό λάφυρο τα θρασέα βλαστάρια τους. Οι ανήλικοι δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, πόσω μάλλον δικαίωμα για απεργία κι αυταπάτες. Φυσικά η γνώση στρέφει το βλέμμα στην τρομοκρατία, στον τραμπουκισμό και στο χάος. Δεν εντυπωσιάζομαι λοιπόν απ’τους αποφοίτους των σχολείων. Η αποδόμηση της λογικής δεν ασχολείται με το Ωραίο αλλά χαζολογά με τους μπάτσους.

Διανύουμε το 1974 διότι το μαύρο χρώμα της κιμωλίας θεωρείται πρέπον για τον βραδύνου ριζοσπάστη πολεμιστή. Οι Βαλκάνιοι θυματολεβέντες, ασχολούνται ως διανοητές με την εξειδίκευση της μνησικακίας. Τα πόστα πολλά: τράπεζες, ιστορικά κτίρια, κατοικίες, άνθρωποι. Τα τέσσερα θύματα της Μαρφίν λιντσαρίστηκαν απ’τον όχλο με αποκορύφωμα τις γελοιότητες που ελέχθησαν στο κοινοβούλιο απ’τα ανίκανα κόμματα. Δεν άνοιξε μύτη απ’τους επαγγελματίες ανθρωπιστές της φαιοκόκκινης αναπηρίας. Δεν είδα κανέναν τους ν’ασχολείται με αυτόχειρες, με τον διπλανό του που έλαβε έξωση, με την λαθρομετανάστευση και τα κοινωνικά κακά που φέρει, προ Μνημονίου. Οι κανόνες και τα όρια, οι νόμοι και το κοινωνικό συμβόλαιο απαξιώνονται λόγω υποκειμενιστικού ψευδοϊδεαλισμού. Ο Σαρτρ καμάρωνε για την απουσία Υπέρ-Εγώ. Ζόφος.

Η δημιουργία δεν αφορά κανέναν. Η Ιστορία διδάσκει κι αποκαλύπτει αιτίες, αφορμές, ανέκδοτα έγγραφα, ρήσεις και με εργαλείο την μεθοδολογία της, ανοίγει τα μάτια αλλά κυρίως τ’αυτιά, με σκοπό την γνώση και την κρίση. Ο Καστοριάδης έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου ότι τα γλωσσήματα αποτελούν την γελοιοποίηση της θεωρίας. Ευτυχώς οι μαρξιστές παραμένουν κλασικό παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν υπάρχει μεταβατική νηφαλιότητα αλλά φθόνος, παράνοια και μίσος. Μίσος για τον εαυτό που μισεί. Μίσος για το ακριβό αυτοκίνητο του γείτονα. Μίσος για την Δημοκρατία. Μίσος για τα πάντα. Μίσος για όλα. Η χαρά πλέον απαγορεύεται. Απ’τους συμπάσχοντες του Μνημονίου. Απ’τους κατεστραμμένους Αγαναβλαμμένους. Απ’τους επιτετραμμένους σωτήρες του αδικοχαμένου Αλέξη από έναν μαλάκα Μανιάτη

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

 Του Γ. Ανανδρανιστάκη

Yπάρχουν άνθρωποι καλοί, υπάρχουν άνθρωποι άριστοι, υπάρχουν άνθρωποι άγιοι. Η διαφορά ανάμεσα στους καλούς και τους άριστους είναι ποσοτική. Η διαφορά ανάμεσα στους καλούς, τους άριστους και τους άγιους είναι ποιοτική.

Η αγιοσύνη δεν είναι αναβαθμός της καλοσύνης, είναι όλως άλλη διάσταση, είναι το πεδίο στο οποίο ασκείται η καθαρή ανιδιοτέλεια. Καλός είναι αυτός που αγαπάει τους ανθρώπους. Άριστος είναι αυτός που αγαπάει και τους ανθρώπους και τα ζώα. Άγιος όμως είναι αυτός που αγαπάει τα άψυχα πράγματα, διότι μόνο εκεί, στον χώρο των άψυχων, ασκείται η καθαρή ανιδιοτέλεια. Ένας άνθρωπος μπορεί να σας φέρει κονιάκ, ένας σκύλος μπορεί επίσης να σας φέρει κονιάκ, αν περιμένετε όμως να σας φέρει κονιάκ ένα λαμπατέρ, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα σας βρουν σκελετωμένο στις κορυφές των Άλπεων.

Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Κάθε Δευτέρα βράδυ στη Nova προβάλλεται μια καινούργια σειρά. Το «Newsroom» είναι η σύνταξη και η παρουσίαση ενός τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων αμερικάνικου καναλιού. Σε ένα επεισόδιο, ο Γουίλ, ο παρουσιαστής, μιλάει με έναν εκπρόσωπο του Tea party. Και δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί. Το σύστημα Υγείας θα μας κοστίσει τόσα δις φόρους, λέει ο πολιτικός, ο αριθμός αυτός είναι λάθος, τον διακόπτει ο παρουσιαστής. Ο Ομπάμα έχει εκτινάξει το χρέος σε τόσα τρις, συνεχίζει ο πολιτικός, το σωστό νούμερο είναι άλλο, τον διακόπτει ξανά ο παρουσιαστής. Ένας νεαρός δημοσιογράφος πανηγυρίζει στην αίθουσα σύνταξης, τον τσάκισε τον Ρεπουμπλικάνο ο Γουίλ, λέει. Και ο Γουίλ Ρεπουμπλικάνος είναι, του απαντάει κοφτά η διευθύντρια παραγωγής.

Γράφει ο Κώστας Ρεσβάνης

Θα είμαι νοερά στο ξόδι της δασκάλας του 21ου Δημοτικού Σχολείου Τούμπας στη  Θεσσαλονίκη, που σκαρφάλωσε χθες στην ταράτσα του σχολείου της, προσπαθώντας να κρεμάσει τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και τσακίστηκε καθώς υποχώρησε η στέγη. Ο διευθυντής του Σχολείου έτρεξε και την σκέπασε-νεκρή πλέον- με ένα σεντόνι, να μη δουν το πτώμα οι μαθητές  και τα δύο της παιδιά που φοιτούσαν στην 2α και 5η Δημοτικού του ίδιου σχολείου.

 Του Λουκά Βλάχου

Η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων και καθηγητών όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης, συνεχίζει τις διδακτικές προσεγγίσεις περασμένων δεκαετιών. Ο καθηγητής παίρνει τη θέση του στην έδρα και «παραδίδει». Oι μαθητές απέναντι ή πίσω του, κρατάνε σημειώσεις, μερικές φορές (όλο και πιο σπάνια) ρωτούν διευκρινιστικές ερωτήσεις και στο τέλος ο καθηγητής βγάζει τον «κατάλογο» για να εξετάσει το προηγούμενο μάθημα. Στην ορολογία της παιδαγωγικής επιστήμης, η διδασκαλία που περιέγραψα ονομάζεται «μετωπική» (δασκαλοκεντρική εκπαίδευση) και είναι παγκοσμίως γνωστό ότι σήμερα, στην εποχή των πολυμέσων, των υπολογιστών και της τηλεόρασης, η μέθοδος αυτή έχει ελάχιστα μαθησιακά αποτελέσματα. Η «μετωπική» διδασκαλία είναι κουραστική για το σύγχρονο μαθητή, ανεξάρτητα από τις ικανότητες και γνώσεις του δασκάλου. Οι μαθητές αδυνατούν να συγκεντρωθούν στο μονόλογο του καθηγητή, μιλάνε μεταξύ τους ή χαζεύουν, ενώ στο πανεπιστήμιο σταματούν να παρακολουθούν τα μαθήματα. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που δε γνωρίζουν τα παραπάνω, αλλά για λόγους τους οποίους δε θα συζητήσουμε εδώ, διατηρούν σχεδόν αποκλειστικά τη «μετωπική» διδασκαλία.

Φώτης Γεωργελές

«Σε σχέση με τη διαγραφή, συχνά στο δημόσιο διάλογο διατυπώνονται επιχειρήματα προτεσταντικής ηθικής του τύπου ‘πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας’. Όμως αυτό που έχει σημασία να διευκρινιστεί είναι ότι η δανειοδότηση μιας χώρας αποτελεί μια μορφή επένδυσης, από την οποία ο δανειστής απολαμβάνει ένα σχετικό κέρδος με τη μορφή του τόκου. Καμία επένδυση δεν συνεπάγεται εξ ορισμού κέρδος, αντιθέτως κάποιες είναι ιδιαιτέρως ριψοκίνδυνες.

Πρώτη φορά το πήρα είδηση όταν, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, ο αριστερός συνομιλητής μου είπε ότι έχουν κάνει τα παιδιά τεκμήριο. Μετά είδα ένα πρωτοσέλιδο εφημερίδας (δεν θυμάμαι ποιάς) που χαρακτηρίζει τον Γιάννη Στουρνάρα Ηρώδη.