"Γιατί γράφεις σε ξένους τοίχους καλό μου;"

Ήταν μεσημέρι όταν στάθηκα για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Σταματάει δίπλα μου ένας κύριος κάπως προχωρημένης ηλικίας, κοιτάει τα ακατάληπτα στον τοίχο -κάτι για  τα βυζιά της Πάολα - και χωρίς να καταλάβω αν απευθύνεται σε μένα για να σχολιάσει τα γραφόμενα ή αν μονολογεί, ξεστομίζει: «Γιατί γράφεις σε ξένους τοίχους, καλό μου; Δεν θα περάσεις στην ιστορία με ανοησίες γραμμένες σε ξένους τοίχους, καλό μου».

Μπα... ο ιδιοκτήτης του χεριού που κρατούσε τον μαρκαδόρο δεν νομίζω πως είχε τόσο βαθυστόχαστες φιλοδοξίες.

Δεν ξέρω αν είναι, λοιπόν, ζήτημα αντίληψης που έχουμε για το δημόσιο χώρο. Πάντως οπωσδήποτε είναι προβληματική αντίληψη.

Επιπλέον, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν στο δίδαξε κανείς στην οικογένεια ή στο σχολείο;

Είναι θέμα σεβασμού. Δεν μπορείς να βάφεις τον τοίχο κάποιου και να τον βάλεις σε έξοδα επειδή απλώς εσύ διασκεδάζεις μ' αυτό. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για το δικό μου χρήμα, ή το συλλογικό μας χρήμα. Δεν είναι ελευθερία αυτό. Είναι ασυδοσία.

Στο ξαναλέω. Είναι θέμα σεβασμού. Ακόμα κι οι γκραφιτάδες λένε «δεν σημαίνει πως όπου βρεις τοίχο ή επιφάνεια πας και βάφεις». Πόσω μάλλον που το δικό σου, δεν έχει σχέση με γράφιτι...