Στην αμέσως επόμενη στάση ανεβαίνει μουσικός, μοιάζει με γάλλο, δεν ξέρω γιατί, μοιάζει να πηγαίνει σε πρόβα. Μόλις κλείνουν οι πόρτες, βγάζει από τη θήκη το βιολί κι αρχίζει να παίζει άπταιστα Μότσαρτ. Ρόντο α λα τούρκα. Σ'αυτή τη ζωή, ίσως και στην άλλη, αυτός παίζει Μότσαρτ. Επαίτης και παραβάτης. Δεν βγήκε έξω, δεν υπάκουσε στο κάλεσμα του μηχανοδηγού, ίσως να μην το άκουσε, ίσως γιατί είναι γάλλος, ίσως γιατί είναι εκ γενετής παραβάτης, ίσως γιατί εκείνη την ώρα έπαιζε Μότσαρτ.
Ένας μηχανοδηγός τα βάζει με τους επαίτες. Έτσι θα του πρόσταξαν, θα πεις. Ίσως. Ο επαίτης παίζει Μότσαρτ. Δεν του το'πε κανείς. Ίσως γιατί είναι γάλλος, ίσως γιατί σ'αυτό το τρένο το μόνο που μπορεί να ζητήσει κανείς από τη ζωή του είναι να βγουν έξω οι επαίτες. Κανείς δεν θα ζητήσει λίγο Μότσαρτ ακόμα.
