Έχουν περάσει χρόνια
θυμάμαι, όμως, ακόμα τη σκηνή.
Πως ξαφνικά του είπα «στάσου, μην κουνηθείς»
πως περίμενε με απορημένο χαμόγελο
όσο έκανα άνω κάτω το σπίτι για να βρω
την παληά μου φωτογραφική μηχανή.
Πως ανταποκρινόταν ύστερα επιμελώς
στις ερασιτεχνικές οδηγίες μου
«μη με κοιτάς, μην κοιτάς πουθενά,
μη σκέφτεσαι τι θα επακολουθήσει,
μην σκέφτεσαι, σβήσε από τη μνήμη σου
ό,τι προηγήθηκε, είσαι ένας φαύνος
που δεν τον ερωτεύθηκαν ποτέ.»
Δεν τον ξανασυνάντησα.
Ίσως μου είπε φεύγοντας « τώρα πια
έχεις τη φωτογραφία», ίσως δεν είπε
τίποτα, ίσως άφησε να καταλάβω μόνος μου
την αλήθεια. Πάντως, δεν τον ξαναφίλησα.
Μου στέλνει ακόμη, εντούτοις,
αναμνηστικές φωτογραφίες
κάθε πρώτη του μηνός.
Πότε γυμνός, πότε επικίνδυνα ημίγυμνος
κοιτάζει με λαγνεία τον φακό του κινητού του
φωτογραφίζεται, πατάει αμέσως αποστολή
και φτάνει σε οργασμό με τη σκέψη
της αδύναμης αδημονίας μου.
