Αν εγκριθεί, θα μεταβιβαστεί στη Βουλή των Λόρδων και πιθανόν να τεθεί σε ισχύ μέχρι το 2029. Ωστόσο, η υποστήριξή των βουλευτών για το νομοσχέδιο έχει υποχωρήσει σημαντικά. .
Το νομοσχέδιο είχε αρχικά περάσει τον Νοέμβριο με 55 ψήφους διαφορά, αλλά τροποποιήσεις στη διατύπωση του έχουν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Πλέον για την υποβοηθούμενη ευθανασία δεν απαιτείται η έγκριση από ανώτατο δικαστή· αρκεί η γνωμοδότηση δύο ιατρών και μιας τριμελούς επιτροπής, αποτελούμενης από ψυχίατρο, κοινωνικό λειτουργό και νομικό εμπειρογνώμονα. Αυτό το χαλάρωμα των αρχικών εγγυήσεων έχει οδηγήσει τουλάχιστον 21 βουλευτές –συμπεριλαμβανομένων και παλαιών υποστηρικτών– να στραφούν κατά του νομοσχεδίου.
Οι επικριτές του νομοσχεδίου επισημαίνουν την έλλειψη σαφών κριτηρίων ως προς τα κίνητρα για την αίτηση υποβοηθούμενου θανάτου. Ο βουλευτής των Συντηρητικών, Ντάνι Κρούγκερ, σε άρθρο του στην Telegraph, υποστηρίζει ότι η νέα εκδοχή του νομοσχεδίου απέχει ριζικά από τις αρχικές διαβεβαιώσεις για περιορισμένες και αυστηρά ελεγχόμενες περιπτώσεις. Όπως σημειώνει, ακόμη και κάποιος που θέλει να πεθάνει για να μην επιβαρύνει οικονομικά την οικογένειά του θα μπορεί, βάσει του παρόντος πλαισίου, να λάβει έγκριση για υποβοηθούμενο θάνατο.
Ο Κρούγκερ προειδοποιεί πως η απουσία ισορροπίας ανάμεσα στις δύο «επιλογές» –υποβοηθούμενη αυτοκτονία και παρηγορητική φροντίδα– καταδεικνύει ότι στην πράξη η πρώτη θα καταστεί σταδιακά η πιο «προσβάσιμη» και «οργανωμένη» λύση. Επικαλείται το παράδειγμα του Καναδά, όπου πλέον σχεδόν το 10% των θανάτων είναι υποβοηθούμενοι. Υποστηρίζει ότι η εξιδανίκευση της «επιλογής» αγνοεί την ιδιαίτερα ευαίσθητη κατάσταση των ασθενών στο τέλος της ζωής τους· η ψυχολογική πίεση, η εξάρτηση από τρίτους και η αίσθηση ότι αποτελούν βάρος, μπορεί να οδηγήσουν ανθρώπους σε μία απόφαση που δεν θα έπαιρναν υπό άλλες συνθήκες.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και στο λεγόμενο «παραθυράκι της ανορεξίας». Παρότι η εισηγήτρια Κιμ Λιντμπίτερ δέχθηκε τροπολογία που απαγορεύει την υπαγωγή στο νομοσχέδιο όσων έχουν σταματήσει εθελοντικά την τροφή και το νερό, ψυχίατροι και φιλανθρωπικές οργανώσεις για διατροφικές διαταραχές προειδοποιούν ότι ασθενείς με σοβαρή νευρική ανορεξία μπορεί να κριθούν ως ανίατοι ασθενείς στο τέλος της ζωής τους και να πληρούν τις προϋποθέσεις για θάνατο με ιατρική υποβοήθηση.
Ο Κρούγκερ καταλήγει ότι η αποτυχία του νομοσχεδίου να προστατεύσει επαρκώς τους πιο ευάλωτους δεν πρέπει να αγνοηθεί. Αντί να επιτρέψουμε τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, υποστηρίζει, το Κοινοβούλιο οφείλει να επενδύσει ουσιαστικά στην ποιοτική, παρηγορητική φροντίδα – για έναν αξιοπρεπή και ανώδυνο θάνατο, χωρίς την ανάγκη νομιμοποίησης της ευθανασίας.
