της Χριστίνας Πoυλίδου | Protagon

«Ποιος είναι ο σκοπός της έλευσής σας;» ρωτά ο συνοριοφύλακας. «Είμαι συνοδός ανδρών» απαντά η Αναστασία. «Καλώς ήρθατε στην Ελβετία και καλές δουλειές» απαντά ο υπάλληλος, επιστρέφοντας αδιάφορα το διαβατήριο στην Αναστασία.

Αυτή την περιγραφή κάνει η «Monde» σε δημοσίευμά της, όπου επισημαίνεται ότι μετά από την ψήφιση του νόμου που ποινικοποιεί τους πελάτες των πορνείων, οι γαλλίδες ιερόδουλες φεύγουν στο εξωτερικό – στο Βέλγιο και κυρίως στην Ελβετία. Με 130 οίκους ανοχής και 40 πρακτορεία «συνοδών» η Γενεύη προσελκύει τις γαλλίδες ιερόδουλες -που εκτιμούν ότι αν μείνουν στη χώρα τους, θα έχουν αναδουλειές. Διότι ο επίμαχος νόμος δεν έχει ακόμη υιοθετηθεί (εκκρεμεί η ψήφισή του από τη Γερουσία), πλην όμως οι συνθήκες εργασίας στη Γαλλία είναι ήδη δύσκολες και η προοπτική του νόμου προκάλεσε επιπτώσεις πριν από την εφαρμογή του.

Πριν λίγες μέρες η τηλεόραση έπαιζε μια παλιά ταινία της δεκαετίας του ’70, «Το Δίκτυο». Μια κούκλα και αδίστακτη Φαίη Ντάναγουεϊ, τηλεοπτικός παραγωγός ειδήσεων, αποφασίζει να αλλάξει το δελτίο. Εκεί που οι παρουσιαστές εκφωνούσαν ή έστω σχολίαζαν τις ειδήσεις, τώρα φώναζαν, κατήγγελλαν την κυβέρνηση, το σύστημα, το κράτος. Μα αυτό δεν είναι ενημέρωση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι. Όταν ο λαός είναι θυμωμένος και φωνάζει, απαντούσε αυτή, τότε τα media οφείλουν να μεγεθύνουν τη φωνή του, να φωνάζουν δυνατότερα. Η Φαίη είχε άδικο, όμως ήταν όμορφη και νέα, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί. Αμέσως το «σόου-ειδήσεις» γίνεται δημοφιλές, η Αμερική κάθεται μπροστά στις οθόνες να δει τον παρουσιαστή που φωνάζει και οδύρεται, τα νούμερα εκτινάσσονται, η επιτυχία έρχεται. Μετά, ακολουθεί η κατάρρευση.

της Αντιγόνης Λυμπεράκη | Athens Voice

Το βιβλίο του Αρίστου Δοξιάδη, «Το Αόρατο Ρήγμα» ξαναβάζει τους πραγματικούς ανθρώπους μέσα στην οικονομική ανάλυση. Το κάνει αυτό σε τρεις διαστάσεις. Πρώτον, είναι γραμμένο για ανθρώπους. Δεύτερον, επαναφέρει το ρόλο των ανθρώπων μέσα στη λειτουργία των θεσμών. Και τρίτον, χρησιμοποιεί την οικονομική ανάλυση για να δημιουργεί πολιτικές γέφυρες ανάμεσα σε ανθρώπους.

Γράφει ο Παναγιώτης Τσινόπουλος

Μάλλον λόγο της ηλιοφάνειας, τις τελευταίες ημέρες γεμίσαμε και πάλι με αυτόφωτες διάνοιες!!! Όλοι επαγγελματίες και μη γνωρίζουν τα πάντα περί πνευματικής ιδιοκτησίας και πνευματικών δικαιωμάτων.

της Ξένιας Κουναλάκη | Καθημερινή

«Με κανένα τρόπο. Δεν θα κάνουν την Αυστραλία σπίτι τους». Αυτό είναι το αφιλόξενο σύνθημα της αντιμεταναστευτικής εκστρατείας που εγκαινίασε η Αυστραλία, για να αναχαιτίσει την εισροή προσφύγων στα εδάφη της. Ταυτόχρονα, η υπηρεσία Μετανάστευσης και Προστασίας των Συνόρων ανάρτησε στην ιστοσελίδα της ένα δεκαοκτασέλιδο ψηφιακό κόμικς που απευθύνεται κυρίως σε Αφγανούς αιτούντες άσυλο. To graphic novel αφηγείται την Οδύσσεια ενός επίδοξου μετανάστη που αποφασίζει να αναζητήσει καλύτερη τύχη, πληρώνει αδρά ένα δουλέμπορο, βρίσκεται να βολοδέρνει μέσα σε ένα μικρό πλοιάριο ανοιχτά των αυστραλιανών ακτών, συλλαμβάνεται από την ακτοφυλακή, οδηγείται σε κέντρο κράτησης, όπου τον βλέπουμε να αναπολεί την προηγούμενη ζωή του, στην πατρίδα του, με συγγενείς και φίλους. Παρόλο που δεν υπάρχει αγγλική μετάφραση, υποθέτουμε ότι μέσα στη φούσκα γράφει «Τι βλακεία έκανα! Αν καθόμουν στα αυγά μου θα γλεντούσα τώρα στο χωριό μου» ή κάτι παρόμοιο.

του Σταύρου Θεοδωράκη | Protagon

Το ρεπορτάζ για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, που στοίχισε τη ζωή σε 11 ανθρώπους, άρχισε για τους «Πρωταγωνιστές» λίγο μετά τη βύθιση του τουρκικού σκάφους «Conzuru», στις 20 Ιανουαρίου. Ξεκινήσαμε με τους μετανάστες που επέζησαν. 13 Αφγανοί και 3 Σύριοι-14 άντρες, μια γυναίκα, ένα μωρό. Τους βρήκαμε στην Αθήνα, φιλοξενούμενους σε έναν ξενώνα. Περάσαμε δυο μέρες μαζί τους. Αμέσως μετά φύγαμε για το Φαρμακονήσι. Λέρο δηλαδή, και από εκεί με «φουσκωτό» για την «Φαρμάκω» -έτσι λένε οι ντόπιοι ψαράδες το «νησί των ναυαγών». Τα τελευταία χρόνια θα βρεις εκεί μόνο στρατό: φαντάρους και μονιμάδες που κοιτάνε με κιάλια τη θάλασσα που μας χωρίζει από την Τουρκία. Αυτή η «στρατιωτική φρουρά» ήταν που εντόπισε το μικρό σκάφος, σταματημένο, να  θαλασσοδέρνεται στα κύματα, ύψους -εκείνο το βράδυ- σχεδόν 2 μέτρων. Για την προσέγγιση και την κινηματογράφηση στις «επίμαχες περιοχές» είχαμε πάρει άδειες από τα υπουργεία Άμυνας και Ναυτιλίας.

του Σακελλάρη Σκουμπουρδή | Athens Voice

Η νέα μείζων εθνική διαίρεση τώρα λαμβάνει χώρα μεταξύ σταυριστών και αντισταυριστών, το σταυρό μας και βοήθειά μας. Σε αυτό τον καταραμένο τόπο, όπου ο διάολος σπάνια έχει δουλειά και ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά του, πάντα παρασκευάζουμε περισσότερες αναστατώσεις, από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε.

Από τη στιγμή που πρωτακούστηκε πως συμφώνησαν Σαμαράς και Βενιζέλος να περάσουν σταυρό αντί για λίστα στις ευρωεκλογές, άναψε το μπίρι μπίρι. Βγήκαν γάτες, γάτοι και γατάκια στα ακροκέραμα και άρχισε το νιαρ νιαρ της γκρίνιας. Γιατί το έκαναν οι δύο αρχηγοί; Ποιον (κακό εξ ορισμού) σκοπό είχανε; Ποια συνωμοσία εξυφάνθηκε; Κόλπο ήτανε στημένο, λοιπόν; Τέτοια και άλλα βασανίζουν ακόμα τον απέραντο εθνικό καφενέ, σε τόνους ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου, ενίοτε και σκυλοπόπ.

Γράφει η Ντόρα Ρίζου | The Frog

Όσοι έχετε γερή μνήμη, θα θυμάστε ότι στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 ένα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια του κέντρου της Αθήνας κάηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς.

Είναι το κτίριο στο 19-21 της οδού Σταδίου, αυτό που στέγαζε τους κινηματογράφους Αττικόν – Απόλλων, το κατάστημα Costa Boda, το ΑΒ Βασιλόπουλος Delicatessen και άλλα καταστήματα. Κτίριο του 1881, σχεδιασμένο από τον Έρνστ Τσίλερ, ήταν ένα από τα κομψοτεχνήματα του κέντρου της Αθήνας.

του Αλέξη Παπαχελά | Καθημερινή

Οδηγώντας τις προάλλες σε έναν εθνικό δρόμο αλλά και σε μια πανέμορφη τουριστική περιοχή της πατρίδας μας εντυπωσιάσθηκα από τα ατέλειωτα πεταμένα σκουπίδια. Σε κάθε στάση στάθμευσης στον αυτοκινητόδρομο αντίκρυζες μπουκάλια, χαρτιά, πακέτα τσιγάρων. Υστερα από κάθε σταθμό διοδίων το ίδιο. Σε απομακρυσμένα ρέματα σόκαραν τα σκουριασμένα ψυγεία και τα μπάζα. Και μετά αναρωτιέσαι, τι να φταίει για όλα αυτά. Να φταίνε άραγε οι «βρωμοξένοι» που μας χάλασαν τη χώρα; Να φταίει το κράτος που δεν μαζεύει αυτά που εμείς πετάμε; ΄Η μήπως είναι έργο κάποιας ξένης δύναμης για να δυσφημήσει τον λαό μας και να διώξει τους τουρίστες; Μπα, φοβάμαι πως αυτή η απολίτιστη συμπεριφορά είναι δικό μας έργο και αποκλειστικό δημιούργημα. Και για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς με τους εαυτούς μας δεν υπάρχει ουδεμία δικαιολογία για τον τρόπο με τον οποίο προσβάλουμε και καταστρέφουμε τη μοναδική μας κληρονομιά.

του Φώτη Γεωργελέ | Athens Voice

Τον παλιό καλό εκείνο τον καιρό, που «λεφτά υπήρχαν», κάθε Μέσον Ενημέρωσης που σεβόταν τον εαυτό του, πριν εκδοθεί, παράγγελνε μια έρευνα ανίχνευσης των προτιμήσεων του κοινού. Έβαζε μια διαφημιστική εταιρεία, η οποία έβαζε μια εταιρεία ερευνών, η οποία έβρισκε «αντιπροσωπευτικά κοινά» και τους ρωτούσε πώς θέλουν να είναι το περιοδικό, το ραδιόφωνο, η εφημερίδα. Αυτοί που είχαν παραγγείλει την έρευνα, αυτοί που θα εξέδιδαν το Μέσον, ήταν κρυμμένοι πίσω από το αδιαφανές τζάμι, όπως στις ανακρίσεις του FBI που βλέπουμε στις ταινίες και παρακολουθούσαν τη συζήτηση.