Ο Ντικ, ο σκύλος-σύμβολο του Μούδρου ζωντανεύει ξανά μέσα από τα μάτια των μαθητών

Ο Σύλλογος Ενεργοί Πολίτες Λήμνου υλοποιεί το πρόγραμμα της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου «Ο φίλος μας ο Ντικ», σε συνεργασία με την Α’ τάξη του Γυμνασίου Μούδρου και το Δημοτικό Σχολείο Κοντοπουλίου.

Το πρόγραμμα αφηγείται την αληθινή ιστορία του Ντικ, του σκύλου ο οποίος το 1948 στάθηκε δίπλα στους εξόριστους του Μούδρου, σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές του τόπου!
Μέσα από αυτό το πρόγραμμα οι μαθητές ανακάλυψαν την ιστορία και μέσα από την ιστορία, τη βαθιά σχέση εμπιστοσύνης και συντροφικότητας που καλλιεργείται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον σκύλο!

Στο πλαίσιο των δράσεων του συγκεκριμένου προγράμματος, πραγματοποιήθηκαν εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής με τον συγγραφέα Κώστα Ζαφειρίου και Κεραμικής με την Κωνσταντίνα Δεσποτέρη, τα οποία έδωσαν τη δυνατότητα στους μαθητές να αποτυπώσουν με λόγο και με πηλό τη δική τους εκδοχή αυτής της ιστορίας!

Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με παρουσίαση των έργων και των δημιουργιών των παιδιών σε ειδική εκδήλωση.

Οι Ενεργοί Πολίτες Λήμνου ευχαριστούν την Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, τις διευθύνσεις και τους εκπαιδευτικούς των σχολείων, τους συνεργάτες και τους μαθητές για τη συμμετοχή και τη συνεργασία, καθώς και τους χορηγούς που στηρίζουν διαρκώς τις δράσεις του συλλόγου.

 Επόμενος σταθμός, το νέο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού «Πετάμε με τα πουλιά της Λήμνου», αλλά με την ευκαιρία αυτή, εμείς ας ξαναθυμηθούμε την ιστορία του Ντικ!

Στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, ο Μούδρος της Λήμνου ήταν τόπος εξορίας για δεκάδες ανθρώπους που πλήρωσαν τις ιδέες τους με απομόνωση! Ανάμεσά τους, υπήρχε και ένας σκύλος, ο Ντικ.
Κανείς δεν ήξερε από πού ήρθε. Κάποια μέρα απλώς εμφανίστηκε και έμεινε εκεί, κοντά στους εξόριστους, να μοιράζεται την καθημερινότητά τους! 

Ο Ντικ ήταν ο φύλακάς τους, το ξύπνημά τους, η μικρή του χαρά μέσα στη φτώχεια του στρατοπέδου. Γάβγιζε κάθε φορά που πλησίαζαν χωροφύλακες, έμοιαζε να αντιλαμβάνεται τον φόβο και την ένταση τους καλύτερα κι από άνθρωπο.

Αυτό το ένστικτο, που για τους εξόριστους ήταν παρηγοριά, για τις αρχές έγινε πρόβλημα. Έτσι, οι φρουροί άρχισαν να τον θεωρούν επικίνδυνο, δεν μπορούσε να τους βλάψει, αλλά «ξεσήκωνε» με τον τρόπο του τους ανθρώπους, τους έκανε να γελούν, να νιώθουν λιγότερο μόνοι, να θυμούνται πως ακόμη και μέσα στην εξορία υπήρχε πίστη και αγάπη.

«Αγάπησε πολύ τους εξόριστους», έγραψε ο Ρίτσος, κι έτσι τον σκότωσαν!

Η ιστορία του όμως δεν χάθηκε. Την κράτησε ζωντανή ο Γιάννης Ρίτσος, που ήταν κι ο ίδιος εξόριστος εκεί εκείνη την εποχή!. Έγραψε για τον Ντικ ένα ποίημα, στην ουσία έναν μικρό ύμνο στην πίστη και την αφοσίωση!
Κι έτσι, ο σκύλος του Μούδρου πέρασε στη μνήμη του τόπου ως εκείνο το πλάσμα που δεν πρόδωσε ποτέ τον άνθρωπο!