Αρχικά αναφέρθηκε στις καταστροφικές πυρκαγιές που δοκιμάζουν τη χώρα, τονίζοντας ότι οι φλόγες δεν στοχεύουν μόνο στη φύση αλλά και στην ψυχή του λαού, επιχειρώντας να καούν οι ίδιες οι ελπίδες του. «Ο στόχος όταν υπάρχει σκοπιμότητα στη φωτιά είναι όχι να καούν κάποια δέντρα, αλλά να απελπιστούμε όλοι και να καεί μέχρι τέλους και η τελευταία μας ελπίδα», είπε χαρακτηριστικά, ζητώντας προσευχή και στήριξη για όσους έχασαν σπίτια, περιουσίες και ζώα.
Στη συνέχεια, ο Μητροπολίτης έδωσε ιδιαίτερο βάρος στη νεολαία, στα παιδιά μας και στους κινδύνους που τα περιβάλλουν στη σημερινή κοινωνία!
Μίλησε για πνευματική ερημιά, αποξένωση, εξαρτήσεις, βία και ψευδαισθήσεις ελευθερίας που τελικά οδηγούν σε σκλαβιά. «Ας μην αφήσουμε τη νεολαία μας να πεθάνει πριν ζήσει. Ας δώσουμε ελπίδες, αξίες, παράδειγμα», υπογράμμισε, καλώντας γονείς και κοινωνία να σταθούν δίπλα στους νέους όπως η Παναγία στάθηκε δίπλα στον Χριστό μέχρι τον Σταυρό!
Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του Μητροπολίτη Λήμνου & Αγίου Ευστρατίου:
Δεν θα υπάρχει ποτέ πιο δυνατή στιγμή σε κάθε λαό από την ώρα που ήταν ενωμένος, όπως φαινόμαστε και πρέπει να είμαστε και σήμερα, στη λιτάνευση αυτής της Αγίας Εικόνας, στο πρόσωπο της Παναγίας, η οποία μας μαγνητίζει διότι είναι η Μάνα του Θεού και η Μάνα του λαού, η Μάνα του κάθε ανθρώπου.
Θα ήθελα όμως να πω εκείνο που προφανώς αισθανόμαστε όλοι: ότι με συνοχή καρδιάς λιτανεύουμε αυτήν την Αγία Εικόνα φέτος και δροσιζόμαστε σε αυτή τη γωνιά του νησιού μας. Αλλά πώς μπορεί να σκεφτόμαστε και να δροσιζόμαστε και στην ψυχή μας όταν καίγεται όλη η Ελλάδα, όταν δεν ξέρουμε σε ποια μοίρα ανθρώπου θα βρεθούμε εμείς αύριο, όταν οι εστίες της φωτιάς προσπαθούν να κάψουν τα δάση μας, αλλά δεν θα κάψουν ποτέ την ψυχή μας με τέτοιες συνάξεις;
Ο στόχος, όταν υπάρχει σκοπιμότητα στη φωτιά, είναι κυριολεκτικά όχι να καούν κάποια δέντρα, αλλά να απελπιστούμε όλοι και να καεί μέχρι τέλους και η τελευταία μας ελπίδα. Παρ’ όλη αυτή την τραγική πραγματικότητα, αυτή την ώρα μνημονεύουμε και παρακαλούμε την Παναγία, όχι μόνο για εμάς εδώ που δροσιζόμαστε σήμερα, αλλά και για αυτούς τους ανθρώπους που καίγονται, γιατί έχασαν τα σπίτια τους, τα ζώα τους, τις περιουσίες τους. Δεν έχουν «που την κεφαλή κλίναι».
Και ό,τι γίνεται στη γειτονιά μας, να μην το θεωρούμε ποτέ άσχετο με εμάς. Γι’ αυτό προσευχόμαστε, γι’ αυτό τα πρόσωπα των δυνάμεων που αγωνίζονται για την αρχή της πολιτικής προστασίας δίνουν μάχες και αγώνες σκληρούς αυτές τις ημέρες. Και, μια και μιλάμε για ελπίδα, θα ήθελα να πω ότι στο δοξαστικό σήμερα του Εσπερινού της Παναγίας μας, η τελευταία φράση ήταν παράκληση να σκεπάσει και να σώσει η Παναγία τη Νεολαία μας.
Παρά αυτήν τη συνοχή καρδιάς με την οποία λιτανεύουμε σήμερα την εικόνα της Παναγίας, το πρόσωπο της Παναγίας μας, θέλω να σας πω ότι έχει ιδιαίτερη σημαντικότητα σε αυτά τα γεγονότα που τρέχουν, και ιδιαίτερα εκπέμπονται από την λιτάνευση της Αγίας Εικόνος ιδιαίτερα μηνύματα.
Η Εκκλησία μας λιτανεύει στους δρόμους που εμείς γυρίζουμε κάθε μέρα, στους δρόμους της καθημερινότητάς μας, μια ιστορική για τον τόπο μας εικόνα. Δεν την περιφέρει προβάλλοντας, κατά παραδοσιακή και εκκλησιαστική συνήθεια, ένα κειμήλιο που κατέχει, αλλά την παρουσιάζει ως δυνατή κραυγή στον κόσμο, προτιμώντας να αναφανεί η αξία που έχει κάθε άνθρωπος και που δεν θα μπορέσει να την κάμψει ούτε να την κάψει τίποτα.
Το ανθρώπινο πρόσωπο το αντικρίζουμε στο πρόσωπο της εικόνας της Παναγίας. Και όταν τιμούμε και σεβόμαστε την Παναγία μας, νιώθουμε και καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορούμε να προκόψουμε και να πετύχουμε τίποτα, ιδιωτικά ή συλλογικά, αν δεν σεβόμαστε και το πρόσωπο του κάθε άλλου.
Σε μια κοινωνία σαν κι αυτή, που με τα συστήματά της απομειώνει το ανθρώπινο πρόσωπο, αφού στοχευμένα πια το αναγνωρίζει ως αριθμό, ως προφίλ, ως μάσκα, ως μονάδα, η Εκκλησία, για να μην ξεχνιόμαστε, υψώνει το πρόσωπο της Παναγίας ανάμεσά μας, για να μας υπογραμμίσει εκείνο που πρέπει να μείνουμε γιατί το έχουμε: το πρόσωπό μας.
Στο βλέμμα της Παναγίας η Εκκλησία αγκαλιάζει το κάθε παιδί. Η Εκκλησία βλέπει και προβάλλει με την Παναγία τις έννοιες της στοργής, της τρυφερότητας και της θυσίας που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, και μας παραπέμπει στη δική μας μητέρα, όσοι μάλλον την έχουμε, και στη μητέρα μας που δεν μας έχει εγκαταλείψει, παρότι έχει φύγει από κοντά μας και βρίσκεται στον ουρανό. Διότι η αγάπη της κάθε μητέρας και της Παναγίας είναι η μόνη αγάπη στον κόσμο που δεν υπολογίζει, που δεν μετρά, που θυσιάζεται, αλλά και προσφέρεται ολόκληρη.
Έτσι, η τιμή στην Παναγία είναι η υπενθύμιση της ανάγκης να σεβαστούμε όλοι μας το ανθρώπινο πρόσωπο. Πώς όμως μπορούμε να μιλάμε για μητέρα, για αγάπη, αν δεν μιλήσουμε και για το παιδί; Και παιδί είμαστε ο κάθε άνθρωπος, μικρότερος ή μεγαλύτερος. Παιδιά είμαστε όλοι, άλλοι στην ψυχή και άλλοι στην ηλικία. Η Παναγία, ως μητέρα του Χριστού, είναι και μητέρα κάθε μικρότερου ή μεγαλύτερου παιδιού, και πονά και αγωνιά.
Σήμερα, όπως ξέρετε όλοι και δεν σας γνωρίζω καινούρια πράγματα, τα παιδιά εθίζονται και μαγεύονται ταξιδεύοντας σε αχαρτογράφητους ωκεανούς της ζωής. Ωκεανούς που εμείς οι μεγαλύτεροι καταλαβαίνουμε περισσότερο ότι κρύβουν παγίδες και μεγάλους κινδύνους.
Τους πειρασμούς αυτούς και τους κινδύνους τους βιώνει η κοινωνία σε όλο τον κόσμο, αλλά και εμείς πρόσφατα στο νησί μας ζήσαμε γεγονότα με παιδιά ανατριχιαστικά και σοκαριστικά. Όχι μόνο από τους γνωστούς κινδύνους που έχουν με ασθένειες, αλλά και με την πνευματική ερημιά που νιώθουν, την αποξένωση, την παγίδα στην οποία πέφτουν του εύκολου δρόμου, την εξάρτηση από ουσίες, τη βία και την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, που τελικά, όταν κυλάει ο χρόνος, αντιλαμβάνονται και τα ίδια ότι δεν είναι ελευθερία.
Όπως και αυτοί που ασχολούνται και διδάσκουν μόνο τα δικαιώματα στα παιδιά χωρίς να τους διδάσκουν και υποχρεώσεις. Αυτοί, δηλαδή εμείς, σπρώχνουμε τα παιδιά στην αληθινή σκλαβιά.
Βλέπουμε τα παιδιά μας όλα ανεξαιρέτως, και εμείς οι μεγάλοι άλλο τόσο, να σερνόμαστε καθημερινά αφημένοι στον παγκόσμιο χώρο και κόσμο της τεχνολογίας. Να ψάχνουμε νόημα σε λάθος χώρους, να εμποδίζουμε να κάνουμε όνειρα, να προτιμούμε την ψεύτικη επικοινωνία με τους χιλιάδες αναρίθμητους φίλους. Αλλά να παίρνουμε χάπια, διότι βιώνουμε την απόλυτη μοναξιά.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη φτώχεια, να μην γνωρίζει ο νέος ποιος είναι, πού πάει, τι θέλει, ποιον να αγαπήσει και από ποιον αληθινά μπορεί να αγαπηθεί!
Η σημερινή εορτή, αγαπητοί μου, και τελειώνω τις σκέψεις μου για να μην προκαλώ την υπομονή σας, μας υπενθυμίζει την αμεσότατη, όχι την άμεση, την αμεσότατη ανάγκη να σταθούμε δίπλα στα παιδιά μας, όπως στάθηκαν οι δικοί μας γονείς. Σε μια εποχή που μας επιτρέπει, χρόνια μετά, να κάνουμε όνειρα.
Τα παιδιά σήμερα δεν διδάσκονται τίποτε και δεν έχουν όνειρα. Η Παναγία στάθηκε δίπλα στον Χριστό μέχρι τον Σταυρό. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας, πνευματικοί και κατά σάρκα γονείς, πρέπει να σταθούμε δίπλα στο παιδί μας την ώρα που σταυρώνεται και πάσχει, για να λυτρωθεί και να γνωρίσει την Ανάσταση.
Να μην αφήσουμε την αδιαφορία, την υποκρισία ή την έλλειψη του χρόνου που δεν έχουμε οι μεγάλοι, να κλέβει τα παιδιά μας. Αδελφοί μου, ας ευαισθητοποιηθούμε, μη αφήνοντας τη νεολαία μας να πεθάνει πριν ζήσει. Ας δώσουμε ελπίδες, αξίες, παράδειγμα.
Αυτά απουσιάζουν και προκαλούν σε όλους μας την απορία, όταν βλέπουμε τα προβλήματά τους και λέμε: «Πώς καταντήσαμε;»
Η Παναγία σήμερα μάς καλεί να γίνουμε η αγκαλιά που στερούνται τα παιδιά, το χέρι που σφίγγει με νόημα ενθαρρυντικά τον δρόμο τους, η υπομονή που με κόπο ανέχεται και η φωνή που τους φωνάζει, όπως η Εκκλησία με το πρόσωπο της Παναγίας σήμερα στα παιδιά και σε κάθε άνθρωπο: «Δεν είσαι μόνος. Η ζωή σου έχει νόημα. Ο Θεός σε αγαπά».
Αν αυτό το πιστέψεις, στο πρόσωπο του Θεού θα πηγάσουν εκατοντάδες άνθρωποι δίπλα σου να σε αγαπούν αληθινά.
Και καθώς απόψε επιστρέφουμε στα σπίτια μας, ας αντικρίσουμε την εικόνα, το πρόσωπο της Παναγίας, και ας συνειδητοποιήσουμε ότι είναι το βλέμμα της μάνας γεμάτο δάκρυ και φως. Ένα βλέμμα που μας ζητά να προσευχηθούμε, να μιλήσουμε, να νοιαστούμε, να σταθούμε δίπλα στους νέους και να γελάσουμε μαζί τους.
Πριν η άγνοιά τους μας κάνει όλο και περισσότερο όλους να πονέσουμε ακόμα πιο πολύ και να κλαίμε καθημερινά ακόμα περισσότερο.
Αύριο, αγαπητοί αδελφοί, γιορτάζει η ελπίδα. Η ελπίδα είναι αυτή, το πρόσωπο της Παναγιάς. Την ελπίδα σήμερα η Εκκλησία την περιφέρει στους δρόμους μας για να μας τη μεταγγίσει.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους.
