Η ημέρα ξεκινά με την καθιερωμένη «Dawn Service»(τελετή την αυγή) και συνοδεύεται από παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων και εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, με έναν ιδιαίτερο τόνο που αγγίζει βαθιά την εθνική ταυτότητα της Αυστραλίας.
Η πρώτη Anzac Day τελέστηκε το 1916, έναν χρόνο μετά την απόβαση των ANZAC στην Καλλίπολη (25 Απριλίου 1915).
Αν και η εκστρατεία απέτυχε στρατιωτικά, έμεινε χαραγμένη στο συλλογικό υποσυνείδητο ως γεγονός γενναιότητας, αυταπάρνησης και συντροφικότητας που διαμόρφωσε την εθνική συνείδηση των δύο χωρών.
Η εκστρατεία στην Καλλίπολη, στις ακτές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σημερινή Τουρκία), κόστισε τη ζωή σε πάνω από 8.000 Αυστραλούς και περίπου 2.700 Νεοζηλανδούς. Αν και αποτυχημένη, θεωρείται το «βάπτισμα του πυρός» των δύο εθνών.
Η Τελετή της Αυγής ξεκινά πριν χαράξει, για να αναπαραστήσει τη στιγμή που οι στρατιώτες ξεκινούσαν την επίθεση. Είναι μια τελετή γεμάτη σιωπή, περισυλλογή και βαθύ σεβασμό. Περιλαμβάνει προσευχή, σάλπισμα, ενός λεπτού σιγή και τον ύμνο «The Last Post».
Η χαρακτηριστική φράση που ακούγεται πάντα είναι: «Lest we forget» - «Για να μην ξεχάσουμε».
Στο πλαίσιο των τιμών της ημέρας, δεν λείπουν ούτε τα Anzac Biscuits, ένα ιδιαίτερο είδος μπισκότου, χωρίς αυγά, για να διατηρούνται, που έστελναν οι οικογένειες στους στρατιώτες. Ακόμη και σήμερα φτιάχνονται τιμητικά αυτή την ημέρα.
Παρά τη μαζική συμμετοχή, η Anzac Day έχει διατηρήσει τον μη εμπορικό της χαρακτήρα. Δεν έχει εορταστικό τόνο, αλλά είναι ημέρα σιωπηλής εθνικής ενδοσκόπησης, με ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά συμμετοχής, ειδικά από νέες γενιές.
Στον χθεσινό εορτασμό στην Καμπέρα, ένα πανό τραβάει την προσοχή:
«Lemnos home of the ANZAC nurses»! Μια φράση και ταυτόχρονα μια αναγνώριση ιστορικής οφειλής.
Η Λήμνος υπήρξε το 1915 η πίσω γραμμή του μετώπου της Καλλίπολης, ένας τόπος όπου οι τραυματίες έβρισκαν φροντίδα, αλλά και πολλές φορές το τέλος τους.
Οι νοσηλεύτριες των ANZAC υπηρέτησαν υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες στα αυτοσχέδια στρατιωτικά νοσοκομεία της Μούδρου, καταγράφοντας έναν ηρωισμό που ξεπερνούσε τα όρια του καθήκοντος.
Το πανό αυτό, λοιπόν, λειτουργεί σαν γέφυρα μνήμης. Μια σιωπηλή υπόμνηση ότι η Λήμνος ήταν, για κάποιους εκείνη την περίοδο, πατρίδα ελπίδας, νοσηλείας και ανθρωπιάς.
Αυτή η σκηνή, με την ελληνική και την αυστραλιανή σημαία δίπλα-δίπλα, που είδαμε κι αυτή τη φορά στην παρέλαση στην Καμπέρα είναι ιδιαίτερα εύγλωττη, για να θυμίζει πως η Ιστορία, ενίοτε, γράφεται και με φροντίδα, όχι μόνο με όπλα.
https://www.limnosfm100.gr/limnos/item/79404-eortasmoi-stin-kampera-gia-tin-anzac-day-lemnos-home-of-the-anzac-nurses-photos.html#sigProId702a5f9f16
