Μια συναυλία μνήμης από τον Γρηγόρη Μανινάκη στη Νέα Υόρκη

Το ιστορικό αυτό άλμπουμ, το οποίο κατέγραψε με ευαισθησία τα τραγούδια των πρώτων Ελλήνων της διασποράς, γίνεται η αφορμή για μια βραδιά μνήμης και συνέχειας αυτή την ώρα στο Πολιτιστικό Κέντρο «Πέτρος Πετρίδης» στην Αστόρια.

                    Περισσότερα, στο σχόλιο του Κώστα Σκούρα: 

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025  ΩΡΑ ( Ν. ΥΟΡΚΗΣ) 19:30 

            Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΑΝΙΝΑΚΗ       

          Με μια συναυλία στο   ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΄΄ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ΄΄ που βρίσκεται  δίπλα στην εκκλησία  ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ στην ΑΣΤΟΡΙΑ της   ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ,  ο Γρηγόρης Μανινάκης και οι φίλοι του γιορτάζουν  τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού τους  άλμπουμ ΄΄Kafe Aman Amerika΄΄  

       Στη Νέα Υόρκη θα βρίσκεται επίσης  και ο Θύμιος Γουδέλλης  για να  φροντίσει τον ήχο στη σημαντική αυτή  για τους Έλληνες της Αμερικής συναυλία.       

«Τα τραγούδια της συναυλίας είναι τα τραγούδια των Ελλήνων Μεταναστών στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα όπως τα παρουσιάσαμε στον Λυκαβηττο στις 30 Σεπτέμβρη 1997» μου είπε ο Γρηγόρης. 

               Να σας θυμίσω ότι στις 30 Σεπτεμβρίου 1997, το μουσικό σχήμα Café Aman America, με επικεφαλής τον Γρηγόρη Μανινάκη, πραγματοποίησε μια αξέχαστη συναυλία στο Θέατρο Λυκαβηττού στην Αθήνα. Το θέατρο αυτό,  εγκαινιάστηκε το 1965 και  φιλοξένησε, μεγάλες συναυλίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών   ό όπως οι Scorpions, Joan Baez, James Brown, Nick Cave και φυσικά  τους περισσότερους μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες. 

             Η  συναυλία αυτή στην οποία αναφέρεται  ο Γρηγόρης , προκάλεσε μεγάλη αίσθηση εκείνη την εποχή. Ήταν κάτι σπάνιο και πρωτότυπο. Ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε αργότερα ως ζωντανό άλμπουμ με τίτλο "Café Aman America Live in Lycabettus Hill Theater, Athens 1997 Pandora+4Apple Music - Web Player+4Shazam+4

           Για την αποψινή βραδιά στη Νέα Υόρκη ευχόμαστε  στο Γρηγόρη  να μαγέψει για ακόμα μια φορά το κοινό του  και στο Θύμιο Γουδέλλη  να δείξει και εκεί όλη τη μαεστρία του.

           Ακολουθεί παλαιότερη ανάρτηση του Γρηγόρη Μανινάκη   για το πρώτο του ταξίδι στην ΑΜΕΡΙΚΗ, καθώς και φωτογραφικό Άλμπουμ σχετικό με την παρουσία του Γρηγόρη στα μουσικά δρώμενα στην Αμερική αλλά και στην Ελλάδα. 

23 Αυγούστου – 3 Σεπτεμβρίου 1963.

Το ταξίδι που άλλαξε τη ζωή του Γρηγόρη Μανινάκη

Το περιγράφει ο ίδιος με λεπτομέρειες

                      Κώστας Σκούρας

            Μύρινα Λήμνου  5 Απριλίου 2025

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ: ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΛΗΜΝΟΣ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 

Στις 23 Αυγούστου 1963, στο λιμάνι του Πειραιά, από το κατάστρωμα του υπερωκεάνιου  «ΟΛΥΜΠΙΑ», ο συμμαθητής μου Γιάννης Τακάκης κι’ εγώ, αποχαιρετούσαμε τους γονείς μας. 

Την εικόνα του αποχαιρετισμού έχω ακόμη ολοζώντανη μπροστά μου, όμως δεν θυμάμαι τίποτα από τα συναισθήματα, που ίσως είχα νοιώσει. Ούτε συγκίνηση για τον αποχωρισμό, ούτε φόβο ή αβεβαιότητα, για ένα τόσο μακρινό ταξίδι σε άλλη ήπειρο, σχεδόν στο άγνωστο. Όλα ήταν ακόμη σαν ένα όνειρο. 

Στη διάρκεια του ταξιδιού, εντύπωση μου έκαναν οι τεράστιοι χώροι του πλοίου, το εστιατόριο, οι σερβιτόροι με το παπιγιόν, η αίθουσα του κινηματογράφου και της νυχτερινής διασκέδασης, αλλά και η «στενάχωρη» τετράκλινη καμπίνα μας στα βάθη του πλοίου, με δύο φινιστρίνια στο επίπεδο της θάλασσας. 

Την πρώτη «σκάλα» κάναμε στην Μεσίνα της Σικελίας και μετά στην Νάπολη. 

Στο Γιβραλτάρ είπαμε αντίο στη Μεσόγειο και πριν συνεχίσουμε στον Ατλαντικό κάναμε την τελευταία Ευρωπαϊκή «στάση» στη Λισσαβώνα. 

Ακολούθησε ένα γερό κούνημα έξι ημερών και στις 3 του Σεπτέμβρη 1963, νέοι, ελεύθεροι κι’ ωραίοι, είδαμε το άγαλμα της Ελευθερίας να μας καλωσορίζει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, όπου μας περίμενε ο κακός χαμός. Οι Αμερικανοί υπήκοοι περνούσαν πρώτοι στα γρήγορα ενώ οι υπόλοιποι σε γραμμές για λεπτομερή έλεγχο και αναπόφευκτη καθυστέρηση. 

Εκεί χωρίσαμε προσωρινά με τον συμμαθητή μου τον Γιάννη, για να ξαναβρεθούμε σε μερικές μέρες στο Πανεπιστήμιο όταν θα άρχιζαν τα μαθήματα. Μέχρι τότε εκείνος θα πήγαινε προσωρινά σε οικογενειακό φίλο στο Ποκίψι (Poughkeepsie), 130 χιλιόμετρα από τη Νέα Υόρκη, κι’ εγώ στην Αστόρια, στο σπίτι της κυρά -Αγγέλας. 

Έτσι είχε ονοματίσει ο πατέρας μου την κόρη αδελφικού του φίλου από την Χίο, που θα με περίμενε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Της είχαμε στείλει και μια φωτογραφία μου, όμως για σιγουριά φορούσα για διακριτικό και ένα μπλε μπλουζάκι με άσπρες ρίγες, το ίδιο με της φωτογραφίας. 

Μετά από ώρα, με την ακτινογραφία θώρακα υπό μάλης, το διαβατήριο στο χέρι και είκοσι χάρτινα μονοδόλαρα στην τσέπη - μου τα είχε μαζέψει ένα-ένα η μητέρα μου - πατούσα για πρώτη φορά το πόδι μου στο χώμα της Αμερικής. 

Το ταξίδι και το ξεμπαρκάρισμα στην Νέα Υόρκη, είχα περιγράψει πολλά χρόνια αργότερα στον συμμαθητή και συμπαίκτη μου στον Παλλημνιακό Γρηγόρη Δόλλαρη. 

Με συγκίνησε αφάνταστα, όταν την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε μου χάρισε μια κορνίζα με ένα χαρτονόμισμα των είκοσι δολαρίων με την λεζάντα: «LEMNOS –NEW YORK, 1963».