Ντυμένο φωτογραφικό υλικό με την καταπληκτική ποιητική συλλογή της Ισπανίδας Leire Bilbao . Η Kristina Bratuska εκθέτει μια σειρά από φωτογραφίες στην Garage Art Gallery, στην Καλλιόπη της Λήμνου. Μετρά το πέμπτο καλοκαίρι της στο νησί από όπου προέρχονται τα δυο της παιδιά. Η μήτρα είναι το όργανο από το οποίο ξεκινήσαμε όλοι το ταξίδι της ζωής.
Από τον κρατήρα της, η λάβα, μια μάζα ρευστή και διάπυρη , κυλά σαν κόκκινος χείμαρρος έξω από τα χείλη και καθώς κατεβαίνει προς τα κάτω, καίει ό,τι βρεθεί στο δρόμο της. Μαζί με τις φωτογραφίες εκθέτει προσωπικό βίωμα σκαλισμένο πάνω στον γύψο .Παύει να είναι προσωπικό . Αφορά όλους.
Νιώθει την ανάγκη να ορίσει εκ νέου τον εαυτό της,να μιλήσει για το σώμα -πηγή ηδονής και πόνου, να ξεγυμνώσει τη γλώσσα φτάνοντας ως τον πυρήνα του ιδιωτικού βίου.Δεν φοβάται το σώμα της κι το τι θα πει ο κόσμος .Θα μιλήσει δίχως περιστροφές για τα – μικρά πράγματα της καθημερινής ζωής.Η περίοδος, η εμμηνόπαυση, η εγκυμοσύνη δεν αποσιωπώνται. Περιγράφονται θαρρετά γιατί είναι μέρος της γυναικείας εμπειρίας, του γυναικείου σώματος, το οποίο δεν εμφανίζεται παρά ακρωτηριασμένο στο μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
και μέσα μου εφορμά το βουητό σμήνης πουλιών τις μέρες με βροχή που ως τον λαιμό πασχίζουνε να βγουν από τα σπλάχνα μου μία κραυγή κι ύστερα κι άλλη κι ύστερα κι άλλη που δεν είχα ακούσει ως τώρα ποτέ με την οποία διαμαρτύρονται οι μάνες των μανάδων των μανάδων.
BILBAO LEIRE
Ένα είδος άτυπης γυναικείας αλληλεγγύης γεννιέται με κάθε νέα γέννα που ξεπερνά χρονικά και γεωγραφικά σύνορα, δημιουργώντας απρόσμενες συγγένειες και δεσμούς.
Βρυχώμαι όπως το δάσος στη νύχτα σκοτεινή κι ανοιχτή εξαιτίας αυτής της κρυφής αλήθειας μέσα απ’ το ηφαίστειο του φύλου μου
Βρυχώμαι μ’ αυτήν τη δύναμη που με σπρώχνει να δοθώ, να δημιουργήσω, ν’ απελευθερωθώ
Βρυχώμαι καθώς βυζαίνουν αυτά τα στήθη τα πεσμένα από την κούραση.
Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις κάτω από το νερό .
Από την ποιητική συλλογή ΝΕΡΑ ΜΑΝΕΣ ( ETXEKO URAK )
Πηγή: /cosmopoliti.com
