Τη δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή ο γιός του Κώστας, μέσα από ένα συγκινητικό κείμενο, που ανάρτησε στην προσωπική του σελίδα.
Ο Κώστας γράφει:
Mου είναι πολύ δύσκολη αυτή η στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο σήμερα τα μεσάνυχτα αλλά σας το μεταφέρω έτσι ακριβώς όπως το ορίζει η καρδιά μου, για μια ψυχούλα που από σήμερα δεν είναι πια κοντά μας, και δεν είναι άλλος από τον Πατέρα μας, τον Αριστείδη.
Και τώρα ξεκινάει κάτι σαν παραμύθι αλλά δεν είναι παραμύθι, είναι η Ιστορία μιας Ζωής ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από το μηδέν και κατάφερε να κάνει τόσα πολλά, που στην δική μας την ζωή γράφτηκαν με Χρυσά γράμματα και δε θα σβήσουν ποτέ.
Δεκαετία του 60 ήταν... όταν ο τότε μικρός Αριστειδάκος, ένα μικρό φτωχό παιδάκι σε ηλικία μόλις 17 ετών πήρε την απόφαση και έφυγε για την μακρινή ξένη και άγρια Αφρική πριν ακόμη τελειώσει το σχολείο. Έφυγε από του γονείς του μόνος από το αγαπημένο του μικρό χωριουδάκι το Πορτιανού και ταξίδεψε με μια μικρή βαλιτσούλα στο χέρι, για την Ροδεσία (Τωρινή Ζιμπάμπουε). Εκεί για αρχή τον υποδέχτηκαν 2-3 συγγενείς και ξεκίνησε πραγματικά από το μηδέν, δουλεύοντας σκληρά Μέρα-Νύχτα και σιγά-σιγά με τον καιρό έφτιαξε και αυτός την πρώτη του εμπορική επιχείρηση! Στηρίχθηκε από την τοπική κοινωνία, κέρδισε τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αγάπη όλων... Από πελάτες και σε όσους δούλεψαν επί χρόνια δίπλα του.
Παράλληλα Υπηρέτησε και στον Ροδεσιάνικο Στρατό πολλά Χρόνια (με Ανταρτοπόλεμο να μαίνεται για καιρό). Μετά από λίγο καιρό έχτισε και δικό του σπίτι, πήρε αυτοκίνητο, έφτιαξε και άλλο μαγαζί, μετά ακόμα ένα πιο μεγάλο μαγαζί και έτσι έφερε κάτω και τους αγαπημένους του γονείς του και τα μικρότερα αδερφάκια του την Φώνη και τον Χρήστο (Που το 1995 τον έχασε σε ατύχημα και μέχρι σήμερα αυτή η πληγή δεν έκλεισε ποτέ). Αγαπούσε όμως από μικρός και μια μικρή Ξανθούλα την Ουρανίτσα που την ήθελε πολύ από τότε που πήγαιναν γυμνάσιο.
Αλληλογραφούσε με γράμματα αλλά αυτό δεν του ήτανε αρκετό όπου αρχές του 70 πήρε το αεροπλάνο της επιστροφής για Ελλάδα, ήρθε την ζήτησε, Παντρευτήκανε και την πήρε μαζί του για τα Ξένα. Εκεί μαζί το παλέψανε, Δημιουργήσανε με πάρα πολύ κόπο πολλά και ακόμη περισσότερα. Φτιάξανε Οικογένεια, αποκτήσανε 3 παιδιά και τέλος δεκαετίας του 80' ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε όλοι Ελλάδα γιατί εκεί η κατάσταση άλλαζε στην Ζιμπάμπουε με εξεγέρσεις και ήθελε να επιστρέψουμε σύντομα Ελλάδα και τα 3 αδερφάκια να μεγαλώσουμε αρμονικά εδώ στην Λήμνο. Έχτισε ένα σπίτι άνετο για να μας υποδεχθεί εδώ στο Νησί και έτσι μετά από 25 χρόνια του μικρού Αριστειδάκου στην Αφρική μας πήρε αγκαλιά και φύγαμε όλοι μαζί για Ελλάδα. Μέχρι και σήμερα αρκετοί στο Masvingo μνημονεύουν όλοι τα καταστήματα A.P.TRAICOS.
Ερχόμενοι Ελλάδα και στην Λήμνο ώς μόνιμοι κάτοικοι τότε επιστρέψαμε μόνο εμείς η οικογένεια του, και όχι τελικά ο ίδιος. Όλη την Δεκαετία του 90' δέχτηκε την πρόκληση που του αναθέσανε και δούλεψε με έδρα την Αθήνα για μια Αμερικάνικη Εταιρεία με Ανταλλακτικά Γεωτρυπάνων και ήταν συνδετικός κρίκος μεταξύ Δύσης και Ανατολής αλλά και άλλων κρατών στον Τομέα αυτόν. Αλλά και υπεύθυνος για Γραφεία της Αμερικάνικης Εταιρείας ανά τον κόσμο. Επί 10 χρόνια μας έβλεπε και τον βλέπαμε μόνο Σαββατο-Κύριακα. Δευτέρα εώς Παρασκευή Ταξίδευε με μια βαλίτσα στο χέρι μεταξύ Αθήνας, Μαρόκο, Τυνησίας, Ντουμπάι, Abu Dabi, Ιραν, Ιράκ, Κουβέιτ, Συρία για λογαριασμό της Εταιρίας.
Αρχές του 2000 αποφάσισε ότι φτάνει άλλο με τα ταξίδια γυρνώντας επί 10 χρόνια όλον τον κόσμο + 25 χρόνια ξενιτιάς ήθελε τώρα να τα επιστρέψει και αυτός στο Λιμάνι μας. Να εγκατασταθεί εδώ μαζί μας γιατί μας έλειπε και του λείπαμε ακόμη πιο πολύ.
Αφότου σε εκείνο το διάστημα μας Σπούδασε και τους 3 γιούς σε Αμερικές, Αγγλίες, Αθήνες, και Θεσσαλονίκες και πήραμε τις βάσεις... ο ίδιος δημιούργησε την Λημνιακή Χαρτοποιία Α.Τράικος Α.Ε με χαρτικά, είδη οικιακής χρήσεως και Εποχιακά είδη όπως εκείνα τα αξέχαστα μαγικά Χριστουγεννιάτικα ! Μέσα σε αυτήν εταιρειά μας ήθελε όλους να είμαστε μαζί. Σχεδόν 20 χρόνια όλοι μαζί στο πλευρό του. Ταξιδέψαμε, τρέξαμε, προσφέραμε, πήγαμε μαζί σε εταιρείες, εκθέσεις και τι δε κάναμε… Μαζί δημιουργήσαμε και 2ο μαγαζί στην Πλατεία των ΚΤΕΛ για μια 5 ετία.
Έτσι λοιπόν λίγο μετά τα 70 του Ο Αριστειδάκος μας τελευταία είχε χαλαρώσει, είχε συνταξιοδοτηθεί από δουλειές και από διάφορα, απολάμβανε την Ζωή με άλλο μάτι και εμείς το χαιρόμασταν μαζί του. Κάθε στιγμή μαζί του ήτανε πολύ όμορφη... Μας έδειξε πόσο μας αγαπάει και εμείς το ίδιο. Και ας περάσαμε καραντίνες και διάφορα μαζί κλεισμένοι στο σπίτι τα παλέψαμε σαν οικογένεια όλα μαζί και περνάγαμε πολύ πολύ όμορφα ! Πολλά πράγματα δεν τα είχαμε ζήσει μέσα από όλο αυτό το Ταξίδι μιας ζωής Γεμάτης με κόπο και ιδρώτα από μικρό παιδί.
Το τελευταίο διάστημα όμως και ενώ απολάμβανε του κόπους μιας ολόκληρης Ζωής διεγνώσθη με κάτι πολύ επιθετικό μέσα του και έδωσε μεγάλη μάχη να κρατηθεί στην ζωή με θεραπείες, μια πολύωρη πρωτοφανή επέμβαση αλλά και την αμέριστη Φροντίδα του Νοσοκομείου Λήμνου, τους Γιατρούς και το προσωπικό. Που κάνανε ανθρωπίνως ότι καλύτερο μπορούσανε γιατί όλοι τον γνωρίζανε και του δείξανε όλη την ανθρώπινη πλευρά στήριξης προς τον ασθενή. Εκεί πάντα και παντού δίπλα στην μεγάλη μάχη και το Ξανθό μας το Ουρανάκι που αγαπηθήκανε από παιδάκια... και επί 50 χρόνια καθημερινό στήριγμα του σε όλα, στα εύκολα και τα δύσκολα της Ζωής. Μαζί με την Μητέρα μας και εμείς δίπλα στον Πατέρα μας μέχρι την τελευταία του στιγμή, την τελευταία του ανάσα Ζωής που έμελλε να ήταν σήμερα.
Αυτός ήτανε ο Αριστείδακος μας , μια Ιστορία σαν παραμύθι μα ήτανε όλη του η Ζωή, και ώς έτσι θα τον θυμόμαστε !
Αξιοσέβαστο, Αυτοδημιούργητο, που μόχθησε δημιούργησε και δούλεψε πολύ τίμια στην Ζωή του !
Και κάτι τελευταίο Πρίν την επέμβαση συμβολικά του έδωσα εκείνη την βαλίτσα που επί πολλά Χρόνια γύριζε όλον τον κόσμο, και πάντα την επέστρεφε σπίτι. Ο Αρίστος μας σήμερα πήρε αύτην την βαλίτσουλα και έφυγε για το μεγαλύτερο ταξίδι της Ζωής του ! Με ένα βλέμμα γαλήνιο, γεμάτος για ότι κατάφερε στην ζωή του, και εμείς θα τον κοιτάζουμε εκεί ψηλά με περηφάνια για ότι έκανε για εμάς. Όλες εκείνες τις ωραίες αναμνήσεις που μας αφήνει και ότι δημιούργησε μόνος του από μικρό παιδί.
Καλό ταξίδι Αριστειδέλο μας, Ξεκουράσου Αριστειδάκο μας γιατί τελευταία πονούσες πολύ και δεν σου άξιζε πραγματικά...
Αἰωνία σου ἡ μνήμη Πατέρα μας !
Θα σ αγαπάμε για πάντα !
