Είναι αυτός που πριν από πολλά πολλά χρόνια εμφανίστηκε σε μια γυναίκα "πρωτ'νή" και της είπε τι να κάνουν για να σωθεί το χωριό τους από την πανούκλα, μια γριά που έρχονταν στο χωριό με μαύρα κουρέλια και κρατώντας σκύλες που ξέσκιζαν τις σάρκες. Έρχονταν από την είσοδο του χωριού που τώρα χτίσανε 'το παλάτι" του. Κάθε χρόνο, αχώριστες, αβίαστες, ακάματες, αγέρωχες, βγαίνουν με τον αέρα, με τη βροχή και κάνουν έναν τελετουργικό έρανο. Με τα χρήματα που μαζεύονται κάνουν την παραμονή και την επομένη ένα μνημόσυνο με κόλλυβα και ψωμί στη μνήμη ενός στον οποίο ανήκει η ύπαρξη τους.Δεν χρειάζεται να μιλήσουν, να εξηγήσουν, όλοι τις περιμένουν, είναι "για τον Άγιο", για την ακρίβεια θα μπορούσα να πω ότι είναι για έναν αγαπημένο πρόγονό της κάθε οικογένειας. Το χρήμα δεν νοείται σαν δωρεά, ούτε σαν υποχρέωση, νοείται ως δικαίωμα και ως χάρισμα στην κάθε γυναίκα να δώσει κάτι για να στολιστεί και ο ναός με λουλούδια. Μάλλον είναι πιο πολυσύχναστος ναός από ότι ο ενοριακός. Τον έχτισαν άντρες και γυναίκες μέσα σε δύο χρόνια, το 1962-1964. Στην είσοδο του χωριού, για να ξορκίσει το κακό που έρχονταν.
Κάθε χρόνο, αυτές οι γυναίκες καθαρίζουν "το σπίτι του", μαζί με τα παιδιά τους. Μπαίνουν και στο "ιερό", μόνο που εκεί βάζουν είτε μικρά παιδιά είτε "αγνές γυναίκες". Κάθε χρόνο, κάθε 10 Φεβρουαρίου γκαινιάζουν τον κοινοτικό μας χώρο, κάθε χρόνο, δίπλα απ' τα κόλλυβα και τα ψωμιά βάζουν αντί φωτογραφίας, ως είθισται για τα μνημόσυνα, την εικόνα που τον απεικονίζει να πατά την πανούκλα. Κι είναι η ίδια η εικόνα που από το 1964 βρίσκεται στην Πρόθεση, κι ακούει όλα τα "ονόματα" ζώντων και τεθνεώτων μιας κοινότητας που της οφείλει την ύπαρξή της και την αναπαραγωγή της. Κάθε χρόνο βγαίνει και βλέπει τον τόπο του, κάθε χρόνο. Θεωρείται ίσως και βεβήλωση να μην τον βγάλουν από τον ναό για να "δει", ακόμη και με χιόνια την έβγαλαν, εν αντιθέσει με την εικόνα της Παναγίας από τον ενοριακό ναό που μπορεί και να μην βγει. Κάθε χρόνο, και κατά μία εκδοχή; από το 1919. Αβίαστα, ανελέητα..
