Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Λήμνος>>Σε λίγο τα εγκαίνια της Αίθουσας Ευεργετών και της Δανειστικής Βιβλιοθήκης στο Δημοτικό Σαχτούρειο Οίκημα

banner roots

Σε λίγο τα εγκαίνια της Αίθουσας Ευεργετών και της Δανειστικής Βιβλιοθήκης στο Δημοτικό Σαχτούρειο Οίκημα
16.08.2019 | 20:24

Σε λίγο τα εγκαίνια της Αίθουσας Ευεργετών και της Δανειστικής Βιβλιοθήκης στο Δημοτικό Σαχτούρειο Οίκημα

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Λήμνος

Γράφει η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου

Πιστεύω πως στη ζωή μας, κάποια πράγματα σμβαίνουν έτσι από μόνα τους, έρχονται και μας βρίσκουν για να τα βοηθήσουμε να γίνουν. Σαν να είναι γι' αυτά η ακριβής στιγμή τους, η διορισμένη από τον χρόνο. Κι εσύ δίνεις όλο το είναι σου γιατί τα αγάπησες, γιατί σε παγίδεψαν τα ίδια τα γεγονότα που ετοιμάζονται στις δικές τους διαστάσεις και ζητούν να γίνουν ζωή και μνήμη και όνειρο στην καθημερινότητά μας. Η ανάγκη να πραγματοποιηθούν γίνεται πια ένα δικό σου όνειρο.

Κάπως έτσι ήρθαν και με βρήκαν και τα δύο αυτά έργα που πάνε να γίνουν κομμάτι ζωής στην καθημερινότητα του νησιού.

Και χαίρομαι που ήρθαν στον δρόμο μου. Χαίρομαι που τα αγάπησα και τα δύο. Και με την εθελοντική ομάδα την άτυπη και φιλική που δημιουργήσαμε, αλλά και με την υποστήριξη του Δημάρχου Λήμνου κυρίου Δημητρίου Μαρινάκη την οικονομική και ηθική, τα δύο αυτά έργα πάνε να γίνουν πραγματικότητα σε λίγες μέρες.

Και να πώς άρχισε η ιστορία. Ο τ. Δήμαρχος κύριος Χατζηδιαμαντής, πριν από την εκλογή του, με είχε καλέσει κάποιο πρωινό να μιλήσουμε, είπε. Και με ρώτησε τι νομίζω πως θα μπορούσε να γίνει το Δημοτικό Σαχτούρειο οίκημα (τότε ακόμα αναπαλαιωνόταν) ώστε να χρησιμοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Και τελείως αυθόρμητα, χωρίς καθόλου να επεξεργαστώ τη σκέψη μου, είπα: Να γίνει εκεί ένας χώρος των Ευεργετών της Λήμνου.

Ίσως γιατί χρόνια κοίταζα την εγκατάλειψη κάποιων ιστορικών κτηρίων και βαθιά λυπόμουν που όλα εκείνα τα σημαντικά πρόσωπα που είχαν κάνει αυτές τις θαυμάσιες δωρεές βυθίζονταν σιγά σιγά μέσα στη λησμονιά, τα σκέπαζε ο πανδαμάτωρ χρόνος έτσι σαν ξεχασμένα χωρίς την τιμή που τους έπρεπε, ενώ τόσο ουσιαστικά είχαν βοηθήσει το νησί στα σκοτεινά χρόνια της τούρκικης σκλαβιάς, χτίζοντας σχολειά και εκκλησιές.

Ίσως να ήταν αυτή η αιτία που απάντησα έτσι αυθόρμητα στον κ. Χατζηδιαμαντή ή, όπως είπα πιο πάνω, ίσως ήταν η χρονική σύγκλιση της διορισμένης από τον χρόνο ώρας να εκφραστεί από το νησί μια ελάχιστη ευγνωμοσύνη προς εκείνους που τόσο το είχαν ευεργετήσει στα τετρακόσια τόσα χρόνια της σκλαβιάς.

Ο κύριος Χατζηδιαμαντής είχε αγαπήσει την ιδέα αυτή. Την είχε πιστέψει. Την είχε αναγγείλει επίσημα. Αλλά δεν πρόφτασε, είπε. Το Σαχτούρειο δεν ηταν έτοιμο όταν τελείωσε η θητεία του.

Όμως και εγώ είχα αγαπήσει την ιδέα αυτή. Την είχα πιστέψει. Την θεωρούσα πια σαν ανάγκη συλλογική του Λημνιού να εκφράσει, όπως είπα, μια ελάχιστη ευγνωμοσύνη, κι ας ήταν έναν αιώνα μετά.

Και τηλεφώνησα στον Ηλία τον φίλο κύριο Κότσαλη, να του ετοιμάσω ένα κείμενο, του είπα, και να τα γράψω όλα αυτά. Όμως ύστερα σκέφτηκα πως, αντί να τα γράψω – που θα ήταν ένας λόγος χωρίς απάντηση, καλύτερα θα ήταν να πήγαινα στον νέο τότε Δήμαρχο, κύριο Μαρινάκη, να του μιλήσω η ίδια. Ήμουν διστακτική γιατί δεν τον γνώριζα καθόλου. Με δεχτηκε ευθύς.

Και έμεινα έκπληκτη όταν, αφού με άκουσε να του μιλώ πολλή ώρα για την ματαιωμένη προσπάθεια της Αίθουσας Ευεργετών, είπε με τα ελάχιστα αλλά καθαρά λόγια του πως: Ναι, αυτό το έργο θα γίνει. Αυτό το έργο πρέπει να γίνει.

Σύγκλιση της χρονικής στιγμής και της ανθρώπινης ευαισθησίας.

Στο μικρό σημείωμα που εγραψα για την Αίθουσα, είπα πως: Και αν ακόμα όλα ξεχαστούν μια μέρα, οι νέες γενιές θα τον θυμούνται, ως Δήμαρχο της Λήμνου, μέσα απο αυτό το έργο του, γιατί είναι ένα πνευματικό έργο συλλογικής Μνήμης του νησιού – από εκείνες τις Μνήμες που τις καθιστά ιερές στην ψυχή μας ο χρόνος.

Όσο για την Δανειστική Βιβλιοθήκη, η ιδέα αυτή ήταν καθαρά δική του. Ήθελε να δημιουργήσει, είχε πει, μια δανειστική βιβλιοθήκη στο Δημοτικό Σαχτούρειο οίκημα, και από αυτό ξεκίνησε και η σκέψη μου να στείλω την δική μου βιβλιοθήκη. Και την έστειλα. Περί τα επτακόσια βιβλία σήμερα είναι εκεί.

Τα βιογραφικά στοιχεία τα πήραμε από τα κείμενα του αγαπητού φίλου της Λήμνου, πες Λημνιού πια, Θεόδωρου Μπελίτσου, που μας επέτρεψε να τα χρησιμοποιήσουμε και τον ευχαριστούμε. Είναι αυτά που είχαν δημοσιευθεί στους δύο εμβληματικούς τόμους του φίλου Λημνιού Γεωργίου Κωνσταντέλλη “ΛΗΜΝΟΣ Ιστορική και Πολιτιστικη Κληρονομιά, Αθήνα 2010” που και εκείνος μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε την ψηφιακή μορφή των κειμένων, και τον ευχαριστούμε. Ο Λημνιός φίλος Μάρκος Ψαράκης μας έδωσε το πολύτιμο αρχείο του με τις πολύ παλιές ιστορικές σχεδόν φωτογραφίες του νησιού να βρούμε κάποιες από την εποχή εκείνη. Τέλος, ο διαπρεπής Λημνιός ζωγράφος Ανδρέας Κοντέλλης μας επέτρεψε να κοσμήσουμε τα βιογραφικά των Ευεργετών με το ζωγραφικό του κόσμημα “Κωνσταντινάτα”.

Ομολογώ πως δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω πως όλο αυτό που χρόνια απασχολεί τη σκέψη μου και την ψυχή μου πάει να γίνει πραγματικότητα. Πως σε λίγο θα γίνουν, με τη βοήθεια του Θεού, τα εγκαίνια για τα δύο αυτά έργα. Και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην τα πιάσει βάσκανο κανένα. Να ανθίσουν και να φωτίσουν και να βρούνε μια ελάχιστη ακρούλα στη σκέψη του Λημνιού, έτσι σαν αντίσταση στη λήθη, να υπάρχουν και να ομορφαίνουν την καθημερινότητα της ζωής μας. Τελειώνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα δύο πρόσωπα από την Εθελοντική Ομάδα, που δούλεψαν δίπλα μου σε όλη την διαδρομή. Είναι οι δύο Δέσποινες, η Κωνστάντιου και η Παπαδοπούλου.

Λήμνος, Ιούλιος 2019

 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το