Που τα 'βαλε με τον ωκεανό...
Που αντέταξε το γλυκό νερό της στο απέραντο της αρμύρας...
Χρόνια και χρόνια...
Που ξεδίψασε στρατοκόπους...
Που καμάρωσαν γι' αυτήν γενιές παιδιών...
Για την βρύση τους την ακριβή...
Τώρα στεγνή και προδομένη...
Από αυτούς που ευεργέτησε και ευλόγησε...
Γιατί κατασπαταλήσαμε το ύψιστο αγαθό, το νερό...
Όχι, δεν βλέπετε την στεγνή βρύση, αυτό είναι παραίσθηση...
Το στεγνό μας και βλάσφημο πρόσωπο βλέπετε...
Πηγή: arxeion-politismou.gr
