Οι κροτίδες ως έθιμο του Πάχα και η επικινδυνότητά τους στα χέρια ανεγκέφαλων

Θυμάμαι μικρός να έχουμε στα χέρια μας τα λεγόμενα δυναμιτάκια τα όποια και χρησιμοποιούσαμε στην ανάσταση του Πάσχα καθότι αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή χαβαλέ και χαράς στο Πάσχα για εμάς τους πιτσιρικάδες και βέβαια την πρωτιά από τις κόντρες ανάμεσα στις ενορίες, στο ποιος θα κάνει το πιο μεγάλο μπαμ, κρατούσε η Παναγία στο Τσας.

Τι γινόταν; Χαμός. Θες όμως γιατί φοβόμασταν τους μεγαλύτερους ή την αστυνομία, θες γιατί μας είχαν υποδείξει πού θα τα πετάμε για να μην υπάρχει κίνδυνος, ακολουθούσαμε κατά γράμμα το τι μας έλεγαν για να μην μας τιμωρήσουν οι μεγάλοι ή οι γονείς μας ή για να μην μας πάρει η αστυνομία τα δυναμιτάκια (κάτι σαν άτυπη κρυφή συμφωνία)αλλά και γιατί ακούγαμε κάποιους που λέγανε «όχι από εκεί περνά κόσμος». Οπότε και στις 3 ενορίες της Μύρινας που έχω πάει, πάντα υπήρχε μια omerta ως προς το που θα πετάξουμε τα δυναμιτάκια ή προς τα πού θα ρίξουμε φωτοβολίδες.

Τα χρόνια πέρασαν μεγαλώσαμε, κάναμε οικογένειες και βέβαια δεν μπορούμε πλέον να πάρουμε μέρος σε αυτόν τον χαβαλέ, οπότε η επομένη γενιά ανέλαβε να συνεχίσει την παράδοση.

Όντως, ωραίο θέαμα στο χωριό που ήμουν (Καλλιόπη) να βλέπεις τις λάμψεις και να ακούς τον θόρυβο από τα δυναμιτάκια με ασφάλεια, καθότι δεν τα πέταξαν μέσα στον περίβολο της εκκλησιάς αλλά σε απομακρυσμένο σημείο χωρίς κίνδυνο τραυματισμού άλλων (εκτός από τους ιδίους -αυτό είναι πάντα ρίσκο). Αφού, λοιπόν, αναστήσαμε, ξεκινήσαμε να επιστρέψουμε στη Μυρίνα φτάνοντας στον Άγιο Δημήτριο και καθώς περνούσαμε από την εκκλησία στην άκρη του δρόμου, βρίσκονταν μαζεμένοι κάποιοι νεαροί, από 18-25 περίπου ετών, και πετούσαν τα δυναμιτάκια τους στον δρόμο. Τι πιο λογικό θα μου πει κανείς… Εφόσον βλέπεις ένα όχημα να περνάει, να σταματήσεις την ρίψη για να περάσει και μετά ξεκίνα και πάλι. Αντί αυτού, ο ένας εξ αυτών, περίμενε να φτάσουμε κοντά και να πετάξει το δυναμιτάκι μπροστά από το αυτοκίνητο. Σαφώς το δυναμιτάκι έσκασε κάτω από το αυτοκίνητο προκαλώντας και σε εμένα και στην οικογένεια μου φόβο από τον θόρυβο αλλά και πανικό σε εμένα γιατί τραντάχτηκε όλο το όχημα. Έκανα ελιγμό από αντίδραση με αποτέλεσμα να βρεθώ κοντά στη δεξιά άκρη του δρόμου κάτω από την οποία υπήρχε γκρεμός.

Σαφώς ενοχλημένος σταμάτησα, βγήκα από το αυτοκίνητο και πηγαίνοντας στο μέρος τους με έντονη φωνή τους επέπληξα. Υπό άλλες προϋποθέσεις ένα απλό συγγνώμη θα έλυνε το θέμα αλλά ο αυθάδης νεαρός που το είχε πετάξει, με έντονο τόνο μου απαντά: «Με είδες εμένα να πετάξω δυναμιτάκι κάτω από το αυτοκίνητο σου;». Πρώτο στοιχείο που τον πρόδωσε διότι εγώ δεν είπα σε κανέναν συγκεκριμένα ότι το πέταξε. Μίλησα αόριστα. Τον ρώτησα αν ήθελε να προκαλέσει ατύχημα και εκείνος συνέχιζε να με ρωτάει εάν τον είδα να το πετάει. Τότε ο κολλητός του προσπάθησε να βάλει τέλος στον διάλογο λέγοντάς μου «έλα τελείωνε, Πάσχα είναι». Εν ολίγοις ο διάλογος συνεχίστηκε σε αυτόν τον τόνο ώσπου τον απείλησα ότι θα καλέσω την αστυνομία όμως εκείνος έδειξε να μην πτοείται αφού όπως είπε η αστυνομία γνώριζε τι συνέβαινε. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι δεν θα καταλήξει πουθενά ο διάλογος και έφυγα.

Το θέμα είναι ότι στο αυτοκίνητό μου έχω κάμερα η οποία είχε καταγράψει τον νεαρό που πετούσε το δυναμιτάκι. Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως αξίζει να μπω στη διαδικασία να κάνω καταγγελία στην αστυνομία αφού σύμφωνα με τα λεγόμενα του νεαρού η αστυνομία γνώριζε πλήρως.

Αν πράγματι ήταν εκεί η αστυνομία, γιατί δεν κατέβηκε να δει τι συμβαίνει εκεί ή γιατί εξ αρχής (γιατί γινόταν ώρα αυτό) δεν επενέβη να τους σταματήσει λόγω πιθανής πρόκλησης ατυχήματος στον δρόμο ή ακόμα καλυτέρα, για να μην χαλάσει το έθιμο, να τους υποδείξει εμμέσως που να τα πετάνε για να μην υπάρχει κίνδυνος; Αν στην θέση μου που πήγαινα με 30 χλμ. ήταν άλλος που έτρεχε με 45-50 χλμ, πείτε μου ειλικρινά, θα είχαμε ατύχημα ή όχι; Και μετά σε ποιόν θα ρίξουμε ευθύνες, στον θύτη ή στην πρόβλεψη;