Το ανεξίτηλο στίγμα που άφησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει και σήμερα ζωντανό, αρνείται να χωρέσει σε μια μουσειακή προθήκη, να γίνει απλά μια ανάμνηση.
Αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη επέτειο να μην μοιάζει με τις άλλες είναι η επικαιρότητα των αιτημάτων του: ο αγώνας για δημοκρατία, για κοινωνικά δικαιώματα, για αξιοπρέπεια. Οφείλουμε να θυμόμαστε το Πολυτεχνείο, αλλά και τη Νομική, τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, τη Μπουμπουλίνας, τον κάθε τόπο μαρτυρίου αγωνιστών, την κάθε στιγμή της αντίστασης. Οφείλουμε να μην ξεχνάμε τον φασισμό που γέννησε την μαρτυρική επταετία και σήμερα προσπαθεί να ξανασηκώσει το κεφάλι.
Στις μέρες μας, μέσα από την πολύπλευρη οικονομική και αξιακή κρίση, νοσταλγοί αυταρχικών καθεστώτων, κήρυκες του αυταρχισμού, της ιστορικής λήθης αλλά και της αναθεώρησης του παρελθόντος κάνουν δυναμικά, και πάλι, την εμφάνισή τους. Είναι λοιπόν πιο αναγκαίο από ποτέ να θυμόμαστε τον αντιδικτατορικό αγώνα, με προεξάρχουσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και ταυτόχρονα, να συνεχίσουμε τον αγώνα στο δρόμο που χαράχθηκε ανεξίτηλα τον Νοέμβρη.
Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη των νεκρών είναι η πάλη για τη βελτίωση της ζωής των επερχόμενων γενιών.
Για μια ζωή που αξίζει κανείς να τη ζει,
