Γράφει η Ouming
Καθρέφτισα τα δόντια μου στο τζάμι, ήταν άσπρα κι από πίσω περνούσαν δέντρα. Κάθομαι στη θέση μου και πίνω έναν καφέ, τον αφήνω στο αναδιπλούμενο τραπεζάκι του μπροστινού καθίσματος. Σε κάθε στροφή κυνηγάω το ποτήρι, κυνηγάω το τραπεζάκι, μοιάζει σαν να προσπαθώ να τινάξω το τσιγάρο μου στο τασάκι, όταν είναι πάνω στην κοιλιά σου που ανεβοκατεβαίνει. Εδώ και ώρα προσπερνάμε σπίτια στο πουθενά, με μπουγάδες που σπαρταράνε στα σκοινιά. Θα υπέθετα ότι σφύζουν από ζωή, αλλά δεν βλέπω κανέναν.
Μόλις έφυγε ο ελεγκτής, ο διπλανός μου βολεύτηκε στη θέση του, έγειρε πίσω το κεφάλι και έκλεισε τα μάτια. Σε λίγα λεπτά τον πήρε ο ύπνος με τα χέρια πλεγμένα πάνω στην κοιλιά του που ανεβοκατεβαίνει. Δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω σε αυτό το ταξίδι, πέρα από το να γυρίζω στο παράθυρο και να παρατηρώ τους επιβάτες. Διασταυρώνονται τα βλέμματα στο τζάμι κι από πίσω περνάνε δέντρα.
Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon
