Μια χούφτα αξιωματικών του στρατού, υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, κατέλυσε το δημοκρατικό πολίτευμα και εγκαθίδρυσε στρατιωτική δικτατορία.
Το πραξικόπημα εκδηλώθηκε λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου 1967. Σε μια πολιτική σκηνή ήδη τεταμένη και βαθιά διχασμένη, το καθεστώς των Συνταγματαρχών επέλεξε τη βία και την καταστολή ως εργαλεία επιβολής.
Μέσα σε λίγες ώρες, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και κάθε φωνή κριτικής φιμώθηκαν. Οι ελευθερίες καταργήθηκαν, το Σύνταγμα τέθηκε σε αναστολή και η χώρα μπήκε σε μια ζοφερή περίοδο επτά ετών.
Η Χούντα των Συνταγματαρχών προώθησε έναν κακέκτυπο εθνικισμό, επιχειρώντας να αναδιαμορφώσει την κοινωνική συνείδηση μέσα από προπαγάνδα και καταπίεση. Στα υπόγεια της ΕΑΤ-ΕΣΑ γράφτηκαν τραγωδίες ανείπωτης βίας, ενώ ο πολιτισμός και η ελεύθερη έκφραση μπήκαν στο στόχαστρο.
Σε διεθνές επίπεδο, η Ελλάδα αντιμετώπισε απομόνωση και κριτική, με τον ΟΗΕ και την Ευρώπη να καταδικάζουν την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, η διεθνής στήριξη σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε διστακτική ή ακόμη και ανεκτική, στο όνομα γεωπολιτικών συμφερόντων της εποχής.
Η κατάρρευση του καθεστώτος το 1974 ήρθε μέσα από την ίδια του την αλαζονεία: η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Κύπρο και η τουρκική εισβολή αποκάλυψαν τα όρια και την επικινδυνότητα της Χούντας. Η επιστροφή στη δημοκρατία ήρθε μέσα από τον εθνικό τραυματισμό.
Η 21η Απριλίου παραμένει σήμερα μια αναγκαία υπενθύμιση! Η Δημοκρατία δεν είναι πολυτέλεια ούτε αυτονόητο κεκτημένο. Είναι ένα διαρκές στοίχημα, ένα πεδίο εγρήγορσης απέναντι σε κάθε φωνή που υπόσχεται «σωτηρία» με τίμημα την ελευθερία.
