Για μερικές "γιορτές" μάλιστα προβάλλονται και επιχειρήματα προσωπικής ιδεολογικής αποδοχής του νοήματος που έχει η αναφερόμενη επέτειος. Για το Πολυτεχνείο ιδιαίτερα έχω διαβάσει για καθηγήτρια σε σχολείο της Αθήνας να δηλώνει: "Το Πολυτεχνείο δεν το παίρνω. Δεν θέλω να λέω ψέματα στα παιδιά ότι υπήρξαν νεκροί. Μια χαρά ήμασταν με τη Χούντα".
Ωραία λοιπόν αποφάσισε ο σύλλογος. Τότε πάρε την 25η Μαρτίου που φέτος πέφτει Παρασκευή και επομένως δεν θα μπορέσεις να φύγεις. Κανένας άλλος για το … Πολυτεχνείο; Ό άλλος βρέθηκε και το θέμα έκλεισε. Οι γιορτές έγιναν αναγκαστικά, τελείωσαν γρήγορα και όλοι μαζί συνεπείς στο ραντεβού για καφεδάκι ή ουζάκι, απόλαυσαν την ηλιόλουστη μέρα.
Οι παρελάσεις στο νησί μας
Στις 8 Οκτωβρίου στη "μεγαλειώδη παρέλαση" στο Ρωμαίικο στη Λήμνο, την παράσταση έκλεψε η κ … που κατέθεσε στεφάνι με τοπική φορεσιά. Όλα τα μέσα αναφέρθηκαν σε αυτό και πρόβαλαν video και φωτογραφίες. Καλά έκανε και μπράβο της που το τόλμησε, αλλά γιατί κύριοι των ΜΜΕ το κάνατε κύριο θέμα; Αυτό πήγαμε να δούμε και να νιώσουμε σε εκείνη την εκδήλωση εθνικής μνήμης για την απελευθέρωση του νησιού μας; Είναι και η ιστορία μας συστατικό του επικοινωνιακού χυλού που σκόπιμα προωθούν μερικά μέσα; Στις 28 Οκτωβρίου πάλι το στερεότυπο "την παράσταση έκλεψε" αποδόθηκε σε κάποια όμορφη στρατιωτικό που έκαψε καρδιές. Έγινε μάλιστα Πανελλήνιο θέμα και εμείς νιώσαμε περήφανοι που ακούστηκε η Λήμνος σε όλη τη χώρα γι αυτό το λόγο. Κάποιο όφελος θα έχουμε ύστερα από αυτό για τον τουρισμό μας. Την προηγούμενη φορά την παράσταση έκλεψε το miniτων μαθητριών. Η εθνική μνήμη με τη μορφή καλλιστείων και η παρουσίασή της σε εκδοχή lifestyleκαι softπορνογραφίας.
Αποδόθηκαν και οι τιμές στους επισήμους. Και καλά στους εκλεγμένους. Αυτοί είμαστε αυτοί μας αξίζουν. Αλλά και γιατί στους δοτούς και διορισμένους; Κάποιους από αυτούς τους βρίζουμε τις υπόλοιπες μέρες για την ανεπάρκειά τους και τώρα θέλοντας και μη μας επιβάλλονται σαν σοβαρά πρόσωπα άξια σημασίας.
Εθνική αμετροέπεια και κοινοτοπία
Αρχίζουν και τελειώνουν οι γιορτές και οι παρελάσεις με τις γνωστές κοινοτοπίες. Οι γενναίοι Έλληνες απέναντι στις ορδές των βαρβάρων, η ανωτερότητα της φυλής, σύσσωμη η Ελλάδα αντιμετώπισε τον εχθρό, οι ήρωες και οι ηρωίδες, τι είπε ο Τσόρτσιλ και ο Στάλιν για τη γενναία Ελλάδα, πώς η Εκκλησία και ο κλήρος μας βοήθησε να νικήσουμε. Πάντα νικάει η Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες είμαστε ευτυχισμένοι στο τέλος κάθε γιορτής. Τώρα το πώς τιμήσαμε τους αγωνιστές, πόσο μάθαμε την ιστορία για την επέτειο, και κυρίως ποια διδάγματα βγαίνουν από κάθε ΄΄ γιορτή ΄΄ παραμένει ζητούμενο. Ποτέ δεν ακούσαμε και δεν είπαμε σε αυτές τις γιορτές τι συγκεκριμένα πρέπει να κάνουμε εμείς σήμερα αν πραγματικά αγαπάμε την πατρίδα μας.
Τα καυτά εθνικά μας θέματα δεν τα αγγίζουμε
Καλό είναι να έχουμε αυτοεκτίμηση και ψυχική ανάταση. Ακόμα και το εθνικό ντόπινγκ είναι σε μερικές στιγμές χρήσιμο αλλά δυστυχώς έχει και παρενέργειες. Δεν μας αφήνει να δούμε τις μεγάλες μας ήττες αλλά και τους πραγματικούς μας αντιπάλους που μερικές φορές κρύβονται δίπλα μας. Δεν μιλάμε πολύ λ. χ για τα ΙΜΙΑ και τις εθνικές μας ταπεινώσεις στη Μικρασία στον Πόντο και στην Κωνσταντινούπολη. Δεν μιλάμε και για σήμερα που έχουμε εγκαταλείψει τους συμπατριώτες μας στην Ουκρανία και τη Βόρειο Ήπειρο χωρίς καμιά βοήθεια, και με την ενδοτική πολιτική μας περιπαιζόμαστε από ανίσχυρους και ανιστόρητους γείτονες .
Η ιστορία σε σλόγκαν
Η γνώση μας για την ιστορία είναι αποσπασματική και απλοϊκή. Περιορίζεται σε φράσεις κλισέ χωρίς αιτιολόγηση των γεγονότων και χωρίς ιστορική συνέχεια. Πολλές φορές θεωρούμε ιστορική γνώση την σωστή απάντηση σε ερωτήσεις σταυρολέξου. Ποιος είπε το ΟΧΙ; Ο Ιωάννης Μεταξάς. Μπράβο. Ξέρεις Ιστορία . Το γιατί και οι συνέπειες δεν μας απασχολούν. Τώρα αν στην περίοδο της κατοχής υπήρχαν δοσίλογοι, υπήρχαν κουκουλοφόροι που κατέδιδαν αγωνιστές, υπήρχαν Έλληνες που συγκρότησαν τα τάγματα ασφαλείας στην υπηρεσία των κατακτητών, το θεωρούμε λεπτομέρεια και ειδικό θέμα για τους ιστορικούς. Το ότι κάποιοι πλούτισαν από την ανέχεια των συμπατριωτών τους, ότι τους άρπαξαν την περιουσία για ένα κομμάτι ψωμί το αποκρύπτουμε και το καλύπτουμε λέγοντας ΄΄ όλοι οι Έλληνες σαν ένας άνθρωπος… ΄΄ και άλλα παρόμοια κλισέ που κρύβουν τους ενόχους και αθωώνουν απάτριδες και αδίστακτους καιροσκόπους.
Η "γιορτή" του Πολυτεχνείου
Αν θέλεις κάτι να ξεχαστεί, κάτι που να εξεγείρει και να συνεπαίρνει, κάνε το πληρωμένη αργία, ανιαρή γιορτή, αμφισβήτησέ το έστω και με χονδροειδή ψέματα. Λίγοι θα το ψάξουν. Παλιά συνταγή. Εφαρμόστηκε για την Πρωτομαγιά που νοθεύτηκε σαν γιορτή της Άνοιξης και των λουλουδιών και έχασε σταδιακά το νόημα της απεργίας των εργατών στην ταξική κοινωνία. Μόνο παρέλαση δεν καθιέρωσαν για την επέτειο του Πολυτεχνείου για να το σβήσουν από τη μνήμη.
Δεν θέλουν να ακούγεται το Πολυτεχνείο γιατί ο ΄΄ εχθρός ΄΄ δεν είναι εδώ οι καταραμένοι Τούρκοι, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, οι Αλβανοί, οι Σκοπιανοί, οι Ρώσοι και δεν ξέρω ποιος άλλος μακρινός και βολικός επιδρομέας για να βαφτιστούμε όλοι οι Έλληνες πατριώτες. Εδώ έχουμε Εθνική Προδοσία από Έλληνες αξιωματικούς που υποστηρίχτηκαν από ξένες δυνάμεις και στηρίχτηκαν χωρίς προσχήματα από την ντόπια οικονομική ολιγαρχία. Αυτό είναι βαρύ και αβάσταχτο για την πολιτική ελίτ της χώρας μας που ακόμα και σήμερα μετέρχεται ανάλογες πρακτικές ανωμαλίας.
Δύναμη για τους λαούς η ιστορική μνήμη
Όσοι έζησαν τον αγώνα του Πολυτεχνείου και δεν βλέπουν τα γεγονότα με παρωπίδες, όσοι δεν τα προσαρμόζουν στις ανάγκες κομματικών επιλογών, καλούνται σήμερα να διαφυλάξουν την αλήθεια για το Πολυτεχνείο. Η μεγαλειώδης εξέγερση των φοιτητών και η συμπαράσταση του λαού το Νοέμβρη του 1973, απομόνωσε ηθικά τη χούντα και επέσπευσε το τέλος της. Δείχνει ότι η νεολαία όσο παρασυρμένη και βολεμένη να θεωρείται, δεν ανέχεται την καταπίεση και το άδικο. Θα εξεγείρεται πάντα και θα γκρεμίζει τα διεφθαρμένα καθεστώτα όσο και αν φαίνονται ανίκητα.
Εκπαίδευση και εκπαιδευτικοί, Πολιτιστικοί σύλλογοι, ιστορικοί, πολίτες με γνώση και ευαισθησία, έχουμε καθήκον να σταματήσουμε την παραχάραξη και τη διαγραφή της ιστορικής μνήμης. Και πρέπει να το κάνουμε σύντομα, πάντα και με συνέπεια. Να ενημερώνουμε τον κόσμο και δω στο νησί μας για τη σημασία του Πολυτεχνείου στην ανατροπή της χούντας πριν την αποδώσουν σε κάποιο θαύμα της Παναγίας και του Αγίου Σώζοντα. Πριν ανακατέψουν τη θυσία των αγωνιστών με τα Τσιμανδριανά κορίτσια που κατέβηκαν στη Μύρινα για να βρουν γαμπρό στο μαγαζί του Κουντουρά.
Μανώλης Αναγνωστάκης
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
