Γράφει ο Γιάννης Μαυρωτάς

Δεν είμαι Ολυμπιακός. Στις εσωτερικές διοργανώσεις θεωρώ ότι λόγω δημοφιλίας είναι «το αφεντικό» (με ό,τι αυτό σημαίνει) στα περισσότερα αθλήματα και αυτό δεν με γοητεύει. Δεν είμαι όμως και αντι-Ολυμπιακός ώστε να μη χαρώ από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, σε έναν τελικό που τον ευχαριστήθηκε όλη η μπασκετική Ευρώπη, από μια ελληνική ομάδα. Όχι βέβαια γιατί απέδειξε στους έξω την υπεροχή μας, αλλά γιατί μπορεί να δείξει στους μέσα τον δρόμο. Ο δρόμος αυτός έχει λακούβες, ανηφόρες, κατηφόρες, κλειστές στροφές, φουρκέτες και σταυροδρόμια. Πιστεύω όμως ότι ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει παραδείγματα καλών πρακτικών (best practices) για κάθε οργανισμό, αλλά και για την κοινωνία. Θα σταθώ σε τρία από αυτά τα χαρακτηριστικά: Την αξιοκρατία, την κινητροδότηση και τη συνοχή.

Στις ευρωεκλογές του 2014 είναι βέβαιο ότι θα συγκλονίσουμε τον πλανήτη. Αν η δημοσκοπική τάση συναντήσει τη χαλαρότητα της ψήφου, το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα γραφτεί στις οθόνες δισεκατομμυρίων τηλεοπτικών δεκτών. Θα φτιάξει τίτλους σε εφημερίδες, θα πατήσει σαν λασπωμένο παπούτσι μέσα σε πολιτικές αναλύσεις και θα δώσει μεροκάματα σε παρουσιαστές talk show.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Τη Μεγάλη Εβδομάδα, έπρεπε να λυθεί το εξής ζήτημα, για λογαριασμό φίλων από τη Γαλλία: Επτά άτομα ήθελαν να μεταφερθούν, μαζί με τις βαλίτσες τους, από το αεροδρόμιο ως τον Ωρωπό - και πάλι πίσω, μια εβδομάδα μετά, την ημερομηνία της αναχώρησης τους.

Η λύση των δύο ταξί δεν συνέφερε, όπως και ο συνδυασμός προαστιακού και ταξί, όπως μελέτησε ο αρχηγός της παρέας. Η εναλλακτική της ενοικίασης ενός επταθέσιου βαν (με ή χωρίς οδηγό), από τις τουριστικές εταιρείες που νοικιάζουν οχήματα ή λιμουζίνες, θα υπερέβαινε και αυτή τα 300 ευρώ. Αυτό που θα συνέφερε, αν υπήρχε, θα ήταν ένα επταθέσιο ταξί, υπηρεσία που βρίσκει κανείς σχεδόν σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Ας δεχτούμε για λίγο αυτό το αξίωμα, προκειμένου να προβούμε σε ορισμένες παραδοχές, ώστε να οδηγηθούμε σε λογικούς συλλογισμούς και να εξετάσουμε την πιθανή παράλογη συνέχεια:

Τα όσα θλιβερά και απαράδεκτα συνέβησαν στη Μανωλάδα είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας πραγματικότητας όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα. Τα μεταναστευτικά ρεύματα τόσο από τα Βαλκάνια και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπη σε πρώτη φάση όσο και από την Ασία στη συνέχεια, έκανε την ελληνική περιφέρεια να γεμίσει από «φραπεδόμαγκες» και «ωχαδερφάκηδες».

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Στην Ελλάδα μόνον ένα είδος «διανοούμενου» αναγνωρίζεται: εκείνο που ακολουθεί την κυρίαρχη ιδεολογία όταν αυτή η ιδεολογία εμφανίζεται ως αντιπολιτευτική – ακόμα καλύτερα όταν εμφανίζεται ως επαναστατική. Αλλά η ιδεολογική ηγεμονία είναι μια σύνθετη πραγματικότητα: όπως έχει συζητηθεί ξανά και ξανά, η Ελλάδα γλίτωσε την προσάρτηση στο σοσιαλιστικό μπλοκ με τίμημα την ιδεολογική ηγεμονία της παραδοσιακής Αριστεράς. Και η παραδοσιακή Αριστερά που ανέλαβε τον πολιτισμό (με τα γνωστά αποτελέσματα) -ενώ η Δεξιά ανέλαβε την οικονομία και τον κρατικό μηχανισμό (με τα γνωστά αποτελέσματα)- δεν ανέχεται δημιουργούς που προβάλλουν ανεξάρτητο ή «δεξιό», συντηρητικό λόγο. Εννοείται πως ο καθορισμός του «δεξιού/συντηρητικού» επαφίεται στην κρίση της Αριστεράς.

θραύση κάνει στο διαδύκτιο ένα κείμενο, το οποίο γράφτηκε με αφορμή τα τελευταία γεγονότα στα οποία και πάλι πρωταγωνίστησε η Χρυσή Αυγή. Το μήνυμα που επιδιώκει να περάσει το κείμενο, δίνεται με έναν εξαιρετικά παραστατικό τρόπο.

Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας

Οι αντιδράσεις των εκπαιδευτικών για την αύξηση του ωραρίου εργασίας εντείνονται, εν όψει μάλιστα και των Πανελλαδικών. Στα πλαίσια του μνημονίου, οι δάσκαλοι και καθηγητές χάνουν πολλά από τα προνόμια που διατηρούσαν στα σχολεία. Ξεκινούν έλεγχοι ωραρίου, συζητείται η υποχρεωτική εξάωρη παρουσία, κόβονται οργανικές θέσεις και εντάσσονται όλοι στο σύστημα αξιολόγησης του Υπουργείου. Φέρνω στο νου μου, τα λόγια του Βίλχελμ Ράιχ: «Η ζωή σου θα γίνει ωραία και ασφαλής όταν… οι δάσκαλοι των παιδιών σου, θα πληρώνονται καλύτερα από τους πολιτικούς» και αναρωτιέμαι ποιοι λόγοι οδήγησαν σε αυτή τη «φθαρμένη» σχέση της πολιτείας με τους καθηγητές. Δεν ξέρω αν φταίει το κράτος, που «έντεχνα» φρόντισε να «προλεταριοποιήσει» τον εκπαιδευτικό ή αν ο ίδιος βολεύτηκε από τον ταξικό του ρόλο, για να απολαύσει τα «λαϊκά» του προνόμια. Το πιθανότερο είναι να συναίνεσαν και οι δύο, σε ένα παιχνίδι λαϊκισμού και υποκρισίας - εις βάρος, πάντα, των μαθητών και του παιδαγωγικού έργου.

Της Λίνας Γιαννάρου

Ένα ενιαίο, αρραγές, εκκλησιαστικό μέτωπο διαμορφώνεται απέναντι στον νέο νόμο για τη δωρεά οργάνων, ο οποίος πρόκειται να τεθεί σε ισχύ την 1η Ιουνίου. Φωνές όπως της Ιεράς Μητρόπολης Γλυφάδας, που τον περασμένο Ιανουάριο είχε τρομοκρατήσει τους πιστούς με το περίφημο «είμαστε όλοι υποψήφιοι για να μας σκοτώσουν πριν να πεθάνουμε», έχουν πλέον πληθύνει, με ανοιχτό το ενδεχόμενο προσφυγής χριστιανικών φορέων στο ΣτΕ για ακύρωση του νόμου.

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Γιατί άραγε η κοινή γνώμη δεν μπορεί να ξεχωρίσει δυο λογιών άχυρα; Γιατί πολλοί πολίτες πιστεύουν ότι κάποιοι μας ψεκάζουν, ότι οι Ρώσοι είναι έτοιμοι να μας δανείσουν, ότι τα πετρέλαιά μας είναι αμύθητος θησαυρός και άλλα τέτοια παρόμοια; Η γνώμη μου είναι ότι δεν οφείλεται τόσο στους διάφορους Καμμένους ή Τράγκες, οι οποίοι καθημερινά αφηγούνται τέτοια παραμύθια. Οφείλεται στο ότι στην Ελλάδα δεν ξεχωρίζει η σοβαρή δημοσιογραφία από την ευτράπελη. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν Καμμένοι και Τράγκες. Συνήθως, όμως, είναι περιθωριακοί. Μόνο στην Ελλάδα δεν ξεχωρίζουν από τους υποτιθέμενους σοβαρούς δημοσιογράφους. Το σημερινό άρθρο του κ. Πρετεντέρη στα «Νέα» επιβεβαιώνει την άποψή μου. Αξίζει να το δούμε αναλυτικά.