Το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών που γεννιούνται με σύνδρομο Down αναγνωρίζονται ήδη από τη γέννηση εξαιτίας ορισμένων βασικών χαρακτηριστικών στην εξωτερική εμφάνιση του νεογνού όπως, παραδείγματος χάριν, πρόσωπο σχεδόν επίπεδο, μάτια λοξά σε σχήμα αμυγδάλου, γλώσσα μεγάλη που προεξέχει κ.α.
Παλιότερα γινόταν πιστευτό, ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων που εμπίπτουν στο εν λόγω σύνδρομο παρουσιάζουν σοβαρή έως βαριά νοητική υστέρηση, κάτι που δεν ισχύει, όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια, μέσα από την παρουσία ατόμων με σύνδρομο Down στο χώρο της εκπαίδευσης και των τεχνών.
Ωστόσο, το σύνδρομο αυτό επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία του σώματος και του εγκεφάλου του παιδιού, με αποτέλεσμα την επιβράδυνση του συνόλου των γνωστικών λειτουργιών του και την δημιουργία εμποδίων στην υιοθέτηση μιας αποδεκτής από το κοινωνικό περίγυρο, συμπεριφοράς.
Πιο συγκεκριμένα η γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών με σύνδρομο Down, είναι πιο αργή σε σύγκριση με των υπολοίπων παιδιών στην ηλικία τους. Δυσκολίες αντιμετωπίζουν, εξίσου, στην άρθρωση, στην εκφραστική γλώσσα, στη γραμματική και στα Μαθηματικά, ενώ συχνά δυσκολεύονται να ακολουθήσουν κανόνες συμπεριφοράς στο πλαίσιο του σχολείου και του κοινωνικού περιγύρου, γενικότερα, αλλά και στην απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων.
Παρόλα αυτά, θα ήταν λάθος να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε το βαθμό της νοητικής και προσαρμοστικής εξέλιξης του παιδιού και αυτό γιατί αυτή εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων όπως η εκπαίδευση που θα λάβει το παιδί, η στάση των γονέων και της κοινωνίας απέναντι στην ειδική εκπαιδευτική του ανάγκη, αλλά και τα συνοδά προβλήματα που τυχόν ενυπάρχουν στο άτομο.
_________________________________________________________________
* Η Πηνελόπη Τσακανίκα είναι Ειδική Παιδαγωγός, Απόφοιτη του Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
