Η εκπαιδευτικός Δέσποινα Παπαδοπούλου αποτύπωσε με λόγο γεμάτο ευαισθησία και στοχασμό την εμπειρία της από την παράσταση, αναδεικνύοντας τη διαχρονικότητα των ερωτημάτων του Ρίτσου για τον πόλεμο, την ενοχή και την επιστροφή. Μια πολιτιστική εμπειρία που άγγιξε βαθιά τους παρευρισκόμενους, υπενθυμίζοντας τη δύναμη του ποιητικού λόγου στον ιερό χρόνο και χώρο της Λήμνου.
Η κ. Παπαδοπούλου αναφέρει:
Μια υπέροχη βραδιά μας χάρισαν χθες βράδυ στον αρχαιολογικό χώρο του Καβειρίου οι συντελεστές της μουσικής παράστασης που απέδωσαν μοναδικά το μονόλογο του Γιάννη Ρίτσου "Φιλοκτήτης". Ήταν μια πραγματικά απολαυστική εμπειρία να ζωντανεύει μπροστά μας, σ' εκείνον τον μαγικό χώρο των Καβείρων, εκεί που κάποτε έζησε για δέκα χρόνια πληγωμένος, παρατημένος απ' τους συντρόφους του και μόνος ο Φιλοκτήτης. Εκεί ακούστηκε ο λόγος του μεγάλου μας ποιητή με την αφήγηση, τη μουσική και το τραγούδι σ' έναν τέλειο συνδυασμό. Ο λόγος ενός μεγάλου ποιητή πάντα συγκλονιστικος, πάντα επίκαιρος:
"Πέρασαν πια τα δέκα χρόνια. Πλησιάζει το τέλος. Έλα να δεις ο,τι πρόβλεψες. Να δεις με τι λάφυρα ανταλλάξαμε τους νεκρούς μας..... ανάμεσα στους γόους των νικημενων και των νικητών, το δικό σου νοητικό, μειλίχιο χαμόγελο θα μας είναι ένα φέγγος, η δική σου επιείκεια και σιωπή, μια πυξίδα.
Έλα, σε χρειαζόμαστε όχι μόνο για τη νίκη, μα, προπάντων, μετά τη νίκη -- όταν θα μπούμε, όσοι απομείνουμε, ξανά στα καράβια,
γυρίζοντας μαζί με την Ελένη, γερασμένη κατά δέκα χρόνια, με αλλοιωμένη προφορά, με παραστάσεις άλλες μες στα μάτια της, κρύβοντας σε μακριά, χρυσοποίκιλτα πέπλα την ξενιτιά της και τα γηρατειά της,
κρύβοντας μες στα δικά της πέπλα και την δική μας ξενιτιά, την τύψη, την απελπισία
και τον μεγάλο, αφυγάδευτο τρόμο της ερώτησης:
γιατί ήρθαμε, γιατί πολεμήσαμε, γιατί και πού επιστρέφουμε; "
"Φιλοκτήτης " του Γιάννη Ρίτσου.
Ευχαριστούμε!
