Ήταν μια εποχή δύσκολη για την έννοια της «παράδοσης». Ο κόσμος δεν είχε ακόμα συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, ούτε είχε συνειδητοποιήσει τη δύναμη που κρύβει η πολιτιστική του κληρονομιά. Μέσα σε αυτό το κλίμα, η Ουρανία τόλμησε και τελικά κατάφερε να ξανασυστήσει στους Λημνιούς την αυθεντική τους ταυτότητα.
Ως πρωτεργάτρια του Λυκείου των Ελληνίδων στη Λήμνο, στάθηκε στην πρώτη γραμμή μιας πολιτιστικής αφύπνισης. Με επιμονή, πάθος και πίστη στις αξίες της παράδοσης, κατάφερε να ενεργοποιήσει μια τοπική κοινωνία που, μέχρι τότε, έμενε μάλλον αμέτοχη. Τα εμπόδια δεν ήταν λίγα, ούτε τα εξωτερικά, ούτε τα εσωτερικά. Κι όμως, η Ουρανία Βαγιάκου τα ξεπέρασε με ήθος και σταθερότητα, αφήνοντας πίσω της ένα έργο που ακόμη και σήμερα λειτουργεί ως σημείο αναφοράς.
Πέρα από τον χορό, τα έθιμα και τις φορεσιές, η Ουρανία είχε μια ακόμη μεγάλη αγάπη, την τοπική κουζίνα. Σε μια εποχή που οι παραδοσιακές συνταγές κινδύνευαν να χαθούν στο χωνευτήρι της μοντέρνας γαστρονομίας, εκείνη επέλεξε να τις διασώσει και να τις καταγράψει. Το βιβλίο της με συνταγές της Λήμνου, που εκδόθηκε πριν από σχεδόν 25 χρόνια, ήταν μια τολμηρή και επίπονη προσπάθεια τεκμηρίωσης, σε χρόνια που η τοπική γαστρονομία δεν είχε ακόμη κατακτήσει τη θέση που κατέχει σήμερα.
Η επέτειος του θανάτου της δεν είναι μόνο αφορμή θλίψης, αλλά και υπενθύμιση του αποτυπώματος που μπορεί να αφήσει ένας άνθρωπος, όταν ακολουθεί με συνέπεια το όραμά του. Η Ουρανία Βαγιάκου πρόλαβε, πριν φύγει, να δει το έργο της να ανθίζει. Κι αυτό είναι ίσως το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα, πως το πάθος και η προσήλωση στην πολιτιστική μας κληρονομιά μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα ενός ολόκληρου τόπου.
Σήμερα, 17 χρόνια μετά, η Λήμνος τη θυμάται με ευγνωμοσύνη.
