Ίσως μόνο λεπτεπίλεπτα και φειδωλά να περιγράψεις τη σκηνή.
Τριγύρω, βαρύ, σιωπηλό πένθος.
Μια σημαία. Ένα φέρετρο. Μια ομάδα.
Και η Ομάδα, τα Bartalia, με σκυμμένα κεφάλια αποχαιρετούν τον δικό τους άνθρωπο.
Δίπλα τους ο Στρατός. Ανάμεσά τους η τιμή. Η ψυχή, που όπως λένε, δεν πεθαίνει ποτέ.
Και το ύστατο αντίο.
