Στην παραλία που πήγε ο ίδιος δεν βρήκε σήμα και έτσι παρατήρησε ότι οι λουόμενοι έκαναν χίλια άλλα πράγματα, καλοκαιρινά, θαλασσινά, πράγματα που όλοι πρέπει να κάνουμε στις διακοπές αλλά δεν προλαβαίνουμε καθώς οι οθόνες μας κρατούν κολλημένους επάνω τους…
Η ανάρτηση και το επιμύθιο του κ. Δασκαλάκη:
«Και με ένα αεροπλάνο συντροφιά, βρεθήκαμε στη Λήμνο. Και από τις μικρές παραλίες και τα βράχια του νησιού μου, έφτασα να περπατώ σε παραλίες με άμμο λεπτή και απαλή σαν αλεύρι…
Και φυσικά αυτό που πρώτα μας ενδιέφερε φτάνοντας στο νησί, έχοντας συντροφιά και τον εξάχρονο Νικόλα, ήταν μια δροσερή βουτιά στη θάλασσα. Μα ήταν τόσες οι εικόνες γύρω μου που βρέθηκα να περπατώ περισσότερο χρόνο στην αμμουδιά, πάρα να κολυμπώ μέσα στη θάλασσα. Κάστρα από άμμο παντού, πύργοι, μικρές κατασκευές και παιδάκια να μοιράζονται τον χρόνο τους συντροφιά με κουβαδάκια και τσουγκράνες…
Αυτό όμως που κέντρισε παραπάνω το ενδιαφέρον μου ήταν αυτή εδώ η κατασκευή. Μια παρέα τεσσάρων παιδιών, από την Αγγλία, «έσταζαν» κυριολεκτικά την άμμο πάνω στο έδαφος φτιάχνοντας ένα γλυπτό που θύμιζε την Σαγράδα Φαμίλια. Απίστευτη υπομονή, προσπάθεια, πείσμα και πολύς χρόνος μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα μιας και η υγρή άμμος παρέσυρε κάθε φορά την κορυφή και η παρέα, αδιαμαρτύρητα, ξεκινούσε από την αρχή…
Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε εντύπωση που δεν έβλεπα κανένα παιδί στην παραλία να κρατάει κινητό, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι στο συγκεκριμένο σημείο του νησιού δεν υπήρχε καθόλου σήμα. Ούτε στο ξενοδοχείο μας! Επομένως τα δεδομένα δεν είχαν καμία αξία εδώ, το Ίντερνετ ήταν ανύπαρκτο και τα παιδιά (μαζί με τους γονείς τους) είχαν ξεχυθεί στη παραλία κάνοντας όλες αυτές τις δραστηριότητες που φέρνουν οικογένειες και παρέες πιο κοντά.
Μακριά από το κινητό μου τηλέφωνο κι εγώ έμεινα να χαζεύω τα παιδιά, να περπατώ και να διαβάζω, και μαζί με τον Νικόλα, να λέμε ιστορίες και να ανακαλύπτουμε την περιοχή…
Στο τέλος της ημέρας, η διαπίστωση ήταν απλή: αν μπορούσαμε να αφήσουμε για λίγο τα κινητά μας τηλέφωνα και τις οθόνες στην άκρη, ίσως καταφέρναμε κι εμείς να διαβάσουμε ένα βιβλίο παραπάνω, να περάσουμε χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάμε, να συζητήσουμε για όσα αξίζει να μιλήσουμε στα παιδιά και να γίνουμε οι «αρχιτέκτονες» του δικού μας όμορφου κόσμου. Ενός κόσμου που θέλει υπομονή, προσπάθεια και χρόνο για να φτάσει να γίνει το μέρος που όλοι κάποτε ονειρευτήκαμε…
Καλημέρα από τη Λήμνο με τις όμορφες παραλίες και τους υπέροχους ανθρώπους!
Χ.Δ.».
Δημιουργικό, λοιπόν, να μην έχεις πότε - πότε σήμα, αρκεί να μην είσαι ψηφιακός νομάς...
