Πάντα, όταν στις εκκλησιές βλέπεις μιας κάποιας ηλικίας - γυναίκες συνήθως - να φροντίζουν τον Επιτάφιο της εκκλησίας τους, πήγαινε κάπου κοντά τους, αν θες να νιώσεις το πραγματικό νόημα της στιγμής, τον θρήνο πάνω από τον νεκρό Χριστό.
Εκεί θα δεις αληθινή συγκίνηση, πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια. Εκείνη τη στιγμή δεν το καταλαβαίνεις. Το αντιλαμβάνεσαι στο τέλος του θρήνου όταν βγάζουν το μαντήλι να σκουπίσουν τα δάκρυα. Κ εκεί, στα δάκρυα αντιλαμβάνεσαι την αλήθεια.
Ωραίοι και οι φετινοί Επιτάφιοι. Άλλοι πιο επιτηδευμένοι, έργα τέχνης σχεδόν, άλλοι πιο απλοί. Όλοι όμως φροντισμένοι.
Παλιότερα κάθε τόπος στόλιζε τον Επιτάφιο με συγκεκριμένα άνθη. Ας πούμε στη βόρεια Ελλάδα, οι γυναίκες στόλιζαν κυρίως με πασχαλιές και ζουμπούλια. Στην Καστοριά, μάλιστα, στόλιζαν με πρίμουλα ή κουλιάστραντο όπως ονομάζουν τοπικά αυτό το είδος.
Στη Λήμνο χρησιμοποιούσαν βιόλες, κατιφέδες, πάπιες, γαρύφαλλα, τριαντάφυλλα και πάνω στο σταυρό έβαζαν στάχια για καλή σοδειά.
Επιστροφή στο βίντεο που μας έστειλε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αγκαρυώνων, τις κύριες του χωριού να τραγουδούν για την προσμονή της Ανάστασης δίπλα στον Επιτάφιο.
Καλή Ανάσταση!
