Αν δεν κοιτάξεις σήμερα, πρώτα το μέσα σου, πριν το έξω και το γύρω σου, πότε;
Αν δε σκεφτείς, δεν αναλογιστείς σήμερα, το χρέος, το πάθος, τον φόβο, το λάθος, το ψεύδος, πότε;
Αν για όσα δεν σε κάνουν περήφανο, δεν ζητήσεις συγχώρεση, απόψε, τότε... πότε;
Κι αν δεν βουτήξεις απόψε στα διαβάσματά σου και στους ποιητές, τότε ξανά, πότε;
Έγραψε ο Τίτος Πατρίκιος:
"Χαιρέτισαν με βάγια τον ερχομό του έρωτα.
Έπειτα οι ίδιοι τον σταύρωσαν, τον τρύπησαν με τη λόγχη, τον πότισαν χολή και ξύδι, τον εξομοίωσαν με τους ληστές. Kαι πάλι περίμεναν πως θ' αναστηθεί για χάρη τους".
Κι έπειτα, ο Νίκος Καζατζάκης...
"Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του Aνθρώπου σηκώνει το Σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά - θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους - να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους.
Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, γιατί βλέπεις οι άνθρωποι δεν ξέρουν, πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης. Άλλον δεν έχει!".
