Στις αρχές της εβδομάδας, χρειάστηκε να πάω στο Γυμνάσιο του Μούδρου για να παρακολουθήσω την εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύλλογος «Φίλοι των ANZAC στη Λήμνο».
Πριν ακόμη παρκάρει το αμάξι στην απέναντι άκρη του δρόμου, το μάτι μου έπιασε κίνηση στο προαύλιο. Ήταν μερικά παιδιά μαζεμένα στο γηπεδάκι, δεξιά του σχολείου και αθλούνταν με τον γυμναστή τους. Όμορφη εικόνα.
Το γήπεδο έχει θέα στη θάλασσα. Γυμνάζεις το σώμα σου και ταυτόχρονα τρέφεται η ματιά σου. Δεν ξέρω αν ένας έφηβος μέσα στα δεκάδες ερεθίσματα που του προσφέρει η ζωή ως προκλήσεις για να τη γνωρίσει, προλαβαίνει να εκτιμήσει την ευτυχή συγκυρία το γήπεδο στο σχολείο σου να συνορεύει με τη θάλασσα και όχι με μια ψυχρή και γκρίζα πολυκατοικία, αλλά κι αν η απάντηση είναι όχι - που είναι το πιθανότερο - δεν πειράζει.
Στον εγκέφαλο καταγράφονται τα ευεργετήματα κι ας μην αναγνωρίζεις ως έφηβος από που προήλθαν.
Λίγο παραπέρα μια τετράδα μαζεμένη, επίσης. Γύρω από το υπαίθριο σκάκι για το οποίο μας ενημέρωνε σχετική ανακοίνωση του σχολείου, λίγο καιρό πριν. Τα παιδιά ήταν απορροφημένα στο παιχνίδι τους. Λίγο αργότερα η παρτίδα τελείωσε με νίκη του κοριτσιού. «Ποιος νίκησε;» ρώτησα. «Εγώ» μου απαντάει «σχεδόν πάντα νικάω». Μια μικρή Γκασπάροφ έχει τη δυνατότητα να αποκτά την αυτοπεποίθηση του νικητή, στο δημόσιο σχολείο που της μαθαίνει σκάκι, δηλαδή την εξοικειώνει με την ορθή σκέψη τη στρατηγική και της μαθαίνει να ακονίζει τη μνήμη.
Δεν ξέρω αν υπάρχει τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα. Ξέρω όμως με βεβαιότητα, ότι υπάρχουν πολλοί φωτισμένοι και εμπνευσμένοι δάσκαλοι και καθηγητές. Που διψούν να ανοίγουν δρόμους στους μαθητές τους, που θεωρούν υποχρέωση τους να τους διδάσκουν όχι μόνο όσα περιλαμβάνει ή επιβάλλει το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου. Που φέρνουν το σκάκι, τις τέχνες, την επιστήμη, τον κόσμο πέρα από τη Λήμνο και την Ελλάδα στα σχολεία και στους μαθητές τους. Που δεν περιμένουν διακαώς με το ρολόι στο χέρι να τελειώσει η βάρδια του σχολείου για να ξεκινήσει η βάρδια των ιδιαίτερων στο σπίτι, όπου θα διδάξουν με ευλάβεια ό,τι δεν δίδαξαν στο σχολείο.
Είμαστε τυχεροί στη Λήμνο. Έχουμε αρκετούς από τους πρώτους.
