Η αύξηση των αυτοκτονιών δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που πλήττει τον ελληνικό πληθυσμό. Δεν είναι μόνο αποτέλεσμα μίας ψυχικής ασθένειας, που δεν ρυθμίστηκε επιτυχώς.Είναι, επίσης, αποτέλεσμα του εφησυχασμού, της ενοχής και του φόβου να αναγνωρίσουμε τι συμβαίνει δίπλα μας. Το στίγμα της αυτοκτονίας εκφράζεται ποικιλοτρόπως.
Η σιωπή δεν βοηθά κανέναν. Αφήνει μόνους ακόμα και αυτούς που -υποτίθεται- βρίσκονται σε συντροφική σχέση με άλλους. Πολιτικά κόμματα, πολιτιστικοί σύλλογοι, κοινωφελείς οργανισμοί, Εκκλησία, κάθε συλλογικότητα πρέπει να πάρει στοιχειώδη μέτρα για να μειώσει και, αν είναι δυνατόν, να μηδενίσει το φαινόμενο των αυτοκτονιών.
- Να αρχίσουμε ουσιαστική συζήτηση γι αυτό που συμβαίνει στον καθένα μας και να δείξουμε κατανόηση και αλληλεγγύη.
- Να αντιμετωπίσουμε τα πραγματικά προβλήματα των συμπολιτών μας και να τα αντιμετωπίσουμε σαν κοινά, λογικά και σε προτεραιότητα.
- Να προβληματιστούμε ακόμη και σχετικά με την αποτυχία μας να προσφέρουμε συμπαράσταση εγκαίρως.
Η αντιμετώπιση των αυτοκτονιών δεν μοιάζει με την πρώτη ματιά πολιτικό ζήτημα, ενώ η έκτασή του βοά για το αντίθετο.
Η απώλεια κάθε ανθρώπινης ζωής είναι το πρώτο, το μέγιστο, το έσχατο σημείο της καταστροφής. Να αγωνιστούμε για να μη φύγει κανένας συνάνθρωπός μας, ιδιαίτερα με αυτή την ανείπωτη πράξη. Έχουμε απόλυτο καθήκον – πριν από κάθε τι άλλο- να δώσουμε ελπίδα, δύναμη και νόημα στις ζωές των ανθρώπων που δοκιμάζονται.
Για να μη νιώσει κανείς αδύναμος και μόνος,
Για να μην φύγει κανένας.
Συντροφικότητα και Αλληλεγγύη,
Συμμετοχή,
Κοινός Αγώνας.