«Το νησί σε αναγκάζει να αποκτήσεις βαθιά σχέση μαζί του» | Η Λήμνος της Αστερόπης Λαζαρίδου

Συντάκτης: FM 100 Newsroom

Κατηγορία: Λήμνος

Γράφει η Αστερόπη Λαζαρίδου*

Η Λήμνος, αυτό το τόσο ιδιαίτερο νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου, τόπος γεννήσεως της μητέρας μου, ξύπνησε από πολύ νωρίς τον Μόγλη μέσα μου. Ολα μου τα παιδικά καλοκαίρια, μέχρι και την ηλικία των 12 ετών, έχουν τα χρώματα, τις μυρωδιές, τις γεύσεις και τις αναμνήσεις ενός τόπου που ακόμη και σήμερα, διατηρεί πολλά από την παλιά του μαγεία.

Ως παιδί, πίσω στα ένδοξα 80s, ήμουν διαρκώς με τις δύο καλύτερές μου φίλες, την Κατερίνα και την Χριστίνα-οι μαμάδες μας ήταν συμμαθήτριες στο σχολείο και μοιραία η σκυτάλη της φιλίας πέρασε και σε εμάς. Εξερευνούσαμε το μικρό χωριό μας, το Καρπάσι, που τότε μας φαινόταν απέραντο. Το Καρπάσι βρίσκεται στην κεντρική Λήμνο, δεν είναι παραθαλάσσιο, κι έτσι χορτάσαμε ενδοχώρα. Τρέχαμε στα χωράφια με τα ψηλά καλαμπόκια ξυπόλυτες, σκαρφαλώναμε στα δέντρα, κάναμε βόλτες με τα ποδήλατα μέχρι να δύσει ο ήλιος, τρώγαμε τα πρώτα σταφύλια του καλοκαιριού από τα αμπέλια των παππούδων μας.

Στο πρώτο μου βιβλίο, «Μην πατάς Ξυπόλυτη», επέλεξα να δώσω για τίτλο τη φράση που άκουγα πιο συχνά από τη μητέρα μου. Πώς ήταν όμως δυνατόν, περνώντας τα καλοκαίρια αμέριμνη και ξυπόλυτη σε αυτό το μαγικό νησί, επιστρέφοντας το φθινόπωρο στην Αθήνα να συμμορφωθώ και να υποτάξω τα πόδια μου μέσα σε βαρετές και στενάχωρες παντόφλες; Δεν ήταν! Η Λήμνος σε κάνει αγρίμι στην ψυχή, σε κάνει ένα με τη φύση (σου).

Οι γεύσεις ήταν απλές, αλλά καταλυτικές: καρπούζι με φέτα– ε όχι και φέτα! Με «καλαθάκι Λήμνου», το ένδοξο λευκό πεντανόστιμο τυρί. Κατακόκκινες ντομάτες κομμένες στα δύο, ούτε αλάτι δεν έβαζες πάνω, τις έτρωγες σαν ώριμο φρούτο. Το χωριό είχε δύο καφενεία, το ένα έφερνε παγωτά Έβγα και το άλλο παγωτά Δέλτα. Έτσι, για να μην βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια.

Photo: Γιώργος Πίττας

Photo: Loes Klinker/Unsplash

Έμαθα κολύμπι στη θάλασσα του Κότσινα, σχεδόν μόνη μου, όταν όλες οι προσπάθειες της μητέρας μου να με μάθει, είχαν αποτύχει. Μία μέρα, περπάτησα μέχρι το σημείο που το νερό μού έφτανε ως τον λαιμό. Άρχισα να κουνάω αδέξια χέρια και πόδια ενώ βρισκόμουν σε όρθια στάση και αυτό ήταν! Σπουδαίο πράγμα η άνωση! Ήταν σα να μαθαίνω να πετάω. Τότε υπήρχε μόνο μία μάρκα αντηλιακού και η μεγάλη παραλία μύριζε άρωμα καρύδας από τη μία άκρη ως την άλλη.

Αφήνοντας πίσω εκείνα τα ξένοιαστα παιδικά καλοκαίρια, επιστρέφοντας ύστερα από χρόνια, συνειδητοποιείς ότι η Λήμνος δεν έχει αλλάξει και πολύ. Σαν μία καλή παιδική φίλη που σε ξέρει και την ξέρεις πολύ καλά και συνεννοείστε με τα μάτια.

Είναι ένα αυτόνομο νησί, με τα δικά του εξαιρετικά τοπικά προϊόντα, από το διεθνούς φήμης Μοσχάτο Λήμνου, αυτό το γλυκόπιοτο κρασί, μέχρι τα γλυκά του κουταλιού, το «καλαθάκι»-το νόστιμο λευκό τυρί που είπαμε, τα χειροποίητα ζυμαρικά του. Είναι ένα νησί με τον δικό του θεό, τον Ήφαιστο. Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο ο Δίας, μετά από έναν καβγά με την Ήρα, εκσφενδόνισε από τον Όλυμπο τον Ήφαιστο, καθώς εκείνος υπερασπίστηκε την μητέρα του, με αποτέλεσμα να πέσει στη Λήμνο και έκτοτε να μείνει ανάπηρος. Ο Ήφαιστος μεταβίβασε τη γνώση της τέχνης της σιδηρουργίας στους Καβείρους, παιδιά που απέκτησε από τη νύμφη Καβειρώ. Εκείνοι, αργότερα, λατρεύονταν σε ένα ειδικό ιερό που χτίστηκε στη Λήμνο, το Καβείριο. Η λατρεία τους, είναι γνωστή ως Καβείρια Μυστήρια.

Ολο αυτό το ασύστολο φλερτ με την αρχαιότητα και τη μυθολογία, είναι εμφανές ακόμη και σήμερα στο νησί. Αν θέλεις να το χορτάσεις, πρέπει να το επισκεφθείς για τουλάχιστον μία εβδομάδα. Χρειάζεσαι μεταφορικό μέσο για να ανακαλύψεις όλες τις χάρες του, αξιοθέατα που δεν θα βρεις πουθενά αλλού, τόσο μοναδικό είναι!

Η Αστερόπη Λαζαρίδου