Η Λήμνος δεν είναι μονάχα ένα νησί. Είναι η Ιστορία μας συμπυκνωμένη σε υπερθετικό βαθμό. Από την Εποχή του Χαλκού δέσποζε στα Στενά απέναντι στην ομηρική Τροία. Εκείνη κι όχι η Τροία των Αχαιών ήταν το κέντρο του κόσμου. Η Πολιόχνη με την οχύρωση και την οικονομία της, μέρος της διατριβής μου, το μαρτυρά αβίαστα.
Σιτοβολώνας της μεγαλύτερης δημοκρατίας του αρχαίου κόσμου, της Αθήνας των κλασικών χρόνων, το νησί έκανε εκτός από σιτάρι και εξαγωγή ..δημοκρατίας! Εδώ, στο χώμα αυτό, βρέθηκε η θεμελίωση του παλαιότερου βουλευτηρίου στη χώρα μας.
Νέες δόξες περίμεναν το νησί στα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά χρόνια. Βενετοί και Γενοβέζοι άφησαν κι αυτοί τα ίχνη τους. Η έμπειρη ματιά το αναγνωρίζει στα αρχιτεκτονικά μέλη κτισμάτων που ακόμα στέκουν όρθια.
Κατέχοντας θέση φύλακα στα Δαρδανέλλια, κρίσιμη για την ασφάλεια της Μεσογείου, η Λήμνος βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στους Βαλκανικούς και τον Α' Παγκόσμιο. Νοσοκομεία, στρατιωτικά νεκροταφεία, φούρνοι, εγκαταστάσεις παντός είδους για την υποστήριξη των συμμαχικών στρατευμάτων που λέγεται πως επισκέφτηκε ο υπουργός Πολέμου της πάλαι ποτέ Μεγάλης Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ και διέμεινε σε σπίτι στην Πορτιανού κοντά στον Μούδρο, αφηγούνται αβίαστα μέσα από τον φωτογραφικό φακό της εποχής την τύχη δεκάδων χιλιάδων Νεοζηλανδών, Αυστραλών,ακόμα και Ινδών, υπηκόων της Κοινοπολιτείας που ανέπνευσαν την οσμή του σφαγείου καθώς το αίμα τους χυνόταν από τη σπάθα του Ισλάμ μέσα στα αλμυρά νερά του Αιγαίου..
Γνωρίζουν καλά την ιστορία του τόπου τους κι είναι περήφανοι οι Λημνιοί για το νησί τους. Φιλόξενοι, μας κέρασαν κρασί σε τοπικό οινοποιείο, το ίδιο που πήρε μαζί του ο Οδυσσέας και μέθυσε τον Κύκλωπα, γευτήκαμε μελίχλωρο και καλαθάκι, τα πιο γνωστά τυριά του νησιού, ντόπιο κατσικάκι, φλωμάρια κι άλλες Κασπακιανές λιχουδιές, κατέναντι του φιλόξενου σπιτιού αγαπημένης φίλης που μοιάζει πια με δικό μας. Από εκεί αγναντεύαμε κάθε δείλι το όρος του Άθω να πυρακτώνεται στο κόκκινο του ήλιου την ώρα που έκλεινε το μάτι στη σελήνη, παιχνιδιάρα και βιαστική να σκαρφαλώνει στον ουρανό κάθε βράδυ με διαφορετικό σχήμα. Αν ήταν γυναίκα, δεν θα άφηνε στα σίγουρα αδιάφορο και τον πιο άπιστο άνδρα με την πολυμορφία της..
Σκόπιμα άφησα τελευταίους τους ανθρώπους της γιατί αυτοί, μαζί με τα περήφανα ψηλά, γυμνά και με καμπύλες σαν από βελούδο βουνά της, είναι ο αληθινός της πλούτος. Όχι μόνο σήμερα. Από τις Λημνιές που ξελόγιασαν τους Αργοναύτες και πάντρεψαν τη βασίλισσά τους Υψιπύλη με τον Ιάσονα στον δρόμο για την Κολχίδα, μέχρι σήμερα, η Λήμνος βγάζει καλλιτέχνες και πρωτομάστορες που κάνουν πιο όμορφο το νησί με τα έργα τους.
Εμείς κάπου εκεί, στο κτήμα Λασκαρίδη στον Κοντιά, που έχουμε πια κατατάξει στη γεωγραφία της καρδιάς μας συμπρωτεύουσα της ομώνυμης ιδιοκτησίας στον Άγιο Γιάννη του Κάσπακα, που μας φιλοξενεί δεκαετίες τώρα, λυτρώσαμε αισθήματα και σκέψεις που μας γιάτρεψαν. Μας έκαναν πιο δυνατούς. Γιατί, η Τροία κι αν έπεσε, τα ανθρώπινα δεινά δεν έπαψαν να υπάρχουν. Το έγραψε κι ο ποιητής: Κάθε καιρός κι η Ελένη του!
Πηγή: Εφημερίδα "Νέα Εγνατία"
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
Αρ. Φύλλου 5533
