© Κωνσταντίνος Σοφικίτης
Μια ιστορία: Στο τρίτο δεκάλεπτο του αγώνα, στην κερκίδα που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από εκείνη που φιλοξενούσε τους ΑΕΚτζήδες φιλάθλους, εμφανίστηκαν οι «φανατικοί» του Ηφαίστου. Ένα τσούρμο δωδεκάχρονων με ένα μεγάλο λευκό, πληθωρικό τύμπανο στα χέρια ξεκίνησαν τα συνθήματα για να στηρίξουν την ομάδα τους. Ως επί το πλείστον, έλεγαν ένα «Λήμνος» με ρυθμό και αυτό ήταν ίσως το καλύτερο και πιο δυναμωτικό που μπορούσαν να χαρίσουν στην ομάδα τους η οποία μέχρι τότε, βρισκόταν πίσω στο σκορ. Ήταν ίσως η πιο ευχάριστη νότα που έχω δει ποτέ μου σε γήπεδο και κατά πάσα πιθανότητα η πιο γουρλίδικη.
© Κωνσταντίνος Σοφικίτης
Ο Ήφαιστος, το γύρισε. Ο «Ήφαιστος» τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του αγώνα δεν μπορούσε να συνέλθει. Πηγαινοερχόταν στο παρκέ, κούναγε χέρια και πόδια, «τσακωνόταν» με τον διαιτητή.
© Κωνσταντίνος Σοφικίτης
Και ένα υστερόγραφο: Αυτοί οι μικροί «φανατικοί», αυτοί οι πιτσιρικάδες, που δεν έβριζαν (τουλάχιστον όχι πολύ), δεν ευχόντουσαν «ψόφους» και λοιπές καλές ευχές και τους αρκούσε η νίκη της ομάδας αντί για την ήττα του αντιπάλου τους. Αυτοί που θεωρητικά είναι το μέλλον του τόπου, εύχομαι και πρακτικά, να είναι του αθλητισμού.